Βιβλία που πρέπει να διαβάσετε στις διακοπές σας

Είτε χαλαρώνετε στην παραλία, ταξιδεύετε σε έναν νέο προορισμό, ακόμη κι αν μένετε στο σπίτι, μπορείτε πάντα να βρείτε ένα καλό βιβλίο για να σας κάνει συντροφιά. Στις παρακάτω επιλογές βιβλίων θα βρείτε μερικά από τα καλύτερα βιβλία για να απολαύσετε αυτό το καλοκαίρι και να βρείτε έναν υπέροχο καλοκαιρινό συνταξιδιώτη.

Δεκαπέντε προτάσεις βιβλίων για κάθε ηλικία και όλα τα γούστα: 1. 20ος αιώνας. Μια ιστορία που δεν έχει τελειώσει ακόμη (Εκδόσεις Πρώτη Ύλη) Συγγραφέας: Θάνος Βερέμης Πρόλογος: Γιάννης Στουρνάρας, Διοικητής ΤτΕ

«Ο 20ός αιώνας δικαίως χαρακτηρίζεται ως ο αιώνας των πιο σημαντικών κοινωνικοοικο-νομικών αλλαγών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Με το τελευταίο βιβλίο του, ο καθηγητής Θάνος Βερέμης υποστηρίζει, όπως άλλωστε φαίνεται και από τον τίτλο του, ότι αυτός ο τόσο σημαντικός αιώνας δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ότι ζούμε δηλαδή τις συνέπειες των πράξεων και των παραλείψεων του προηγούμενου αιώνα, δύο δεκαετίες και πλέον μετά την έλευση του 21ου. […] Ο περασμένος αιώνας χαρακτηρίστηκε από τις παγκόσμιες επιπτώσεις της Επανάστασης του 1917, την εξάπλωση της αποαποικιοποίησης και του οικονομικού εθνικισμού σε ολόκληρο τον κόσμο, τον μετασχηματισμό της Κίνας, τις νέες ιδέες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη ριζική αλλαγή στη στάση απέναντι στο φύλο, τη θρησκεία, το χρήμα, την κατανάλωση, τη σεξουαλικότητα, τον ελεύθερο χρόνο και το περιβάλλον, τον συνδυασμό νέων και παραδοσιακών μορφών διεθνούς συνεργασίας, καθώς και τις μεγάλης κλίμακας μετακινήσεις πληθυσμών. […] Σε λιγότερες από 300 σελίδες, ο καθηγητής Βερέμης καταφέρνει να ξεδιπλώσει όλα τα σημαντικά γεγονότα, να φωτίσει πτυχές μας που δεν είναι τόσο γνωστές και να εξάγει συμπεράσματα για τα αίτια που οδήγησαν στα μεγάλα, κοσμοϊστορικά γεγονότα του 20ού αιώνα, τα οποία ακόμη καθορίζουν μας τύχες μας».

Από τον πρόλογο του Γιάννη Στουρνάρα (Διοικητή Τράπεζας Ελλάδας)

Περί φύσεως (Εκδόσεις Φυλάτος) Η περί της λογικής συνέπειας του φυσικού περιεχομένου και των σχέσεων, που έχουν μεταξύ τους οι διάφορες φιλοσοφικές και επιστημονικές έννοιες. Συγγραφέας: Ιωάννης Καρατζάνης

Η ζωή δεν μπορεί να σου τα μάθει όλα, όπως νομίζουν διάφοροι φυγόπονοι, γιατί απλούστατα δεν προλαβαίνει! Γι’ αυτό πρέπει να ρωτάς κάποιες φορές τη φιλοσοφία που είναι μια ‘κυρία’ 2.500 ετών! Όμως πρόσεχε! Δεν πρόκειται να σου δώσει κι εκείνη εύκολες απαντήσεις, είναι κι αυτό λοιπόν μια μορφή αγώνα. Η φιλοσοφία και όχι η θρησκεία ή η επιστήμη είναι που καθορίζει από μακριά και διακριτικά τις αξίες και τους στόχους μας. Σκοπός της είναι να κουρδίζει και να συντονίζει το χρήσιμο εργαλείο της λογικής, είναι με άλλα λόγια μετρητική της μετρητικής, δηλαδή τι μετρούμε, με τι μετρούμε, πώς και γιατί μετρούμε. Αν αγνοήσουμε αυτόν τον συντονισμό θα αγνοήσουμε προβλήματα, λάθη και αντιφάσεις που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, κάτι που μπορεί να αποβεί καταστροφικό για το είδος μας. Η φιλοσοφία είναι ο φύλακας του πολιτισμού μας, η βίβλος του ουρανού, η βίβλος της ζωής των φυτών και των ζώων, η βίβλος της ψυχής, η βίβλος της γης και είναι όλα αυτά κατ’ ουσίαν μια βίβλος.

Διαρκής Ανασυγκρότηση των Βαλκανίων (Εκδόσεις Επίκεντρο) Αναπαραστάσεις Πολιτικής και Επικοινωνίας (1999-2004) του Παναγιώτη Πασχαλίδη

Η ανασυγκρότηση των Βαλκανίων αποδείχτηκε μια δύσκολη υπόθεση. Παρά την ένταξη της Σλοβενίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Κροατίας στην Ε.Ε. υπάρχει ακόμα μεγάλη αβεβαιότητα για τον χρονικό ορίζοντα μιας μεγαλύτερης διεύρυνσης της Ε.Ε. στην περιοχή. Υπ’ αυτή την έννοια, η περιοχή μοιάζει να βρίσκεται σε μια διαρκή ανασυγκρότηση. Το βιβλίο αυτό φωτίζει τις συμβολικές πτυχές αυτής της διαδικασίας. Αναμφίβολα, ο καθρέφτης της πρώην Γιουγκοσλαβίας αποτέλεσε ίσως το πιο καθοριστικό στοιχείο για την ανακύκλωση αρνητικών ιδεών σε διεθνή ΜΜΕ. Δεν ήταν όμως το μόνο. Η συσχέτιση της ελληνικής οικονομικής κρίσης με τα Βαλκάνια ήταν ακόμα ένας καθρέφτης. Αντίθετα με προσεγγίσεις που μυθοποιούν την έννοια των Βαλκανίων (γεωγραφία, ιστορία, πολιτισμός), η μελέτη αυτή αποτυπώνει τη δυσκολία της διαμόρφωσης συνολικών αφηγημάτων που να περιλαμβάνουν όλους τους μετασχηματισμούς από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μέχρι σήμερα.

. Στέφανος Μάνος, Τομή στην αδράνεια (Εκδόσεις Πρώτη Ύλη) Του Άρη Πορτοσάλτε Εισαγωγή: Θάνος Βερέμης

Ο υπουργός Στέφανος Μάνος αυτοβιογραφείται, μιλώντας χωρίς μισόλογα στον δημοσιογράφο Άρη Πορτοσάλτε για την πολιτική του σταδιοδρομία, για συνοδοιπόρους και αντιπάλους, με μια αμεσότητα και παρρησία που συχνά δεν τολμούν να επιδείξουν συνάδελφοί του. Ανατρέχει σε πάνω από 40 χρόνια πολιτικής διαδρομής και υπενθυμίζει αναλυτικά τα έργα κομβικής σημασίας που φέρουν την υπογραφή του και άλλαξαν τη ζωή μας. Οι σελίδες του βιβλίου βρίθουν από στιγμιότυπα μιας θαρραλέας και συγκρουσιακής πορείας, όπως την αφηγείται ο Στέφανος Μάνος καταθέτοντας τη δική του αλήθεια. Πρόκειται για μια βαρύνουσα μαρτυρία που φωτίζει τις δεκαετίες του ’70, του ’80, του ’90 έως και τις αρχές της δεκαετίας του 2000, από έναν πολιτικό που έχει αφήσει βαθιά τη σφραγίδα του και θα ήθελε να είχε πρωταγωνιστήσει στη Νέα Δημοκρατία, η οποία όμως, όπως λέει ο ίδιος, «δεν τον άντεχε». Διατυπώνει την κρίση του για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τους βαρόνους της Νέας Δημοκρατίας∙ μιλάει για τον Κώστα Καραμανλή, την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Κώστα Σημίτη, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Αλέξη Τσίπρα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη∙ μιλάει για τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και τον Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά και για τον «καπάτσο» Γιούνκερ και τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και, τέλος, δεν αποφεύγει να πει για τον εαυτό του: «Δεν θα έλεγα ότι είμαι εύκολος». Στο βιβλίο αυτό θα διαβάσετε την άποψή του για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, την υφαλοκρηπίδα, την εξόρυξη των υδρογονανθράκων, τον Μπάιντεν, και για πολλούς άλλους, τους οποίους ο αναγνώστης εντοπίζει εύκολα στο ευρετήριο ονομάτων της έκδοσης. Μια πραγματιστική, συναρπαστική αφήγηση της πολιτικής ζωής του τόπου μας.

Ο κούκος και το αηδόνι (Εκδόσεις Γκοβόστη) Ένα καρμικό ταξίδι στην ταραγμένη περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής Εμμανουήλ Γιουβανόπουλος – Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 ΕΤΩΝ της ΕΣΤΙΑΣ Νέας Σμύρνης

Ο Κούκος και τ’ Αηδόνι είναι το προαιώνιο παιχνίδι της αμαρτίας. Μια τέλεια στημένη δίκη, με μάρτυρες, ενόρκους, κατηγορούμενους και δημόσιους κατηγόρους. Μια δίκη που κοντολογίς έχει τα πάντα· δεν έχει όμως δικαστές. Ένας αιώνας μετά, και δεν έχει δικαστεί κανείς, εκτός από τη λοιδορία των έξι, ένα ανέκδοτο για «αφελή παιδιά» που δεν είναι καν κοινοποιήσιμο. Οι νεκροί όμως δεν ξεχνούν. Οι νεκροί είναι η Μνήμη. Πέντε απόκοσμες ερίνυες γυναικείες Μορφές, έρχονται από τον κόσμο των Νεκρών, για να θυμίσουν σε εμάς τους απόγονους, εμάς τους Έλληνες, αυτό που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε· την Ιστορία μας. Τα ονόματα των Μορφών αυτών δεν είναι τυχαία: είναι η Ιστορία που μαϊμουδίζει, η Τιμωρία, που είναι τυφλή γι’ αυτό και αναμάρτητη, η Μνήμη, που ευτελίστηκε σε ένα στόμα που εξιστορεί ξανά και ξανά όσα έζησε και, τέλος, η Αλήθεια, που όσο παμπάλαια κι αν είναι άλλο τόσο ολοκαίνουργια φαντάζει. Η αλήθεια δεν παλιώνει ποτέ. Μητέρα αυτών των κορών της κολάσεως είναι η Ανάγκη. Οι αρχαίοι την είχαν για θεά και εμείς οι νεότεροι αμβλυνόμενη υποτακτικιά κάτω από το βαρύ ζυγό της συνήθειας. Ο Κούκος και τ’ Αηδόνι είναι οι δυο αιώνιοι μονότονοι δικαστές που σιγοψιθυρίζουν στο αυτί του νεοέλληνα της Βαβέλ, ότι η Ιστορία δεν ήταν εχτές – η Ιστορία είναι σήμερα. Όχι κατ’ ανάγκη η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής αλλά η Ιστορία του ανθρώπου που αγωνίζεται να βρει διέξοδο από την προδιαγεγραμμένη μοίρα του. Αυτό εξάλλου δεν προσπάθησαν ο Οιδίποδας, ο Οδυσσέας κι η Κασσάνδρα; Πόρνες, νόθα, δαιμονισμένοι και άγιοι· ανατολίτικα σερμπέτια και ελληνική σπιρτάδα παρελαύνουν στις σελίδες ενός άκρατα δραματοποιημένου μυθιστορήματος. Τώρα πια μένει στο κουράγιο του αναγνώστη να τοποθετήσει τον εαυτό του στο περιθώριο που του αναλογεί και εντελώς ταπεινωμένος για την παρούσα κατάντιά του να βρει το θάρρος να ξανακαινουργιώσει οικοδομώντας βήμα – βήμα την καινούργια Ελλάδα και γιατί όχι τον καινούργιο κόσμο.

 Έγραψα το πρώτο μου βιβλίο. Θα το διαβάσει κανείς; (Εκδόσεις Φυλάτος) Συγγραφέας: Γεωργία Σκούρτη

Μπορεί να αφιερώνω το βιβλίο σε μία γάτα, όμως τις σκέψεις και τα συναισθήματα θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Επιλέγω το πρώτο ενικό, γιατί πιστεύω πως είναι το πιο αληθινό πρόσωπο. Δεν έχω τίποτε να σας πω για την υλική υπόσταση της άυλης χρηματιστηριακής αξίας του χρήματος. Θέλω όμως να σας πω για τα πράγματα που είναι πάντα εκεί, καταδικασμένα σε μία αδιαπραγμάτευτη ακινησία. Για ένα μικρό σκυλί στην οδό Σαρανταπόρου που είχε ένα μεγαλεπήβολο όνειρο. Για την αγάπη που κρέμεται πάνω από όλες τις αδυναμίες μας και μας περιπαίζει για όλα τα δήθεν συναισθήματα που ντυνόμαστε για να της μοιάσουν. Για το καλό και το κακό που συνυπάρχουν ειρηνικά και αρμονικά έξω από μας και τις σκέψεις μας. Για τα περιθώρια που όλες οι κοινωνίες του κόσμου δύσκολα τα αποδέχονται και ακόμα πιο σπάνια ενδιαφέρονται να τα γνωρίσουν. Για τη σημαντικότητα που τόσο πολύ νομίζουμε ότι τη χρειαζόμαστε για να ζούμε. Για τον Θεό που μάλλον δεν υπάρχει και τον Θάνατο που σίγουρα υπάρχει. Για ένα περιστέρι κι ένα γεράκι που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον δικαιότερο άνθρωπο του κόσμου.

Στάλινγκραντ (Εκδόσεις Γκοβόστη) Βασίλι Γκρόσμαν, Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Τον Απρίλιο του 1942, ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι σχεδιάζουν την τεράστια επίθεση στο Ανατολικό Μέτωπο, που θα κορυφωθεί με τη μεγαλύτερη μάχη στην ανθρώπινη ιστορία, την Μάχη του Στάλινγκραντ. Εκατοντάδες μίλια μακριά, ο Ρώσος χωρικός Πιοτρ Βαβίλοβ παίρνει το χαρτί της επιστράτευσης και περνά την τελευταία νύχτα με τη γυναίκα και τα παιδιά του στην καλύβα του. Στο Στάλινγκραντ ο Γκρόσμαν δεν αποτίνει φόρο τιμής στους Στρατηγούς, αλλά τους απλούς υπολοχαγούς, στις ορντινάντσες, στους επιστρατευμένους, στον αγγελιαφόρο. Η γραφή του είναι ως συνήθως πολυεπίπεδη. Η διάχυτη λιτότητα και ο κυρίαρχος ρεαλισμός δεν στερούν από το έργο τον βαθύ εσωτερισμό του: οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού «έχουν περάσει διά πυρός και σιδήρου». Κι έχουν κατορθώσει κάτι περισσότερο από μια στρατιωτική νίκη· στο έργο του Γκρόσμαν αναγεννιούνται. Ελάχιστοι συγγραφείς έχουν γράψει για κοσμοϊστορικά γεγονότα όσο αυτά είναι ακόμη νωπά· συνήθως απαιτείται να μεσολαβήσει κάποιο χρονικό διάστημα. Ο Τολστόη, για παράδειγμα, έγραψε τον Πόλεμο και Ειρήνη σχεδόν μισό αιώνα μετά την εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία. Ο Γκρόσμαν αποτελεί εξαίρεση· άρχισε να δουλεύει το Στάλινγκραντ λίγους μόνο μήνες μετά τη λήξη της μάχης! Το Στάλινγκραντ, το πρώτο μέρος του μυθιστορηματικού δίπτυχου, που ολοκληρώνεται με το Ζωή και Πεπρωμένο, είναι μια τεράστια τοιχογραφία όχι μόνο του πολέμου, αλλά της ζωής στο σύνολό της. Σκληρό και τρυφερό, λυρικό και επικό, εκφράζει τη δύναμη του ανθρωπίνου πνεύματος.