Ο Μητσοτάκης και το πολιτικό μπλακ – άουτ αντιπάλων

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κλείνει τις ρωγμές με το παρελθόν και το εσωκομματικό αλλά και συνολικά το πολιτικό, σκηνικό. Αυτή η στρατηγική που εφαρμόζει με προσήλωση από την ώρα που μετακινήθηκε από το στρατηγείο της Χαλκονδύλη στο προεδρικό γραφείο της Νέας Δημοκρατίας, ξενίζει ενδεχομένως και σήμερα. Ξάφνιαζε στις συγκυρίες της άκρατης τοξικότητας και των χυδαίων επιθέσεων, με το αήθες σιγόντο στη στοχοποίηση της οικογένειας του.

Ο ίδιος επέλεγε την αντεπίθεση δια της μεθοδικής δουλειάς που θα αποκαθιστούσε την πραγματικότητα για το παράδειγμα που πρέσβευε αλλά και για το πολιτικό υπόδειγμα που υπηρετούσε ως μέρος της παρακαταθήκης της παράταξης που ηγείται και προφανώς της δικής του.

Ο «Κούλης», εργάζεται ως Κυριάκος που δεν ετεροκαθορίζεται από τα «ρεύματα» στα social media για τα οποία οι αντίπαλοι του βαυκαλίζονταν ότι είναι πλειοψηφικά εντός της κοινωνίας. Επέλεξε την προσήλωση στις συμμαχίες που αντανακλούν αυθεντικά τις επιδιώξεις των πολιτών, με τις μεταβολές να χρησιμοποιούν ως συντεταγμένες τα ερείσματα από το συμβόλαιο εμπιστοσύνης που υπέγραψε το 2019 και όχι τις ψευδεπίγραφες αναφορές για τη μετατόπιση στον τρόπο έκφρασης του κόσμου.

Αφοσιώθηκε στην εξέλιξη της στρατηγικής που δημιούργησε και ξεκλειδώνει νέες δεξαμενές για να μεγεθύνει τα μήκη και πλάτη της απεύθυνσης της Νέας Δημοκρατίας. Κατεδάφισε τον πολιτικό αμοραλισμό σε συνθήματα όπως το «Μητσοτάκη γ…», στην οποία αντιπαρατέθηκε με «όπλο» την λαϊκή ετυμηγορία που καταδίκασε στο περιθώριο εκείνους που βαυκαλίζονταν πως νομοτελειακά θα επανέρχονταν στην εξουσία, με αυτήν την ποταπή τακτική.

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπειθε για την ικανότητα της διακυβέρνησής του να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις επάλληλες κρίσεις, στην αντίπερα όχθη η επιλογή ήταν ο αφορισμός και η στασιμότητα σε οποιαδήποτε εσωτερική ανανέωση. Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδινε υποκείμενο και υπόσταση στον αληθινό προοδευτισμό τα αντίπαλα στρατόπεδα επικεντρώνονταν στον αντιμητσοτακισμό ενώ οι φίλιες δυνάμεις προεξοφλούσαν ένα στρατηγικό κενό με αιχμή την αναξιοποίηση ακροατηρίων στα δεξιά του κόμματος.

Ακόμη και αυτοί δεν διέβλεψαν ότι η συγκεκριμένη στρατηγική εστίαση, είχε απελευθερώσει τη νέα, Νέα Δημοκρατία από παραδοσιακές εξαρτήσεις  και συνδέσεις που κρίνονταν απαραίτητες για να διευρύνει το κόμμα την πλειοψηφία του. Η διάψευση και ταυτοχρόνως το τεκμήριο για αυτήν την κατάκτηση αποτυπώθηκε στην επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας σε περιφέρειες όπου μέχρι πρότινος βρίσκονταν στη βιτρίνα της κεντροαριστερής κυριαρχίας.

Το νέο ύφος της Νέας Δημοκρατίας μαζί με τις θεωρητικές αξίες αλλά και τα εμπράγματα αποτελέσματα τους που καθιέρωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εδραιώθηκαν ισχυροί δεσμοί και ανάλογης έντασης ταυτίσεις με τους πολίτες. Όσοι επιχείρησαν να αποσιωπήσουν ή να υποβαθμίσουν πολιτικά τη μεθοδική μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας, ηττήθηκαν κατά κράτος γιατί η στρατηγική επαναοριοθέτηση του κόμματος πιστοποιήθηκε μέσα από την άσκηση πολιτικής και την παραγωγή πολιτικής με κοινωνικό αποτύπωμα.

Η πολιτική Μητσοτάκη νομιμοποιήθηκε στα λαϊκά στρώματα και αποδοκίμασε τους κατ’ επάγγελα πολιτικούς συκοφάντες, που επεδίωξαν να την απονομιμοποιήσουν με την προπαγάνδα περί νεοφιλευθερισμού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσω αυτής της οδού προκαλεί ένα αδιάλειπτο, πολιτικό βραχυκύκλωμα στους αντιπάλους που μετά το κλείσιμο του διπλού εκλογικού κύκλου, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν δεν είναι απλώς ταυτοτικό αλλά υπαρξιακό. Διότι τα αφηγήματα τους προσκρούουν πλέον στο τείχος της λογικής που επίσης χτίστηκε με μεθοδικότητα και απτά αποτελέσματα από τον πρωθυπουργό.

Ο κ. Μητσοτάκης άλλαξε την κουλτούρα και τη νοοτροπία πάνω στο πραγματικό δίλημμα της συγκυρίας που δεν είναι άλλο από το «πρόοδος ή συντήρηση». Την πρόοδο επέλεξε η πλειοψηφία που δεν εγκλωβίζεται στις αναχρονιστικές λογικές που επιβάλλουν την κατάταξη του gov.gr στην αριστερή ή στη δεξιά τροπαιοθήκη. Το ίδιο μονοπάτι επέλεξαν και οι πολίτες που δεν πιστεύουν ότι η αύξηση των συντάξεων έχει δεξιό ή αριστερό πρόσημο.

Εν πολλοίς με τις στρατηγικές χαράξεις του ο πρωθυπουργός απέδειξε ότι δεν υποτάσσεται στον ίσκιο του πολιτικού κόστους ή των εσωκομματικών ισορροπιών. Σε αυτό το φόντο η ανάλυση για την στροφή της Νέας Δημοκρατίας ή για την δεξιά κατεύθυνση της κοινωνίας παραμερίζει την εξόφθαλμη εικόνα της συμπόρευση τους. Διότι κόμμα και πολίτες συναντήθηκαν στο κέντρο προ πολλού.