Περί πανεπιστημιακής αστυνομίας

Κυκλοφορεί η άποψη – διατυπωμένη και παλιότερα – πως η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας ήταν ένα λάθος και σήμερα η κυβέρνηση διορθώνει αυτό το λάθος. Ένα επιχείρημα που διατύπωναν ήταν πως οι γυναίκες και οι άνδρες της πανεπιστημιακής αστυνομίας θα ήταν εύκολος στόχος για τις ομάδες των αντιεξουσιαστών και των συνοδοιπόρων τους οι οποίοι επιζητούσαν επιμόνως την ύπαρξη ενός θύματος ώστε να ανάψει η σπίθα της εξέγερσης. Ένας στόχος που ακόμα παραμένει. Ένα άλλο επιχείρημα που ακούστηκε ήταν πως δεν είναι δυνατόν η ΕΛ.ΑΣ. να προστατεύει την πανεπιστημιακή αστυνομία.

Ας ξεκινήσουμε από τα θεμελιώδη. Ήταν αναγκαία η σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομικής δύναμης; Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, η παρέμβαση της κρατικής αστυνομίας ήταν αναγκαία. Πράγματι, πολλά περιστατικά βίας κατά φοιτητών δεν είχαν καν καταγγελθεί. Ως εκ τούτου, υπήρχε ανάγκη για μονάδες με έδρα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που θα περιπολούσαν και θα επενέβαιναν επί τόπου, εάν ήταν απαραίτητο. Επιπλέον, εάν ένα περιστατικό απαιτούσε την παρέμβαση της αστυνομίας, θα καλούνταν η πανεπιστημιακή αστυνομία και όχι ο πρύτανης. Με άλλα λόγια, η αστυνομία θα παρενέβαινε σε σοβαρά περιστατικά. Ένα σοβαρό περιστατικό είναι αναμφίβολα μια επίθεση εναντίον μιας μονάδας περιπολίας της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός και σε αυτόν τον σχεδιασμό ασκούμε κριτική, όχι στην εκφυλισμένη τελική εκδοχή. Επιπλέον, είναι αδιανόητο ότι μια εκλεγμένη κυβέρνηση θα σταματούσε μια διατομεακή παρέμβαση επειδή κάποιες σέχτες ζητούν νεκρούς ή φοβούνται τη δράση. Στις δημοκρατίες, αυτά τα προβλήματα επιλύονται.

Τέλος, η παρουσία της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις πανεπιστημιουπόλεις μπορεί να σπάσει το «σφιχταγκάλιασμα» των δυναμικών μειονοτήτων που πίστευαν (και τώρα πιστεύουν ακόμα περισσότερο) ότι οι χώροι αυτοί τους ανήκουν. Η πανεπιστημιακή αστυνομία θα αποκαθιστούσε την τάξη, έστω και σε συμβολικό επίπεδο.

Θα χρειαστεί χρόνος για να τεθούν σε εφαρμογή οι μεταρρυθμίσεις και να γίνουν αποδεκτές από την πλειοψηφία των εμπλεκομένων. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η κυβέρνηση να πιστεύει στην ανάγκη τους και να τις υποστηρίζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Η τραγική ιστορία της πανεπιστημιακής αστυνομίας είχε αυτή τη δυσάρεστη κατάληξη, επειδή η κυβέρνηση δεν πίστευε σε αυτήν. Αυτή η ατυχής κατάληξη συνέβη, επειδή η κυβέρνηση δεν το πίστευε.

Τελικά, δεν υπάρχει μεγάλη αλλαγή ή μεγάλη μεταρρύθμιση που να μην προκαλεί αντιδράσεις. Αυτό που έχει σημασία είναι αν η μεταρρύθμιση είναι σύμφωνη με τις ιδεολογικές αρχές, τις πολιτικές θέσεις και τις προγραμματικές εξαγγελίες της Κυβέρνησης. Ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες εκείνων που υποστηρίζουν τη μεταρρύθμιση;

Αναμφίβολα η εξαγγελία της ίδρυσης της πανεπιστημιακής αστυνομίας ανακούφισε πρωτίστως την πλειοψηφία των πανεπιστημιακών και χαιρετίστηκε από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Το γεγονός ότι σήμερα η κυβέρνηση υπαναχωρεί, τηρώντας βεβαίως κάποια προσχήματα, εμβάλλει σε γενικότερες ανησυχίες. Διότι:

Αντί η Νέα Δημοκρατία, με πρόσφατο τον εκλογικό θρίαμβο και με διαλυμένη την αξιωματική αντιπολίτευση, να τρέξει με ταχύτερους ρυθμούς αυτή τη μεταρρύθμιση, την ακυρώνει. Είναι μια μικρή αστοχία ή μήπως θα γίνουμε μάρτυρες μιας light διακυβέρνησης κατά την οποία οι ηττημένοι θα καταγράφουν μικρές ή μεγάλες νίκες;