Τα «πράσινα» χαμόγελα πάγωσαν

Οι πανηγυρισμοί στο ΠΑΣΟΚ κόπασαν απότομα. Το ποσοστό στην κάλπη της προηγούμενης Κυριακής δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Το κόμμα έχασε ψηφοφόρους (περίπου 60.000) σε σχέση με τις εκλογές της άνοιξης, ενώ στην Αττική τα ποσοστά του κατακρημνίστηκαν.

Έτσι, η Χαριλάου Τρικούπη καταγράφει τη χαμηλότερη επίδοση σε όλη τη χώρα στην εκλογική περιφέρεια της Α’ Πειραιώς. Μάλιστα, το κόμμα είναι τέταρτο, πίσω από το ΚΚΕ, στις επτά από τις οκτώ εκλογικές περιφέρειες του Λεκανοπεδίου και είναι στην τρίτη θέση μόνο στην Α’ Ανατολική Αττική.

Πρώτες μουρμούρες

Υπό αυτά τα δεδομένα, μόνο χαρούμενος δεν είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης από συγκεκριμένα στελέχη που «έτρεξαν» την προεκλογική καμπάνια στην Αθήνα, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κεντρικά. «Το ΠΑΣΟΚ ανέβασε κατά 40% τα ποσοστά του, συγκριτικά με το 2019, αν και υπάρχει πρόβλημα στα αστικά κέντρα. Αυτό είναι ένα πραγματικό θέμα προς συζήτηση», παραδέχθηκε ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, καταδεικνύοντας το πραγματικό πρόβλημα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που αρχίζουν αν σκέπτονται το ενδεχόμενο το ΠΑΣΟΚ υπό τον Νίκο Ανδρουλάκης να έχει ήδη πιάσει το… ταβάνι του, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε σημαντικές δυνάμεις, τις οποίες δεν κατόρθωσε να εκφράσει το ΠΑΣΟΚ. Πολλοί, μάλιστα, περίμεναν ότι στις δεύτερες εκλογές το ποσοστό θα φτάσει το 13%, παρ’ όλα αυτά η άνοδος ήταν μόλις 0,4%.

Πρόβλημα προσώπων

Ένα από τα ζητήματα που θεωρούν ότι ευθύνεται για την εκλογική καθίζηση στην Αθήνα είναι τα πρόσωπα. Η ανανέωση στα αστικά κέντρα δεν είναι αυτή που θα ήθελε το κόμμα, εάν εξαιρέσει κάποιος τις περιπτώσεις του Μανώλη Χριστοδουλάκη και του Παύλου Χρηστίδη. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο αυτά στελέχη κέρδισαν εύκολα τις εκλογικές περιφέρειες όπου ήταν υποψήφιοι, αφήνοντας πίσω τους στελέχη ιστορικά, όπως τον Κώστα Σκανδαλίδη και την Τόνια Αντωνίου.

Με άλλες λέξεις,  στη Χαριλάου Τρικούπη θεωρούν ότι, προκειμένου να εκφράσουν την κεντροαριστερά, θα πρέπει νέα, ικανά στελέχη να βγουν δυναμικά μπροστά και να αναλάβουν κεντρικούς ρόλους και όχι άνθρωποι, που είναι συνυφασμένοι στη συλλογική μνήμη με ένα μάλλον αμαρτωλό πολιτικά παρελθόν.