Ο αγώνας με τη σκληρή καθημερινότητα

Σε ποιον ανήκει η καθημερινότητα των πολιτών; Η απάντηση πολλών, δυστυχώς, πολιτικών είναι φευγάτη. Αν είσαι «αριστερός» δείχνεις το κράτος και τα συμπαρομαρτούντα: νομοθέτες, υπουργοί, δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμοί άντε και οι Δήμοι. Με άλλα λόγια, η αριστερή «ιδεολογία» πετά το μπαλάκι μακριά. Αν είσαι «δεξιός» η απάντηση είναι πως η καθημερινότητα είναι υπόθεση του πολίτη; Λάθος.

Κι όμως, αυτό είπε (ή μήπως του ξέφυγε) ο αρμόδιος υπουργός δημόσιας τάξης ή, λόγω μοντερνισμού, Προστασίας του Πολίτη ή ΠΡΟ-ΠΟ, συντόμευση που μάλλον ταιριάζει καλύτερα στην τυχαιότητα που διέπει την εφαρμογή των νόμων, ειδικά όσων επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα του λειψά προστατευμένου πολίτη.

Ερωτηθείς, επιμόνως όπως αρμόζει, για το χάος που επικρατεί στην άσφαλτο, τη συστηματική παραβίαση στοιχειωδών κανόνων ασφαλούς συμπεριφοράς εποχούμενων, κυρίως, αλλά και πεζών, απάντησε αφοπλιστικά ότι «είναι θέμα Παιδείας»!

Να σας πω την αλήθεια εγώ νόμιζα ότι είναι θέμα Νόμων, Διατάξεων, Οργάνων της Τάξης, Ρυθμιστικών Μέτρων αυτών που συνήθως λέμε «Αστυνόμευσης». Όχι πως δεν χρειάζεται παιδεία. Και πολιτισμός χρειάζεται και καλοί τρόποι και υπομονή και κουράγιο για να κυκλοφορείς χωρίς να κινδυνεύεις υπέρμετρα. Προφανώς, για όλα απαιτείται εκπαίδευση. Όμως, δεν ψηφίζουμε κυβέρνηση για να μας …εκπαιδεύσει. Αυτό συμβαίνει στα αυταρχικά καθεστώτα όπου όσοι συμπεριφέρονται «αντικοινωνικά» έχουν μεγάλες πιθανότητες να σταλούν για εντατικά μαθήματα κοινωνικής αναμόρφωσης.

Στο αστικό καθεστώς η νομιμότητα είναι πιο απλή υπόθεση. Όποιος δεν τηρεί το νόμο και τους κανόνες, υφίσταται τις προβλεπόμενες ποινές. Και για να μη ταλαιπωρούμαστε όλοι, ούτε να απαιτείται ένας στρατός οργάνων επιβλεπόντων την Τάξη, χρησιμοποιούμε την τεχνολογία, όπως είναι οι κάμερες, η ηλεκτρονική διασταύρωση και σώρευση προηγουμένων παραβάσεων και ό,τι άλλο βοηθά να γίνουμε … άνθρωποι.

Επικουρικά συμπληρώνω ότι αυτοί που χρειάζονται εκπαίδευση αλλά και τις ανάλογες οδηγίες είναι οι υπηρέτες της δημόσιας τάξης εκκινώντας, όπως με το οψάριον, από την κεφαλήν και μέχρι το κόκκαλο της ουράς.

Μπορεί, βεβαίως, ως άρχοντας να μην έχεις συχνά την ευκαιρία να οδηγείς μόνος ή με την οικογένειά σου. Ακόμη χειρότερα μπορεί να έχεις δύο κυβερνήσεις καιρό να περπατήσεις στους δρόμους.  Δηλαδή να μην έχεις δει τον Χάρο με τα μάτια σου, ούτε να έχεις βριστεί με τον συμπολίτη, ειδικά εκείνον που γνωρίζει πόσο αόμματος κατάντησε η αστυνόμευση. Εν προκειμένω είναι απείρως ευκολότερο να τα ρίχνεις στην έλλειψη παιδείας.

Μόνον που η διακυβέρνηση δεν είναι για να λέμε όμορφες κουβέντες. Κυρίως μάλιστα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται από το ύψος της έφιππης ενατένισης ο συστηματικά ταλαιπωρημένος νομοταγής πολίτης ο οποίος ζει και υποφέρει με τη δική του πολύ σκληρή καθημερινότητα.