Η ώρα της αλληλεγγύης

«Άνοιξαν τα σπίτια τους», «αρνήθηκαν να φύγουν από το χωριό και ρίχτηκαν να σβήσουν τη φωτιά», «από τα γύρω χωριά και ακόμη μακρύτερα», όλοι έτρεξαν να βοηθήσουν, με ό,τι μπορούσε ο καθένας. Από μάνικες μέχρι και ψωμί και νερό».

Τελικά δεν είμαστε μόνοι. Κάποιοι θα μιλήσουν για την κοινωνία της αλληλεγγύης, μερικοί θα θυμηθούν το ελληνικό φιλότιμο, άλλοι θα αναφερθούν στην ανάγκη της στιγμής και αρκετοί θα μιλήσουν για την αγάπη στον συνάνθρωπο. Όπως και να το πει κανείς και ανάλογα τι θέλει να τονίσει, ένα είναι το δεδομένο: ήταν όλοι μαζί.

Και δεν είναι λίγο. Είναι τεράστιο. Σε μια εποχή ισοπέδωσης, αμφισβήτησης, ατομικισμού και θεοποίησης της μοναξιάς (κυρίως), η φωτιά δεν άναψε την ψυχή. Μάλλον το αντίθετο. Έγινε ένα με μια παράξενη αίσθηση, και όχι μόνο μια αίσθηση κρίσης, αλλά το ένα στήριζε το άλλο. Είτε επρόκειτο για έναν συνταξιδιώτη είτε για έναν ξένο. Ήταν αυτοί που βοήθησαν χιλιάδες τουρίστες να ξεφύγουν από τον κίνδυνο, ήταν αυτοί που άνοιξαν τα σπίτια τους για να τους υποδεχτούν και τους έδωσαν το πρώτο χέρι για να αντέξουν. Αυτοί που έσπευσαν στα γειτονικά χωριά και μπήκαν μέσα στις φλόγες για να σώσουν περιουσίες αγνώστων. Εκείνοι που έδωσαν νερό στους πυροσβέστες, χαιρέτησαν τους πιλότους, έτρεξαν να σώσουν ζώα, μετέφεραν ανήμπορους ανθρώπους στις πλάτες τους ή απλά κράτησαν τη γιαγιά τους στην αγκαλιά τους για να την καθησυχάσουν και να απαλύνουν τον πόνο της. Υπάρχουν δάκρυα από εξαντλημένους πυροσβέστες που δεν μπόρεσαν να τα κάνουν όλα.

Όχι, όχι λίγοι. Και δεν είναι εύκολο να τους συναντήσει κανείς. Σχεδόν ποτέ. Αλλά υπήρχε. Η αλληλεγγύη των ανθρώπων. Το μοίρασμα. Η συμπόνια. Θα το θεωρούσατε μικρό πράγμα να σας σώσει ένας ξένος από το ίδιο σας το σπίτι; Να σας φιλοξενήσει ένας ξένος, να φροντίσει τα παιδιά σας, να σας μεταφέρει σε ασφαλές μέρος, να σας σώσει;

Σε αυτό το σημείο, δεν θέλω να υπεισέλθω στην αντιπαράθεσή μας. Την ίδια στιγμή που σπεύδουμε στη φωτιά για να σώσουμε τα σπίτια των ξένων, μπορεί να σφάζουμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί να είμαστε μικροπρεπείς ρατσιστές, να εκφοβίζουμε τους μετανάστες.

Αλλά τούτη την ώρα είμαστε μικροί ήρωες. Της ζωής. Και όχι της δικής μας. Άλλων. Και αυτό είναι μοναδικό, σπάνιο, μεγαλειώδες.