Ο καθημερινός ηρωισμός των ιπταμένων

Ο διαδικτυακός υπόκοσμος δεν έχασε την ευκαιρία να χλευάσει και αυτή την τραγωδία. Το επιχείρημα γνωστό: Τα παλικάρια σκοτώθηκαν σε εργατικό ατύχημα, δεν πρόκειται για ήρωες που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος. Κάποιοι με αισθήματα μίσους εκδήλωσαν τη μοχθηρία και την απανθρωπιά τους. Άλλοι θυμήθηκαν το θάνατο του ντελιβερά από εγκεφαλικό λόγω καύσωνα και βρήκαν ευκαιρία να μιλήσουν για «νεοφιλελέ δολοφονίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη». Δεν είναι ήρωες οι πιλότοι του καναντέρ, διότι είναι άλλο να πεθαίνεις για την πατρίδα σου κι άλλο να σε πεθαίνει η πατρίδα σου, γράφουν πολλοί, ψέγοντας την κυβέρνηση για τα πεπαλαιωμένα καναντέρ που δεν τα ανανέωσε.

Είναι η ίδια ακριβώς γραμμή με όσα αναπαράγονταν τον περασμένο Φεβρουάριο όταν έπεσε στην Ανδραβίδα το phantom της Πολεμικής Αεροπορίας και βρήκαν το θάνατο δύο πιλότοι. Τότε, το «επιχείρημα» ήταν ότι αφού τα δύο παλικάρια έχασαν τη ζωή τους σε αποστολή άσκησης, δεν πρόκειται για ήρωες που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος. Τους σκότωσε η πατρίδα, όπως χολερικά σχολίαζαν στο διαδίκτυο κάποιοι από τους εντεταλμένους εθνομηδενιστές και υπηρέτες αλλότριων επιδιώξεων.

Τώρα η κατεύθυνση είναι ότι επρόκειτο για εργατικό ατύχημα επειδή οι συνθήκες εργασίας των πιλότων της Πυροσβεστικής είναι άθλιες λόγω εγκληματικών πολιτικών επιλογών, όταν είναι γνωστό πως το εργοστάσιο που παρήγαγε καναντέρ έχει κλείσει και πως όταν ξαναλειτουργήσει, η Ελλάδα θα είναι ανάμεσα στις πρώτες χώρες που θα παραλάβει καινούργια.

Ο στόχος είναι ο ίδιος, να αφαιρέσουν την ηρωική υπόσταση αυτών που με αυταπάρνηση σηκώνουν ένα αεροπλάνο και βουτάνε μέσα στις φλόγες ή δίνουν καθημερινά μάχη στους ουρανούς για να παραμείνει η χώρα ασφαλής και οι πολίτες απερίσπαστοι να παλεύουν για την προκοπή.

Ας τους πει κάποιος ότι οι χειριστές των πτητικών μέσων των ενόπλων δυνάμεων έχουν άλλη αίσθηση αποστολής απ’ ότι ένας οδηγός λεωφορείου ή τρένου. Είναι διαφορετική η ψυχοδομή τους και η συνολική τους αντίληψη για την πατρίδα, άλλο το μενταλιτέ τους, λόγω και της εκπαίδευσης που έχουν δεχθεί. Δεν γίνονται «ήρωες» επειδή έχουν κάποια διαστροφή. Είναι ήρωες επειδή το αποφάσισαν. Επειδή το έχουν μέσα τους να αφιερώσουν τη ζωή τους σε κάτι που είναι πολύ πιθανό να τους σκοτώσει, αφού όμως πρώτα έχουν σώσει πολλούς άλλους ανθρώπους. Ούτε φυσικά το κάνουν επειδή παίρνουν εκατομμύρια, για το ρεπό ή την πρόωρη συνταξιοδότηση.

Ανεξάρτητα τι μπορεί να υποστηρίζουν οι ίδιοι, δεν είναι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι που βγάζουμε απλώς το μεροκάματο. Ανήκουν σε εκείνη την μοναδική κατηγορία ανθρώπων που ξεκινούν το πρωί για τη δουλειά τους και δεν ξέρουν αν το βράδυ θα επιστρέψουν. Τα πυροσβεστικά που βουτούν να γεμίσουν με νερό κοιτάς όταν καίγεται ένα μέρος, όχι τη φωτιά, οι πιλότοι σου δίνουν το αίσθημα ασφάλειας ότι όσο υπάρχουν, δεν θα αφήσουν τη φωτιά να σε φτάσει.

Αν μη τι άλλο το να μιλά κανείς για εργατικό ατύχημα, πέρα από το προφανές, δηλαδή να κάνει κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι υποτιμητικό για τους ίδιους τους πιλότους, είναι προσπάθεια να τους «μικρύνει» για τους δικούς του σκοπούς.

Τέτοιες απόψεις δεν είναι η πλειοψηφία στο διαδίκτυο, αλλά υπάρχουν. Τα βοθρολύματα των σόσιαλ μίντια απέναντι στον καθημερινό ηρωισμό των πιλότων, των διασωστών, των στελεχών του Λιμενικού που διασώζουν μετανάστες, όλων αυτών που ξέρουν τους κινδύνους όσων κάνουν, κι όμως τους αποδέχονται όχι για τα χρήματα.

Τη γνωστή πλέον αυτή διαίρεση στην κοινωνία είδαμε και χθες. Ευτυχώς που οι τοξικές αυτές φωνές στα σόσιαλ μίντια είναι η μειοψηφία. Αυτοί που στάθηκαν στην αυτοθυσία και αυταπάρνηση των πιλότων και όχι στο «εργατικό» ατύχημα ήταν η πλειοψηφία.

Ίσως γιατί πλέον, όπως συνέβη με τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η εθνική ασφάλεια της χώρας και αφυπνίστηκαν τα αντανακλαστικά της πλειονότητας των πολιτών μπροστά στην αναθεωρητική στάση της γείτονας, έτσι και με τώρα, αρχίζουν όλο και περισσότεροι να αντιλαμβάνονται ότι η κλιματική κρίση είναι ένας πόλεμος που καμία σχέση δεν έχει με μικροπολιτικές τσιρίδες.

Ίσως, γιατί όπως ακριβώς οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει πως χωρίς ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα και μακριά από τυχοδιωκτικές πολιτικές όπως το καλοκαίρι του 2015, δεν μπορεί να γίνεται κανείς απολύτως λόγος για δημοκρατία και προκοπή, έτσι και τώρα, μπροστά στις καταστροφικές πυρκαγιές, να αρχίζουν όλο και περισσότεροι να καταλαβαίνουν ότι η κλιματική κρίση δεν είναι ένα απλό θεωρητικό ζήτημα. Δεν είναι κάτι που απασχολεί κάποιους επιστήμονες. Κλεισμένους στις δυσνόητες για το ευρύ κοινό θεωρίες τους. Αφορά τις ζωές όλων μας.