ΝΔ: Τη…μοναξιά να φοβάται!

Κάτι αντίστοιχο θα πρέπει να ανησυχεί και τη ΝΔ. Κι αν ο παραλληλισμός αυτός μοιάζει ως σχήμα καθ’ υπερβολήν, εντούτοις τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι κάπου στο βάθος έχει βάση. Επί παραδείγματι, μετά απ’ όλα όσα έχουν συμβεί, στην πρώτη «επίσημη» δημόσια παρέμβασή της υπό το νέο διοικητικό σχήμα, η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε να διαμαρτυρηθεί για τη…χωροταξία της Βουλής και πώς κάθονται τα κόμματα. Ένα θέμα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, παραπολιτικής σημασίας προσέλαβε διαστάσεις μείζονος πολιτικής παρέμβασης.

Χωρίς αντίπαλο;

Ακόμη κι από αυτήν την αντίδραση είναι πλέον κάτι παραπάνω από προφανές ότι η κυβερνητική πλειοψηφία βρίσκεται σε μια βασανιστική (πολιτική; Κοινοβουλευτική;) μοναξιά. Όχι τόσο διότι κατήγαγε συντριπτική εκλογική νίκη, ούτε διότι πλέον κατέχει δεσπόζουσα θέση στην πολιτική πραγματικότητα. Το βασικό είναι ότι είτε κοιτάξει δεξιά του, είτε κοιτάξει αριστερά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρει ανοιχτές θύρες και δυνάμεις με περιορισμένο ορίζοντα δράσης. Αυτό το γεγονός είναι εξόχως αρνητικό και για τους Πολίτες και για το πολιτικό σύστημα αλλά και για τη λειτουργία της Κυβέρνησης. Πλέον δεν τίθεται θέμα αλαζονείας, αλλά πιθανότητα επανάπαυσης, ραθυμίας και ραστώνης…

Πρόσωπα και πολιτικές που θα μπορούσαν να δυσκολέψουν την κυβέρνηση δεν υπάρχουν και είναι άγνωστο αν κάτι από τα δυο θα εμφανιστεί στο εγγύς μέλλον. Πολλώ δε μάλλον όταν είναι καταγεγραμμένη η αρνητική προδιάθεση αριστερών –αλλά και δεξιών- αντιπολιτευόμενων σχηματισμών να συνεννοηθούν μεταξύ τους, αφού συν τοις άλλοις πλέον υπάρχει υπαρκτό θέμα για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στους συγκεκριμένους χώρους.

Θα χρειαστεί βοήθεια

Παράλληλα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει μια άλλη όψη της πραγματικότητας: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά δεύτερο κόμμα, χωρίς να έχει τις κοινοβουλευτικές δυνατότητες ελέγχου της κυβέρνησης. Σε μια περίεργη συγκυρία, όπως χρειάστηκε τη βοήθεια των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» για να ασκήσει κυβερνητικά καθήκοντα, έτσι και τώρα πρέπει να αναζητήσει συναινέσεις εκτός Κουμουνδούρου για να μπορέσει να αρθεί ως αξιωματική αντιπολίτευση. Η –όπως προβλέπεται- μακρά και με αρκετές αναταράξεις περίοδος αναδιάταξης στον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ως άλλη μια παγίδα για την Κυβέρνηση. Είναι ήδη προφανές, τόσο από τα κοινωνικά δίκτυα –με τις διαρροές των «επίσημων» τρόλς-όσο και με τη γραμμή που δίνουν οι αναλυτές/δημοσιολόγοι του χώρου, αλλά όπως δείχνουν και οι δηλώσεις στελεχών, το καταφύγιο θα είναι ο πολιτικός κλεφτοπόλεμος, η μάχη φθοράς και η αντιπαράθεση με όρους επικοινωνίας και εντυπωσιοθηρίας. Πόσο αυτές οι τακτικές θα βρουν ανταπόκριση στους Πολίτες, μένει να φανεί. Προεκλογικά πάντως ηττήθηκαν κατά κράτος. Μετεκλογικά όμως, όταν η κριτική στην κυβέρνηση, αποκτά ιδιαίτερη σημασία, τότε κανείς δεν ξέρει αν αυτές οι τακτικές φθοράς αποδώσουν κάτι… «θετικό» για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η επανάπαυση

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το πρόβλημα της επανάπαυσης το έχει η Κυβέρνηση, η οποία και θα πρέπει να παρουσιάσει έργο, αλλά και θα πρέπει να ελέγχει τον εαυτό της… Την ίδια ώρα, η ΝΔ χωρίς ορατό πολιτικό αντίπαλο, μπορεί να «χαλαρώσει» και να ηττηθεί στο πεδίο των κοινωνικών προβλημάτων, ή ακόμη χειρότερα να αργήσει να τοποθετηθεί πάνω στα ζέοντα ζητήματα που ανακύπτουν στην Ευρώπη και στην πορεία θα καθορίσουν την πορεία της. Μοιάζει με παράδοξο, αλλά η Κυβέρνηση οφείλει για τον –τουλάχιστον- επόμενο χρόνο να βρίσκεται σε συναγερμό και εγρήγορση. Όχι μόνο διότι σε διάστημα ένδεκα μηνών θα στηθούν τρείς κάλπες. Αλλά διότι αυτό το διάστημα αποτελεί κρίσιμο πολιτικό χρόνο για να μετατρέψει την εκλογική της ισχύ, σε δύναμη αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Αν περάσει αυτό το διάστημα μπορεί να πάψει να είναι μόνη της: και σε επίπεδο προσώπων, αλλά και σε επίπεδο πολιτικών.