Η πύρινη δυστοπία του φετινού καλοκαιριού

Σε κά­ποια μα­κρι­νή δυ­στο­πία φαί­νε­ται να ται­ριά­ζει το φε­τι­νό κα­λο­καί­ρι μέ­χρι στιγ­μής.

Σαστι­σμέ­νοι, πα­ρα­κο­λου­θού­με το ένα πα­ρα­νά­λω­μα να δια­δέ­χε­ται το άλλο. Ρόδος, Βόλος, Εύβοια, Κέρ­κυ­ρα, Κάρυ­στος, Αίγιο, έχει χα­θεί πια το μέτρη­μα. Και φυ­σι­κά, αυ­τές οι κα­τα­στρο­φές που τόσο συ­νο­πτι­κά ανα­φέ­ρο­νται ως λέ­ξεις και ως ει­δή­σεις, αντι­στοι­χούν σε πραγ­μα­τι­κούς αν­θρώ­πους, σε πραγμα­τι­κές χι­λιά­δες νε­κρών ζώων, σε πραγ­μα­τι­κές πε­ριου­σί­ες που κα­τα­στράφη­καν σε με­ρι­κά λε­πτά, σε πραγ­μα­τι­κές εκτά­σεις πρα­σί­νου που έγι­ναν στά­χτη.

Όμως, πλέ­ον η κα­τά­στα­ση φαί­νε­ται να έχει ξε­φύ­γει από κάθε έλεγ­χο. Τα γε­γο­νό­τα γί­νο­νται όλο και πιο τρα­γι­κά, όλο και πιο εξω­φρε­νι­κά. Πτώση κα­ναντέρ, που επέ­φε­ρε το θά­να­το του αν­θυ­πο­σμη­γα­νού Περι­κλή Στε­φα­νί­δη και του Σμη­να­γού Χρή­στου Μουλά, σε προ­σπά­θεια τους να σβή­σουν την φω­τιά στην Κάρυ­στο. Θάνα­τος κτη­νο­τρό­φου που πήγε να σώ­σει τα ζώα του, για­τί γνώ­ρι­ζε πως δεν θα τα σώ­σει κα­νείς άλ­λος. Απαν­θρα­κω­μέ­νη επί­σης βρέ­θη­κε και μια ηλι­κιω­μέ­νη, σε τρο­χό­σπι­το στο Χορο­στά­σι Μαγνη­σί­ας. Και το πιο πρόσφα­το, έκρη­ξη σε απο­θή­κη πυ­ρο­μα­χι­κών στην Αγχί­α­λο. Εικό­νες με μα­νιτά­ρι φω­τιάς να ση­κώ­νε­ται, με αε­ρο­σκά­φη­να εγκα­τα­λεί­πουν, φτιά­χνο­ντας σκη­νι­κό πο­λέ­μου, πα­νι­κό­βλη­τες αυ­το­σχέ­διες εκ­κε­νώ­σεις, ανα­φο­ρές για σπα­σμέ­να τζάμια σε κο­ντι­νές πό­λεις.

Τι συμ­βαί­νει; Αυτό που συμ­βαί­νει σί­γου­ρα, πά­ντως, εί­ναι ότι η -ήδη περιορισμένη- εμπι­στο­σύ­νη που υπάρ­χει στους θε­σμούς, στο Κρά­τος, ρο­κα­νίζε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο. Η σχέ­ση αρχίζει να σαπίζει ανησυχητικά. Τα σχόλια των πο­λι­τών, είτε βρί­σκο­νται στα μέ­τω­πα, είτε πα­ρα­κο­λου­θούν σο­κα­ρισμέ­νοι από από­στα­σή, κι­νού­νται στους ίδιους τό­νους. Δεν βοη­θά­ει κα­νείς. Δεν υπάρ­χει κα­νείς. «Να ορ­γα­νω­θού­με μό­νοι μας».

Σαφώς, οι θε­ω­ρη­τι­κοί αυ­τοί προ­βλη­μα­τι­σμοί, εί­ναι το λι­γό­τε­ρο που μας απα­σχο­λεί αυτή τη στιγ­μή, που ο κό­σμος κυ­ριο­λε­κτι­κά φλέ­γε­ται. Δυστυ­χώς όμως, η έλ­λει­ψη εμπι­στο­σύ­νης στο Κρά­τος, η ανα­σφά­λεια δι­καί­ου, η διά­χυ­τη αί­σθη­ση ότι όχι απλά δεν μπο­ρούν να σε προ­στα­τέ­ψουν, αλλά ενίοτε δεν ενδιαφέρονται, εί­ναι κα­τα­στρο­φι­κές για μια κοι­νω­νία. Δηλώ­σεις όπως «δυστυχώς ή ευ­τυ­χώς η ζωή συ­νε­χί­ζε­ται» και ότι τα ενα­έ­ρια μέσα που διαθέτουμε «είναι ήδη πολ­λά…» από αρμόδια και επίσημα χεί­λη για μια χώρα που καί­γε­ται και θρη­νεί, πλήτ­τουν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από όσο φα­ντα­ζό­μα­στε την «στα­θε­ρότη­τα» την οποία κά­ποιοι ευαγ­γε­λί­ζο­νται.

Ο κό­σμος νιώ­θει μό­νος, αβο­ή­θη­τος, προ­δο­μέ­νος, πα­νι­κό­βλη­τος. Και ξέρου­με όλοι, πολύ καλά πια, ότι αυτό συ­χνά, δεν οδη­γεί σε τί­πο­τα καλό.