Ο λογαριασμός στον Αλέξη Τσίπρα

Βαδίζουμε πλησίστιοι προς τις κάλπες της 25 ης Ιουνίου και αυτό που συμβαίνει με τις δημοσκοπικές και εκλογικές επιδόσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Σύριζα δεν έχει προηγούμενο στο επίπεδο της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας. Όλες οι μετρήσεις προδιαγράφουν μια νέα, σαρωτική ήττα για την Κουμουνδούρου και το ερώτημα που εύλογα τίθεται στην κοινή γνώμη, είναι ποιος είναι ο υπεύθυνος αυτών των τραγικών εκλογικών και δημοσκοπικών καταγραφών.

Πριν από όλα, οι πολίτες αποστρέφονται την άρνηση και επιζητούν τη θέση. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη παρουσιάστηκε στο εκλογικό σώμα, κάνοντας έναν απολογισμό των κυβερνητικών πεπραγμένων και παρουσιάζοντας το θετικό πολιτικό αφήγημα για την ερχόμενη τετραετία, αυτό που θα μπορούσε να αποκαλεστεί «ατζέντα 2027». Σε αντίθετη κατεύθυνση, ο Σύριζα προτίμησε να κινηθεί κατ’ ουσίαν αναχρονιστικά, με το ρολόι κολλημένο στο 2019, περιοριζόμενος σε μια αρνητική και συχνά δηλητηριώδη αντιπολιτευτική στάση έναντι της ΝΔ και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Άλλωστε, αυτή η προγραμματική ακινησία αποτυπώθηκε και στην πορεία που ακολούθησε η Κουμουνδούρου καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας. Καμία ουσιαστική οργανωτική αλλαγή δεν συντελέστηκε, καμία πραγματική ανανέωση στο κομματικό – πολιτικό προσωπικό δεν σημειώθηκε. Αυτό που πραγματικά άλλαξε ήταν το εκλογικό σύστημα. Οι εκλογές διεξήχθησαν με το σύστημα της απλής αναλογικής και οι πολίτες υποβλήθηκαν σε μία ταλαιπωρία, την οποία καταψήφισαν, στα πρόσωπα φυσικά των εμπνευστών της. Η απλή αναλογική λειτούργησε εκλογικά ολέθρια για τον εισηγητή της, ο οποίος, επιβεβαιώνοντας τον φημολογούμενο πολιτικό ανορθολογισμό του, την αποκηρύσσει πλέον. Το εκλογικό σύστημα που παρουσιάστηκε σαν στρατηγικό πλεονέκτημα μετασχηματίστηκε για τον εμπνευστή της σε πολιτικό μαρτύριο.

Κι αντί ο Σύριζα, λόγω της απλής αναλογικής, να τείνει χείρα ειλικρινούς και προγραμματικής συνεργασίας προς όμορες πολιτικές δυνάμεις, οχυρώθηκε πίσω από τον αρνητισμό. Αντί να επεξεργαστεί προγραμματικές προτάσεις και να επιδιώξει ειλικρινείς πολιτικές συνεργασίες με άλλες δυνάμεις της ευρύτερης κεντροαριστεράς, έτσι ώστε να παρουσιαστεί ένα αξιόπιστο υπόδειγμα προοδευτικής διακυβέρνησης, προτίμησε να κινηθεί στα θολά ύδατα του τακτικισμού και της μικροπολιτικής.

Ως αποτέλεσμα, ακούσθηκαν οι πλέον πιθανοί και απίθανοι σχηματισμοί μετεκλογικών συνεργασιών και τύποι συμμαχικών κυβερνήσεων. Σταδιακά, ο Σύριζα αποξενώθηκε από τις ανερχόμενες και σκεπτόμενες δυνάμεις του κοινωνικού συγκροτήματος (νεολαία, επιστημονικό δυναμικό, ελεύθεροι επαγγελματίες), που μετατοπίσθηκαν προς το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ, όσο και από τις πιο καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες και στρώματα (άνεργοι, φτωχοί και επιδοματούχοι), οι οποίοι κινήθηκαν τελικά προς τον Περισσό.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του Σύριζα δεν μπόρεσαν, τελικά, να διαβάσουν τίποτα από όλα αυτά, δεν κατάφεραν να αναγνώσουν το μεταμνημονιακό κοινωνικό ανάγλυφο και τις νέες πολιτικές δυναμικές. Το μόνο που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν να αντιπαρατεθεί στη ΝΔ με απαξιωτικούς και με αναχρονιστικούς χαρακτηρισμούς, που έφθασαν μέχρι τα Ιουλιανά του 1965. Ο λογαριασμός γράφει, όμως, επάνω 2023. Η απαξίωση επιστρέφει στον εμπνευστή της, ο οποίος καλείται να πληρώσει τον εκλογικό λογαριασμό.