Είναι ανησυχητικώς ενδεικτικό, ότι κάποια “πρότυπα” που έχουν οι νέοι, τους έπεισαν, ότι είναι φυσιολογικό όλοι να θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό της εικόνας τους και της λαοφιλίας τους. Ουαί και αλίμονο, πόσο άσχημοι είμαστε αν η εικόνα μας και το πόσο αρέσουμε έγινε ιδανικό, αγαθό και προτεραιότητα;
Υπάρχουν και άνθρωποι που αποδίδουν στην τέχνη τον πραγματικό, αναφαίρετο, δημοκρατικό σκοπό της, δίχως κίνητρα, δίχως ανάγκη για δημοσιότητα, δίχως τυχοδιωκτικές αφορμήσεις: ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ».