Το παιχνίδι του Ερντογάν με την Ε.Ε.

Τα μέσα ενημέρωσης του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης AKP μπορεί να προσπαθήσουν να παρουσιάσουν το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε ο Ερντογάν ως «διπλωματική επιτυχία», αλλά η αλήθεια είναι εκεί: ο Ερντογάν δεν έχει καμία πρόθεση να ενταχθεί στην ΕΕ. Και το ζήτημα του εκδημοκρατισμού δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα.

Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ζήτησε την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με αντάλλαγμα την έγκριση του κοινοβουλίου για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Το μόνο άτομο που ανταποκρίθηκε θετικά σε αυτό το αίτημα είναι ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο οποίος δεν έχει καμία εντολή ή εξουσία να συναλλάσσεται με την ΕΕ.

Από την άλλη πλευρά, ο καγκελάριος της Γερμανίας, μιας από τις δύο χώρες των οποίων η στάση απέναντι στην ΕΕ λαμβάνεται πιο σοβαρά υπόψη, είπε: «Δεν υπάρχει σχέση μεταξύ της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ».

Η Γαλλία, ο άλλος μεγάλος εταίρος της ΕΕ, δεν έχει καν επιδοκιμάσει να δείξει ενδιαφέρον για το θέμα.

«Η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και η ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ δεν έχουν καμία σχέση», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου. «Η πόρτα της ΕΕ είναι ανοιχτή στην Τουρκία από το 2005, αρκεί η Τουρκία να εκπληρώσει τις προϋποθέσεις που έχουν τεθεί, ιδίως όσον αφορά τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου», είπε.

Θα μπορούσε ο Ερντογάν να μην τα ξέρει όλα αυτά;

Φυσικά ξέρει, ηγείται της χώρας εδώ και 22 χρόνια.

Ο Ερντογάν γνώριζε επίσης ότι δεν είχε πλέον τις δυνάμεις για να αντιταχθεί στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Όλοι σε προσευχές για «ξένες επενδύσεις και ζεστό χρήμα» δεν μπορούσε να συνεχίσει να αντιστέκεται στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ως «παγκόσμιος ηγέτης» προφανώς δεν μπορούσε να το κάνει.

Έτσι συνέδεσε το ζήτημα της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ με το άσχετο ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι σίγουρος για τη δύναμη της προπαγάνδας του και γνωρίζει ότι με τη χρήση της μπορεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι πήρε πολλά με αντάλλαγμα να αποδεχτεί την ένταξη της Σουηδίας.

Η αντιπολίτευση, στη σημερινή κατάσταση της αποδιοργάνωσης και ευθραυστότητας αδυνατεί να εξηγήσει τι συμβαίνει.

Μάλιστα, αφού ο Πρόεδρος  άνοιξε το δρόμο για την ένταξη της Σουηδίας, τα μέσα ενημέρωσης του AKP χάρηκαν θορυβωδώς για αυτή τη «νίκη».

Σύμφωνα με τον ερντογανικό – φιλοκυβερνητικό Τύπο, ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της διπλωματικής κίνησης θα ήταν ότι «η Σουηδία θα υποστηρίξει την απελευθέρωση των θεωρήσεων για τους Τούρκους πολίτες για την ΕΕ».

Η απελευθέρωση της βίζας ήταν μέρος της συμφωνίας επανεισδοχής μεταναστών που υπεγράφη επί θητείας του Αχμέτ Νταβούτογλου.

Σύμφωνα με αυτή τη συμφωνία, η Τουρκία έπρεπε να εκπληρώσει ορισμένες προϋποθέσεις για την άρση των απαιτήσεων βίζας που επιβάλλουν οι χώρες της ΕΕ στους Τούρκους πολίτες.

Οι «εύκολες» προϋποθέσεις εκπληρώθηκαν αμέσως.

Οι «σκληροί» όροι παρέμειναν σε εκκρεμότητα για τον Ερντογάν, γεγονός που εξηγεί γιατί η συμφωνία δεν έχει τεθεί σε ισχύ εδώ και χρόνια.

Ας φρεσκάρουμε τη μνήμη μας:

Η ΕΕ θέλει να αποσαφηνιστεί ο ορισμός των τρομοκρατικών εγκλημάτων, ώστε να αρθεί η θεώρηση.

Εξαιτίας αυτής της ασάφειας στον ορισμό, όποιος πηγαίνει ενώπιον του εισαγγελέα κατηγορείται ως «τρομοκράτης».

Και η ΕΕ φοβάται ότι οι Τούρκοι θα γίνουν μαζικά πολιτικοί πρόσφυγες όταν αρθεί η βίζα.

Πράγματι, όταν αυτός ο ορισμός θα αποσαφηνιστεί και οι κυρώσεις θα ισχύουν πραγματικά και μόνο σε πραγματικά τρομοκρατικά αδικήματα, δεν θα μπορούν να βάλουν για παράδειγμα τον Merdan Yanardağ στη φυλακή.

Δεν θα μπορέσουν να βασανίσουν τον Οσμάν Καβάλα, τους κρατούμενους του Γκεζί και τους συνταξιούχους στρατηγούς στη φυλακή.

Δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να κρατά τον Selahattin Demirtaş στη φυλακή.

Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να επιλυθεί γιατί τότε θα ήταν απαραίτητο να επινοηθούν άλλα αδικήματα για να φυλακιστούν εκείνοι που δεν συμπαθούν στον ηγέτη του AKP, κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι αυτό της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Η ΕΕ θέλει το συμβούλιο που θα ελέγχει αυτό το θέμα να είναι «ανεξάρτητο».

Ωστόσο, σύμφωνα με τον κανονισμό που εφάρμοσε ο ίδιος ο Ερντογάν, τέσσερα μέλη του συμβουλίου θα εκλέγονται από τον πρόεδρο και πέντε μέλη θα εκλέγονται από το κοινοβούλιο, όπου το κόμμα του προέδρου έχει την πλειοψηφία. Πού είναι η ανεξαρτησία;

Υπενθυμίζουμε ότι το σχέδιο «νόμου ηθικής» και «κανόνες κατά της διαφθοράς» για τα μέλη του κοινοβουλίου κόστισαν στον Νταβούτογλου τη θέση του πρωθυπουργού.

Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούν τα μέσα ενημέρωσης του AKP να εξηγήσουν το αδιέξοδο του Ερντογάν ως «διπλωματική επιτυχία», η αλήθεια είναι εκεί έξω:

Ο Ερντογάν δεν έχει καμία πρόθεση να ενταχθεί στην ΕΕ.

Δεν έχει ιδέα εκδημοκρατισμού στο μυαλό του. Απλά έπεσε μέσα στην παγίδα που ο ίδιος έστηνε στους δυτικούς συνομιλητές του.