Η κοστολόγηση των προγραμμάτων είναι η αρχή

Κάτι που σε άλλες περιπτώσεις θα θεωρούσαμε απολύτως φυσιολογικό, τώρα το συζητάμε, το επικροτούμε, το κάνουμε θέμα, και μάλλον …….. καλά κάνουμε.

Γιατί απλά, δεν μας έχει συνηθίσει το  πολιτικό σύστημα σε τόσο ριζοσπαστικές, μεταρρυθμιστικές αλλαγές και πρωτίστως κυρίως όταν αυτές οι μεταρρυθμίσεις αναφέρονται σε εσωτερικές διαδικασίες κριτικής του ίδιου του συστήματος.

Το τελευταίο νομοσχέδιο  είναι μια παράμετρος δυσκολίας για τα πολιτικά κόμματα που θα πρέπει να έχουν μελετημένα προγράμματα, γιατί αλλιώς θα εκτίθετο ακόμα και στο ίδιο τους το κοινό. Αυτό θα απαιτήσει μεγαλύτερη σοβαρότητα από όλους τους πολιτικούς σχεδιασμούς.

Ίσως μια πρώτη κρησάρα που θα ξεχωρίζει την «ήρα από το στάρι», τους σοβαρούς από τους τυχοδιώκτες, τους γνώστες από τους εν αγνοία, όπως θέλετε δείτε το.

Μπορεί αυτό το νομοσχέδιο να μην σκοτώσει τον λαϊκισμό, αλλά σίγουρα θα βάλει τεράστια εμπόδια σε αυτούς που εν γνώση τους λαϊκίζουν, σε αυτούς που ψεύδονται εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και τις παθογένειες του κόσμου, και δηλητηριάζοντας τις νοοτροπίες να κερδίζουν αρέσκεια, επιρροή ή και ότι άλλο συνεπάγεται αυτό.

Ίσως το χειρότερο έγκλημα κατά της κοινωνίας είναι ο λαϊκισμός από όπου και αν προέρχεται και σε όποιο επίπεδο του δημόσιου λόγου και αν είναι.

Στην καθημερινότητα η κοστολόγηση είναι το πρώτο αυτονόητο ερωτηματικό που έχουμε για ότι κάνουμε. Από τα πιο απλά πράγματα μέχρι και τα πιο σύνθετα, το τι θα κοστίσει είναι το πρώτο ερωτηματικό και μάλλον και το πιο σοβαρό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις η κοστολόγηση γίνεται αυτόματα, μηχανιστικά στο υποσυνείδητο μας και η απάντηση κρίνει και την υλοποίησή του. Μερικές φορές θα ανοίξουμε τον υπολογιστή μας και σε πιο δύσκολα θα πληρώσετε κάποιον σύμβουλο να το κάνει για εσάς.

Η κοστολόγηση των προγραμμάτων είναι μία καλή αρχή, αλλά είναι μόνο η αρχή.

Φοβάμαι όμως ότι είναι εξίσου εξαιρετικά σημαντικό εκτός από την κοστολόγηση των προγραμμάτων, να εξηγείται και ο τρόπος υλοποίησης αυτών.

Εκείνο, δηλαδή, που το πολιτικό σύστημα πρέπει να απαντήσει, είναι όχι μόνο τι θέλει να κάνει και πόσο κοστίζει, αλλά και πως θα το κάνει, και πως θα το χρηματοδοτήσει. Έστω και αν στο τελευταίο μπορεί να κάνει προβλέψεις υπεραπόδοσης κάποιων κλάδων σαν πηγή επιπλέον εσόδων.

Και εδώ είναι το στοίχημα. Γιατί όλοι θα μπορούσαν θεωρητικά να τα κάνουν αυτά, αλλά ο τρόπος υλοποίησης θα ήταν διαφορετικός.

Οι αναζητούμενοι πόροι, για να υποστηρίξουν κοινωνικά προγράμματα και όχι μόνο, έχουν συγκεκριμένη προέλευση.

1. Εξωτερικός δανεισμός
2. Φορολογικά έσοδα και νέες επενδύσεις
3. Ευρωπαϊκά προγράμματα & ταμεία

Και ανάλογα με το πως θα διαλέξει ο κάθε επίδοξος κυβερνήτης, να χρηματοδοτήσει τα προγράμματά του, θα κριθεί και η πορεία όλων μας.

Οι προβλέψεις μου είναι συγκεκριμένες.

• Ο εξωτερικός δανεισμός θα μας πήγαινε μάλλον σε καινούριες περιπέτειες.
• Τα Ευρωπαϊκά προγράμματα χρησιμοποιούνται αλλά δεν φτάνουν
• Οι νέες επενδύσεις είναι μονόδρομος, και μας πήρε 10 χρόνια οικονομικής κρίσης για να το καταλάβουμε αυτό.

Οι νέες επενδύσεις είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει σήμερα για την οικονομία, και μέχρι τώρα έχουμε πάει αρκετά καλά. Η προσπάθεια πρέπει να συνεχισθεί και εγώ είμαι αισιόδοξος για πολλούς λόγους.

• Η αναμενόμενη «επενδυτική βαθμίδα»,
• η αναδιοργάνωση του ενεργειακού χάρτη της Ευρώπης και
• η ανάπτυξη πολλών αγορών στο εσωτερικό,

μπορεί να κρύβουν σημαντικά πλεονεκτήματα για την Ελληνική οικονομία.

Είδωμεν

Επειδή όμως πρέπει «να ξέρεις, να μπορείς και να θέλεις» για να κάνεις μια δουλειά σωστά, οι μόνες ουσιαστικές ερωτήσεις είναι ακριβώς αυτές.

• αν ξέρουν, αν μπορούν και αν θέλουν.

Πιστεύω ότι και ξέρουν, και μπορούν. Το αν θέλουν το γνωρίζουν μόνο αυτοί.

Κώστας Αγγελάκης

[email protected]

www.pro-visions.eu