Για την Ιβάνκοβα της οδού Φυλής

Υπάρχουν θάνατοι και θάνατοι. Άλλος είναι ο θάνατος που σε βρίσκει γαλήνιο στον ύπνο σου κι άλλος, όταν έρχεται βίαια κρατώντας ένα ψαλίδι, ενώ έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.

Ο βίαιος θάνατος του ανθρώπου από χέρι άλλου, είναι μία απερίγραπτη τραγωδία, είναι το όριο του πολιτισμού που διασχίζει ο άφρων φονιάς και γυρισμό δεν έχει. Από αρχαιοτάτων χρόνων ο βίαιος θάνατος γνωρίζει την απαξία θεών και ανθρώπων.

Η τραγωδία γίνεται ακόμη πιο βαριά όταν το θύμα είναι ευάλωτο και δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του. Τότε η οργή μεγαλώνει και δικαίως ζητείται η Νέμεσις για να προσφέρει, έστω και μετά θάνατο, δικαιοσύνη στο νεκρό.

Η πρόσφατη δολοφονία της Άννας Ιβάνκοβα, μίας τρανς γυναίκας, η οποία μετά από πολλές περιπέτειες και δεινά ήρθε στη χώρα μας, για να έχει μια καλύτερη μοίρα, δικαίως τάραξε την κοινή γνώμη. Αισθήματα συμπόνιας μα και οργής διακατέχουν όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούν την ανθρώπινη ζωή ανώτατη αξία και, συνάμα, υπερασπίζονται το δικαίωμα του κάθε ατόμου να επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να ζει. Να επιλέγει ελεύθερα και ανεμπόδιστα στον θεό που θέλει να πιστεύει, να διαλέγει με αποκλειστικά δικά του κριτήρια τον άνθρωπο που θα αγαπήσει, να σκέφτεται φωναχτά για την πολιτική χωρίς να διώκεται γι’ αυτό κ.λπ.

Ο άνθρωπος του δυτικού πολιτισμού, εμφορείται από την αξία της ανεκτικότητας και της αποδοχής του Άλλου, χωρίς στερεότυπα, προκαταλήψεις ή δεισιδαιμονίες. Αυτό είναι το συγκριτικό του πλεονέκτημα εδώ και αιώνες, καθώς κατάφερε κατά την νεοτερικότητα, να αφομοιώσει αρχές, αξίες και πιστεύω, μέσα από τον συνδυασμό των καλύτερων παραδόσεων των πολιτισμών της γηραιάς ηπείρου.

Η δημοσιοποίηση της δολοφονίας της Άννας Ιβάνκοβα, προκάλεσε πολύ πόνο και οργή στους ευαίσθητους πολίτες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται και στηρίζουν κάθε προσπάθεια εξάλειψης των διακρίσεων με βάση τον ερωτικό προσανατολισμό του κάθε ξεχωριστού ατόμου.

Ως εκ τούτου, κατανοώ την επιθυμία πολλών, να συγκεντρωθούν για να διαμαρτυρηθούν και να διαδηλώσουν. Την κατανοώ και την στηρίζω, γιατί η ελευθερία του συνέρχεσθαι είναι βασικό ατομικό δικαίωμα σε μια ευνομούμενη και ανοιχτή κοινωνία. Πολύ καλά έκαναν που συγκεντρώθηκαν όχι μόνο για να διαδηλώσουν την οργή και την πίκρα τους για την τραγωδία που παίχτηκε σε ένα ισόγειο διαμέρισμα της οδού Φυλής, αλλά και για να ευαισθητοποιήσουν και άλλους.

Ωστόσο, κάποιοι από αυτούς, πήγαν και βεβήλωσαν τους τοίχους και τον περίβολο του παρακείμενου Ιερού Ναού, αναγράφοντας προσβλητικά και χυδαία συνθήματα. Στο σημείο αυτό, σταματάει η κατανόησή μου κι αρχίζει η αντίρρησή μου.

Κανείς, για κανένα λόγο και επ’ ουδενί, δεν μπορεί να εισβάλει στον πυρήνα της ύπαρξης του άλλου, μέρος του οποίου είναι η θρησκευτική του πίστη. Είναι ένα από τα απαράγραπτα και αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα του καθενός να ασκεί με ελευθερία τα θρησκευτικά του καθήκοντα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Επιπλέον, η εισβολή και η βεβήλωση τόπων θρησκευτικής λατρείας, ξυπνάει τους χειρότερους εφιάλτες που μας κληροδότησαν οι ολοκληρωτισμοί του 20ου αιώνα. Η επίθεση κατά της θρησκευτικής πίστης, είναι βαθιά ολοκληρωτική και στηρίζεται σε έωλα επιχειρήματα που θυμίζουν γενικούς εισαγγελείς σε στιγμές δόξας για τους ίδιους και πένθους για την κοινωνία και τη Δημοκρατία.

Όποιος ισχυρίζεται πως υπερασπίζεται ένα δικαίωμα καταπατώντας τα δικαιώματα των άλλων, δεν διαφέρει σε τίποτα από τους κλειδοκράτορες των Άουσβιτς και Γκουλάγκ.

Αυτοί που υποτίθεται πως αντιδρούν στις διακρίσεις, πρωτοστατούν στην ύψωση τειχών και διαχωρισμών, θέλοντας να επιβάλλουν τη δική τους άποψη, ακόμη και σε όσους βλέπουν με συμπάθεια το λεγόμενο «κίνημά» τους. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από ολιγομελείς σέχτες, με τη δική τους απόλυτη θεολογία, όπου κυριαρχεί ο ολοκληρωτικός μεσσιανισμός και ιδεολογική αυθεντία.

Η ελληνική κοινωνία, αρκετά υπέφερε από τις «πεφωτισμένες πρωτοπορίες», τους αυτόκλητους σωτήρες και «καθαρούς» που θέλησαν να «σώσουν» τους «μολυσμένους» και «μιαρούς» από την πλάνη τους. Παράλληλα, έχει καταντήσει κουραστικό, με κάθε αφορμή, να επιχειρείται η πρόκληση σοκ στους πολίτες και να τρομοκρατούνται εκείνοι, ιδίως, που δεν έχουν καμιά σχέση.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν το ζύγι, ούτε είναι διαπραγματεύσιμα όχι μόνο με την εξουσία, αλλά και με εκείνους που φέρονται κατ’ επάγγελμα ως υπερασπιστές τους. Είναι υπόθεση του κάθε δημοκρατικού πολίτη και είναι υποτιμητικό, όταν έρχονται ορισμένοι με τον δείκτη του χεριού τους υψωμένο και να επιδίδονται σε ηθικοπλαστικές διδαχές. Ας μείνουν στο πλαίσιο της σέχτας των ομοϊδεατών τους κι ας αφήσουν κατά μέρος τις βεβηλώσεις και τις προσβολές σε βάρος των υπολοίπων.