Κυβέρνηση και αντιπολιτευτικά κενά

Απέναντι στην κυβέρνηση δεν αρθρώνεται ένας ισχυρός αντιπολιτευτικός λόγος.

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως η κυβέρνηση πολύ γρήγορα έχασε τον βηματισμό της. Η φωτιά στην αεροπορική βάση της Αγχιάλου, η πανεπιστημιακή και η έφιππη αστυνομία, η παραίτηση Μηταράκη, το φιάσκο της ΕΛ.ΑΣ. με τους Κροάτες χούλιγκαν, όλα αυτά συνθέτουν μια αρνητική εικόνα για την κυβέρνηση. Μπορεί οι πολίτες τον Αύγουστο να χαλαρώνουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ενημερώνονται. Δεν σημαίνει πως δεν σχηματίζουν μια άποψη για τα γεγονότα.

Η κυβέρνηση έχει κάθε δυνατότητα και το απαραίτητο χρονικό περιθώριο να ανατρέψει τα πράγματα πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, οι οποίες στοχεύουν στην επανάληψη των επιδόσεων του 2019: οι εξαγγελίες γίνονται στη ΔΕΘ,  νομοσχέδια για την προώθηση μεταρρυθμίσεων κατατίθενται στη Βουλή, ενώ η αντιπολίτευση πέφτει σε εσωστρέφεια και επιζητεί την εκλογή νέου αρχηγού. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση παίζει χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση. Κάποιοι το βλέπουν αυτό ως θετικό, άλλοι δεν είναι. Κι αυτό το αντιπολιτευτικό κενό δεν είναι θεωρητικό, αλλά κάτι πολύ συγκεκριμένο. Η κυβέρνηση θεωρεί σκόπιμο να έχει μια αντιπολίτευση με μαρξιστικό πρόσημο: η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη ριζοσπαστική αριστερά και η εγκατάλειψη των προσπαθειών για άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία θα φέρει, πέραν όλων των άλλων, μεγαλύτερη σταθερότητα στο πολιτικό σύστημα. Και θα προκύψει μια ακίνδυνη ιδεολογική αντιπολίτευση για τη Νέα Δημοκρατία, τη στιγμή κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ θα έχει ανακτήσει κάθε δυνατότητα να μονοπωλεί τα σοσιαλδημοκρατικά ιδεώδη.

Ας μην ξεχνάμε ότι η κ. Έφη Αχτσιόγλου όσο και ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος ανήκουν στην αριστερή τάση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν το κρύβουν. Μάλιστα, ο κ. Τσακαλώτος δήλωνε υπερήφανος για την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Η κ. Αχτσιόγλου είχε επίσης δηλώσει σχετικά πρόσφατα ότι η Αριστερά δεν αισθάνεται άνετα με την κανονικότητα. Αν αυτοί οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί των δύο υποψηφίων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ αντικατοπτρίζονταν στις αντιπολιτευτικές τους ομιλίες, το ακροατήριο θα παρακολουθούσε λόγους «με σαφή αριστερά χαρακτηριστικά» και τίποτε περισσότερο. Σήμερα, όμως, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών δεν συγκινείται από τα παράπονα για τις «αδίστακτες ταξικές πολιτικές» της κυβέρνησης ή από τις κραυγές περί νεοφιλελευθερισμού ή «ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας». Θέλουν συγκεκριμένες προτάσεις για τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους. Και η κ. Αχτσιόγλου και ο κ. Τσακαλώτος θα πείσουν μόνο ένα στενό ακροατήριο που έχει εκπαιδευτεί σε παρόμοιες απόψεις, σύμφυτες με την παλιά μαρξιστική θεωρία, βγαλμένη κατευθείαν από τις μέρες του περιοδικού Ανταίος, ότι η οικονομική ανάπτυξη προέρχεται από τους υψηλότερους μισθούς.

Είναι συνεπώς πιθανό να εκτιμηθεί βάσιμα ότι την κυβέρνηση τη συμφέρει τάχιστα ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει ηγεσία η οποία –κατά τα φαινόμενα– θα περιορίσει κι άλλο το πεδίο επιρροής του κόμματος, με δεδομένο πως ο μαρξιστικά προσδιορισμένος πολιτικός λόγος που θα εκφέρει, εκ των πραγμάτων, είναι ξεπερασμένος και πολιτικά αναποτελεσματικός.