Για τα «Greek Statistics» και τη δικαίωση του Ανδρέα Γεωργίου

Η δικαίωση του Ανδρέα Γεωργίου από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον περασμένο Μάρτιο δεν επρόκειτο απλώς να βάλει τέλος σε μια δικαστική περιπέτεια ετών που αφορά έναν ιδιώτη. Αλλά σε μία υπόθεση, που εξελίχθηκε σε θρίλερ και πήρε στην πορεία και πολιτική διάσταση και έφερε την Ελλάδα σε δύσκολη θέση απέναντι στους αντιπάλους της. Κι αυτό γιατί ο πρώην επικεφαλής της στατιστικής υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) ήταν αυτός που διαχειρίστηκε τα στοιχεία για το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, τα οποία τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στο μνημόνιο και στη μετέπειτα οικονομική, πολιτική και κοινωνική αναταραχή.

Έτσι, η υπόθεση Γεωργίου θυμίζει κολόνια που διαρκεί χρόνια. Ιδιαίτερα, από το 2010, όταν ο Γεωργίου ανέλαβε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, και πιο συγκεκριμένα από τότε που έγινε ο πρώτος επικεφαλής της σημερινής Ανεξάρτητης Αρχής και όχι της Στατιστικής Υπηρεσίας, η οποία μέχρι πρότινος ήταν υπαγόμενη υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών. Είναι θέμα άλλου κεφαλαίου το γεγονός ότι τα ελλείμματα του 3%, 4% και 5% που προέβλεπε αρχικά η κυβέρνηση Καραμανλή διογκώθηκαν στη συνέχεια σε πάνω από 15% μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων της κυβέρνησης Παπανδρέου και οι λεγόμενες “ελληνικές στατιστικές”, άλλωστε ο Γεωργίου και η ΕΛΣΤΑΤ έπρεπε να στείλουν επικαιροποιημένα στοιχεία για το έλλειμμα στο έστειλαν στις Βρυξέλλες τον Νοέμβριο του 2010, ενώ το πρώτο μνημόνιο κατανόησης είχε ήδη υπογραφεί τον Μάιο του ίδιου έτους.

Είναι εκπληκτικό και περίεργο το γεγονός ότι έκτοτε ο κ. Γεωργίου αντιμετωπίζει διαφορετικές κατηγορίες κάθε φορά που βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ωστόσο, ποτέ δεν κατηγορήθηκε στο δικαστήριο ότι χειραγώγησε και έβαλε να γράψει ο ίδιος το μνημόνιο, όπως συχνά ακούγεται. Αντιθέτως, η κατηγορία για την οποία καταδικάστηκε και τελικά αθωώθηκε μετά από προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ήταν ότι δεν ενημέρωσε το Συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ ότι είχε στείλει τα επίμαχα στοιχεία στη Eurostat. Εκτός από τις διάφορες άλλες κατηγορίες που αντιμετώπιζε, αθωώθηκε σε πρώτο βαθμό, καταδικάστηκε σε δεύτερο βαθμό και αθωώθηκε με βούλευμα, αλλά οι αποφάσεις αυτές τελικά ανατράπηκαν από τον Άρειο Πάγο και έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή.

Σημαντική λεπτομέρεια ή απλή σύμπτωση; Ο κύριος κατήγορος κατά του κ. Γεωργίου ήταν, μεταξύ άλλων, η Ζωή Γεωργαντά, διευθύντρια της ΕΛΣΤΑΤ την περίοδο που ο κ. Γεωργίου ήταν επικεφαλής της εταιρείας. Η κ. Γεωργαντά, η οποία φέρεται να ανήκε στο παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ, εντάχθηκε στο ευρωψηφοδέλτιο των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου μετά τις δικαστικές και εξώδικες κατηγορίες κατά του κ. Γεωργίου και ως εκ τούτου είχε σχέση με την κ. Ραχήλ Μακρή για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ωστόσο, τα ζητήματα της κάθε υπόθεσης είναι διαφορετικά και ιδιαιτέρως σοβαρά, καθώς η υπόθεση του κ. Γεωργίου έχει πολιτική διάσταση και επηρεάζει την εικόνα της Ελλάδας έναντι των εταίρων της και της οικονομικής και επενδυτικής κοινότητας. Ο κ. Γεωργίου, μαζί με την “ανεξαρτησία” της ΕΛΣΤΑΤ, ήταν ο θεσμός που εγγυήθηκε την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας στα οικονομικά στοιχεία. Ακριβώς γι’ αυτό η υπόθεση δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική ή δικαστική εμμονή, αλλά μια κίνηση των στελεχών του υπουργείου Οικονομικών να αμφισβητήσουν την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να αθωώσει τον κ. Γεωργίου και υπό προϋποθέσεις και τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος εργάστηκε σκληρά τα τελευταία τέσσερα χρόνια για να αποκαταστήσει όχι μόνο την εθνική αξιοπιστία της χώρας, αλλά και την αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας Γι’ αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει σοβαρό πλήγμα σε μια περίοδο που η κυβέρνηση διεκδικεί την επιστροφή στην επενδυτική βαθμίδα.

Ως εκ τούτου, η παρέμβαση του Μαξίμου και η παύση της σχετικής διαδικασίας μετά από αίτημα του αρμόδιου υπουργού, κ. Κωστή Χατζηδάκη, ήταν αυτονόητη και ταυτόχρονα ανέδειξε τη στρέβλωση της Δικαιοσύνης και την ανάγκη βαθιάς θεσμικής μεταρρύθμισης της Δικαιοσύνης, η οποία παραμένει υψίστης σημασίας. Και αυτό γιατί η υπόθεση Γεωργίου δεν έχει να κάνει με κανένα πρόσωπο. Έχει να κάνει με τον θεσμό που εκπροσωπούσε και τον συμβολισμό που έχει η ΕΛΣΤΑΤ ως προς την αξιοπιστία των στοιχείων που μεταδίδει από την Ελλάδα προς τις Βρυξέλλες και άλλα κέντρα και μάλιστα ως μέλος της Eurostat, ήτοι της ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής, και όχι ως ένα όργανο του ελληνικού δημοσίου.