Ποια Ακροδεξιά;

Η πολιτική επιστήμη ορίζει επακριβώς το περιεχόμενο των εννοιών “ακροδεξιά”, “φασισμός”, “ναζισμός” και “ολοκληρωτισμός”. Η κατάχρηση των λέξεων οδηγεί σε παραπληροφόρηση και σύγχυση. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο σε ένα δημοκρατικό κράτος.

Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, οι όροι αυτοί κυκλοφορούν εδώ και δεκαετίες χωρίς να δίνεται καμία σημασία στο ακριβές περιεχόμενό τους, σωστό ή λάθος. Όσοι δεν ήταν αριστεροί ήταν “φασίστες” και όσοι δεν ήταν δεξιοί ήταν “κομμουνιστές”. Βασικές ιδεολογικές κατηγορίες πολώθηκαν σημασιολογικά. Η πολιτική ορολογία έγινε μια μηχανή λάσπης, χωρίς την παρέμβαση των πολιτικών επιστημόνων. Πολύ συχνά, υπάρχουν πολιτικοί επιστήμονες, οι οποίοι λειτουργούν ως πομποί εννοιολογικής σύγχυσης και διαστρέβλωσης, ιδίως όταν είναι ημιμαθείς, κομματικοί ή ιδεολογικοί εξτρεμιστές.

Έχει επισημανθεί ότι τα ευρωπαϊκά δημοκρατικά κόμματα, παθιασμένα με την στρουθοκαμηλική πλάνη της “πολιτικής ορθότητας” και της “πολυπολιτισμικότητας”, άφησαν άθικτο το μείζον πρόβλημα της μη ενσωμάτωσης των Αφρικανών και Ασιατών μεταναστών στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Το πρόβλημα αυτό θα έπρεπε και θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, οι φωνές που επεσήμαναν αυτό το σημείο ανάφλεξης (τόσο για την ενότητα των δυτικών κοινωνιών όσο και για τη δημοκρατία) κατασυκοφαντήθηκαν αμέσως ως “ακροδεξιοί”.

Φυσικά, όσοι προβλέπουν ότι η συνοχή των δυτικών κοινωνιών διαταράσσεται από την “πολυπολιτισμικότητα” που πρεσβεύουν τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά κόμματα δεν είναι ακροδεξιοί. Ούτε είναι εκείνοι που βλέπουν ξεκάθαρα την αδυναμία ενσωμάτωσης των μεταναστευτικών ομάδων στην ευρωπαϊκή κοινωνία και τον σχηματισμό παράλληλων κοινωνιών εντός των ευρωπαϊκών κρατών. Ούτε φυσικά είναι εκείνοι που κατανοούν ότι η Ευρωπαϊκή Βασική Συμφωνία, το κοσμικό κράτος, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία του λόγου, η ανοχή στη διαφορετικότητα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και το πνεύμα του Διαφωτισμού απορρίπτονται ως απαράδεκτα και παρακμιακά από μεγάλα τμήματα μεταναστευτικών ομάδων του Τρίτου Κόσμου.

Ως αποτέλεσμα, η “ατζέντα” της μετανάστευσης έχει καταληφθεί από ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη, παρασύροντας μη ακροδεξιές δυνάμεις που έχουν καταστήσει τη μετανάστευση κορυφαία προτεραιότητα. Και όχι μόνο λόγω της εκπληκτικά υψηλής διείσδυσης των ακροδεξιών κομμάτων, που προσελκύουν μη δεξιό κοινό, το οποίο φαίνεται να αποτελεί μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης (εκτός αν υποθέσουμε ότι ευρωπαϊκές κοινωνίες με μακρά δημοκρατική παράδοση, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, έχουν ξαφνικά γίνει ακροδεξιές).

Τώρα που τα ακροδεξιά κόμματα είναι τόσο κοντά στο να έρθουν στην εξουσία, υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία για τα δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης να συγκροτήσουν μια κοινή, σοβαρή πρόταση για τη διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος. Διαφορετικά, αντί για ορθολογική διαχείριση του μεταναστευτικού, θα υπάρξει χάος που θα προκληθεί από το θωπευτικό των δεξιών κομμάτων.