Αγώνας δρόμου για τέσσερις στον ΣΥΡΙΖΑ

Κάτω από την συμφωνία της δομικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση σε μια σειρά πεδία -προστέθηκε η δολοφονία του νέου στην Νέα Φιλαδέλφεια από Κροάτες νεοναζί χούλιγκανς- εξελίσσεται η κούρσα της διαδοχής στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με έναν καλώς εννοούμενο διαγκωνισμό αλλά και με διακριτές τις πολιτικές γραμμές των τεσσάρων υποψηφίων για την Προεδρία: Έφη Αχτσιόγλου, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Νίκος Παππάς και Στέφανος Τζουμάκας μέχρι το Διαρκές Συνέδριο της 2ας Σεπτέμβρη μοιράζονται με τοποθετήσεις, συνεντεύξεις, παρεμβάσεις στα κοινωνικά δίκτυα την δική τους σκέψη για την επόμενη ημέρα του κόμματος και στον απόηχο ενός μπρα ντε φερ που σημειώθηκε για το χρίσμα στον Δήμο της Αθήνας.

Πίσω από τις γραμμές κανείς εντοπίζει τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που ο – η κάθε υποψήφιος θέλει να προσδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ και σε μια συγκυρία που επίσης τρέχει η υποχρέωση για έλεγχο της κυβέρνησης και άσκησης κριτικής.

Η Έφη Αχτσιόγλου υποστηρίζει τη ριζοσπαστικότητα και την αξιοπιστία, αλλά και την αναζωογόνηση του συλλογικού πνεύματος του κόμματος με την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων του παλιού και του νέου. Πρόσφατα, έθεσε και το ζήτημα της λειτουργίας. Κι αυτό γιατί τα ρεύματα αποτελούν (και δικαίως) συστατικό στοιχείο των καταβολών του χώρου, αλλά συχνά η εσωτερική πολεμική έχει ακινητοποιήσει την πολιτική δυναμική.

Ο Νίκος Παππάς θέτει το ζήτημα των κομμάτων που αποτελούνται από μέλη και όχι από μηχανισμούς. Από την άλλη, μιλάει πιο ρητά με όρους παρατάξεων και είναι πιο επικριτικός απέναντι στην ταυτολογική αναδίπλωση του χώρου, όπου η δυναμική αναδύεται μόνο από ένα ρεύμα, ιδίως το πιο αριστερό ρεύμα. Είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρεται και στην πολύπαθη δεξαμενή ΠΑΣΟΚ, η οποία αναζητά το ρόλο και το νόημά της στην κομματική εξυγίανση και ανασυγκρότηση μετά τη διπλή ήττα του Μαΐου-Ιουνίου και το σοκ του Τσίπρα (κρυφή μύχια σκέψη πολλών εδώ μια υποψηφιότητα Τεμπονέρα, έστω την τελευταία στιγμή).

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει επίσης ταξικό πρόσημο υπέρ των αδυνάτων, πρωταγωνιστικό ρόλο στη συζήτηση για την Ευρώπη και σαφές πολιτικό σχέδιο για ένα ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα υπό το πρίσμα του νέου γεγονότος της μετατόπισης του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η στήριξη στον Τσακαλώτο δεν προέρχεται μόνο από τμήματα της Ομπρέλας – της κλασικής πολιτικής του οικογένειας – αλλά και από τμήματα των νεότερων στελεχών που αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του μια θεραπευτική βάση για τα προβλήματα αξιοπιστίας που, μαζί με άλλες αιτίες, φαίνεται να έχουν διευρύνει το μέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Στέφανος Τζουμάκας είναι πολιτικά και παραταξιακά ειλικρινής, πολεμώντας συχνά τη λογική της «δυναμικής μειοψηφίας» και επιθυμώντας ενδεχομένως ένα μεγάλο, έτοιμο για εξουσία κόμμα που θα είναι και πάλι ανοιχτό. Καθένας από τους τέσσερις εκφράζει επίσης την αγωνία του για την επόμενη ημέρα του πολιτικού σκηνικού, όπου η πολιτική συζήτηση δεν διεξάγεται υπό το πρίσμα ενός ευρύ δικομματισμού.