Ο Τσίπρας είναι μόλις 49 ετών

Παραμέρισε, θα αναπαυθεί, θα αναστοχαστεί και θα επανέλθει. Ο λόγος για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος τόνισε, στην φαινομενικά αποχαιρετιστήρια συνέντευξή του στο Ζάππειο, ότι «θα είναι παρών στις εξελίξεις», σε πείσμα των εκατοντάδων ρηχών αναλυτικών προσεγγίσεων που προεξόφλησαν – πανηγυρικά – το πολιτικό τέλος του απερχόμενου προέδρου του Σύριζα.

Πράγματι, όσοι με εξόφθαλμα αλαζονικό και επιπόλαιο τρόπο από τον φιλελεύθερο χώρο αντιμετωπίζουν την «περίπτωση» Τσίπρα ως «τελειωμένη», καλό είναι να αναθεωρήσουν τη στάση τους και να μελετήσουν τη διαδρομή του πολιτικού ανδρός, ο οποίος είναι μόλις 49 ετών. Επίσης, να έχουν κατά νου την εικόνα ενός Τσίπρα που είναι διακαώς και μονίμως πεινασμένος για εξουσία, βγαλμένος μέσα από υστερομακιαβελικά δοκίμια. Όπερ σημαίνει ότι θα κάνει τα πάντα για να επανέλθει ως πρωταγωνιστής στην κεντρική πολιτική σκηνή ως πρωταγωνιστής και όχι ως κομπάρσος.

Ο τέως πρόεδρος του Σύριζα θα αρχίσει σύντομα να οικοδομεί το νέο του κόμμα. Στο νέο εγχείρημα Τσίπρα δεν θα συμμετάσχει η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών που πορεύθηκαν μαζί του τα τελευταία χρόνια. Γνωρίζει πλέον καλά, έχει αφομοιώσει το μάθημα από την επεισοδιακή συνύπαρξη με γκρούπες της επαναστατικής αριστεράς, οι οποίες λειτούργησαν σαν Βαβυλωνία μέσα στον Σύριζα μέσα από τους πολλαπλούς «δημοκρατικούς συγκεντρωτισμούς».

Στο ερώτημα τι κόμμα σκοπεύει να φτιάξει η απάντηση είναι μάλλον εύκολη: κόμμα δυναμικό και ριζοσπαστικό και όχι κόμμα – χυλός, όπως ήταν τα τελευταία χρόνια ο Σύριζα των ισορροπιών, των βαρόνων και της ανύπαρκτης ιδεολογικής συνοχής. Στο επόμενο κομματικό εγχείρημά του θα συμπαραταχθούν και θα συμπορευθούν όσοι και όσες συμφωνούν με τις απόψεις του για την κατά την εκτίμησή του, επερχόμενη ενεργειακή και πληθωριστική κρίση και τους τρόπους διευθέτησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι θα εμπιστευθούν τον κοινωνικά νέο μα πολιτικά ώριμο Αλέξη Τσίπρα.

Καταλήγοντας λοιπόν προσωρινά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να επιλέξει για τον εαυτό του το ρόλο του «κολυμβητή του Σουνίου» και του «κομπάρσου» στο πολιτικό γίγνεσθαι της Αριστεράς. Άλλωστε, ποτέ δεν επέλεξε τον αναχωρητισμό, ποτέ δεν έκρυψε επαρκώς τη σαγήνη που του ασκεί ο κύριος ρόλος στο πολιτικό σκηνικό.