Ανεμογεννήτριες: Από τη συνωμοσιολογία στην πραγματικότητα

Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Εκκολάπτεται εδώ και είκοσι χρόνια και το μόνο που δεν έχουν ακόμη πει οι εκφραστές του είναι ότι η Γη είναι επίπεδη.

Άνθρωποι που νοιώθουν ότι απειλούνται από τις εξελίξεις, από μουσολινικά παρατράγουδα και θρησκόληπτους αντιεμβολιαστές έως υπερασπιστές του αμόλυντου ανά τους αιώνες ελληνικού DNA με ένα ανεπτυγμένο υπερεγώ ότι δεν υπάρχει άλλη άποψη παρά μόνο η δική τους.

Επάνω σε αυτό το έδαφος πατούν ο Νατσιός και οι Σπαρτιάτες. Εδώ πατάει και ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο οποίος έγραψε προχθές ότι «ο πρωθυπουργός θέλει να κάνει την Ελλάδα… ”μπαταρία της Ευρώπης” και να την γεμίσει με ανεμογεννήτριες, οπότε μην ψάχνετε το…λάθος και το γιατί καίγονται τα δάση».

Όταν αυτές οι θεωρίες διακινούνται από πολιτικούς αρχηγούς νομιμοποιούνται στην κοινή γνώμη, υποδαυλίζουν και ενθαρρύνουν τη διάδοση της τραμπικής ιδεολογίας στην Ελλάδα, που καλπάζει μέσα στο πυρωμένο κατακαλόκαιρο.

Εφτασαν στο σημείο να επικαλεστούν τον επίσημο χάρτη της ΡΑΕ με τις αδειοδοτημένες και τις υπό αξιολόγηση περιοχές για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών ως το 2027 μεταξύ των οποίων η νότια Ρόδος, η βόρεια Κέρκυρα και η νότια Εύβοια, για να υποστηρίξουν ότι «αυτά είναι τα βουνά που θα καούν τις επόμενες εβδομάδες».

Και ανακάλυψαν εντελώς αυθαίρετα ότι μέχρι τότε θα στηθούν σε όλη την Ελλάδα «27.000 ανεμογεννήτριες», αριθμός προφανώς εξωπραγματικός, αφού σήμερα όλες μαζί οι υφιστάμενες ανεμογεννήτριες αριθμούν 2.800 και μαζί με τις 500-700 βεβαιώσεις παραγωγού για καινούργιες, το πολύ να ανέλθουν έως την συγκεκριμένη ημερομηνία στις 3.500.

Είναι ίσως άδικος κόπος να επιχειρηματολογεί κανείς απέναντι στον ανορθολογισμό. Εντούτοις έχει ενδιαφέρον να παραθέσει τι πραγματικά συμβαίνει με τις ανεμογεννήτριες και τις πυρκαγιές. Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο από όσα υποστηρίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας.

Δηλαδή η καταστροφή μιας δασικής έκτασης από πυρκαγιά ή άλλη αιτία όχι μόνο δεν διευκολύνει, όπως διακινείται από τις θεωρίες συνωμοσίας την ανάπτυξη ανεμογεννητριών, αλλά αντίθετα δυσκολεύει κατά πολύ την αδειοδότηση της εγκατάστασης τους. Η καμένη έκταση κηρύσσεται αυτόματα αναδασωτέα και η υπό αδειοδότηση εγκατάσταση υποχρεούται σε αυξημένες μελέτες, μέτρα και δράσεις προστασίας, παράλληλα με τα έργα αναδάσωσης και αποκατάστασης που, ούτως ή άλλως, υποχρεούται να εκτελέσει.

Δεν τα λέμε εμείς, τα λένε οι ειδικοί. Ενδεικτικά παραθέτουμε απόσπασμα από άρθρο του συνταγματολόγου στο ΑΠΘ, κ. Γιώργου Καραβοκύρη στην Καθημερινή:

Σε αυτό το πλαίσιο, η απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ (2499/2012), επιτρέπει αιολικό πάρκο σε αναδασωτέα περιοχή, πριν ακόμη την έκδοση πράξης αναδάσωσης, εφόσον η παρέλευση του απαιτούμενου για την πραγματοποίησή της χρόνου θα επέφερε τη ματαίωση του δημόσιου σκοπού. Κι αυτό μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και στα αναγκαία τμήματα γης, κατόπιν ειδικής αιτιολογίας (ασύνδετης με την οικονομική εκμετάλλευση του έργου), δίχως να μεταβάλλεται ο χαρακτήρας της αναδασωτέας έκτασης.

Τι εννοεί εδώ ο νομοθέτης; Ότι ακόμη και αν δεν έχει αρθεί η πράξη αναδάσωσης σε μια περιοχή, δηλαδή δεν έχει επανέλθει η δασική βλάστηση στην πρότερα κατάσταση, επιτρέπεται η εγκατάσταση ανεμογεννήτριας. Διότι αν περιμένουμε να αποκατασταθεί πλήρως το φυσικό περιβάλλον στην προ πυρκαγιάς κατάσταση, θα περάσει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, πχ 10 -15 χρόνια, και επομένως δεν θα επιτευχθεί ο δημόσιος σκοπός που δεν είναι άλλος από την εγκατάσταση των ΑΠΕ, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κλιματική κρίση.

Το δικαστήριο ξεκαθαρίζει ότι η επέμβαση παραμένει προσωρινή και συνοδεύεται από την υποχρέωση αποκατάστασης του δασικού χαρακτήρα της έκτασης, μετά την παύση λειτουργίας της δραστηριότητας, διατηρουμένου του προστατευτικού χαρακτήρα της αναδάσωσης. Ο σεβασμός των ΑΠΕ στο περιβάλλον εγγυάται την ηπιότητα του μέτρου, που οφείλει να υπακούει στην αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 Σ.). Στο σκεπτικό της πλειοψηφίας βάρυνε και μια άλλη διαπιστωμένη στρέβλωση της απόλυτης προστασίας των αναδασωτέων εκτάσεων, ήτοι η μετατροπή της σε «κίνητρο» για την καταστροφή δασών, ώστε να προκληθεί δόλια η αποτροπή των έργων (π.χ. ΧΥΤΑ).

Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται να καεί το δάσος για να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες, ούτε το Συμβούλιο της Επικρατείας λειτούργησε ως «λαγός» επίδοξων εμπρηστών. Αντιθέτως, έως την απόφασή του, η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να μη γίνουν ΑΠΕ -και οποιοδήποτε δημόσιο έργο- σε δασικές εκτάσεις. Το δικαστήριο υπερέβη την όποια παρερμηνεία προκαλούν οι συνταγματικές διατάξεις και επιχείρησε να λύσει το επίδικο ζήτημα προς όφελος του γενικού συμφέροντος.

Η τεχνική νομική γλώσσα δεν κρύβει επιμελώς κάποιο σκοτεινό σχέδιο καταστροφής του δασικού μας πλούτου. Απλώς αποδεικνύει τη μέριμνα για τη σύγχρονη και αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος, με όρους συνταγματικής θεωρίας και όχι θεωριών συνωμοσίας.