Η εσωτερική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ

Παρότι δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες, δεν έτυχε των αναμενόμενων σχολίων, ίσως, γιατί πια το σίριαλ ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά ενδιαφέροντος.

Μπορεί να φταίει η περίοδος των διακοπών, μπορεί, όμως, να κούρασε και αυτή η ατελείωτη σύγκρουση των διαφόρων πρώην συνιστωσών και νυν τάσεων, εντός του κόμματος της αξιωματικής, ούτως ειπείν, αντιπολίτευσης. 

Ο λόγος φυσικά, για το κείμενο 15 προβεβλημένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δημοσιεύτηκε σε προσκείμενη του κόμματος εφημερίδα.

Στο εν λόγω κείμενο διαβάζουμε, φερ’ ειπείν «το κόμμα είναι σε υποχώρηση και παραδομένο στην πάλη των τάσεων για την οποία η κοινωνία είναι παντελώς αδιάφορη». Φυσικά, δεν μπορούμε παρά να χαιρετήσουμε την ασφαλή προσγείωση των συγγραφέων του κειμένου στην πραγματικότητα.

Δεν μένουν, όμως, σε αυτό αλλά προχωρούν σε μία τολμηρή αυτοκριτική επισημαίνοντας πως «πολλά από τα λάθη που μας οδήγησαν στα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα επαναλαμβάνονται. Ενώ οι διαδικασίες για τον εντοπισμό των αιτίων της ήττας πρακτικά έχουν ανασταλεί, άστοχες πολιτικές επιλογές διαδέχονται η μία την άλλη ξεπηδώντας όμως από την ίδια μήτρα πολιτικής σκέψης και πρακτικής, η οποία φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την ήττα».

Και συνεχίζουν με μία κραυγή αγωνίας για το ρόλο των μελών και των φίλων του κόμματος, όταν διαπιστώνουν πως «είναι τελείως αποκλεισμένοι εκ των πραγμάτων από την απαιτούμενη δημοκρατική διαδικασία για την από κοινού παραγωγή πολιτικών λύσεων και διεξόδων. Δεν τους δίνεται η δυνατότητα να ανταλλάξουν απόψεις για όσα μας οδήγησαν στην ήττα, να ασκήσουν κριτική για τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας, για τις δυσλειτουργίες της ηγετικής ομάδας καθώς και για την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος».

Αυτή είναι αναμφίβολα μια ειλικρινής θέση. Ωστόσο, τίθεται ένα ερώτημα. Μήπως δεν κατάλαβαν τίποτα για την εσωκομματική δημοκρατία στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος, όταν ο τότε πρόεδρος τους ανάγκασε να ξαναψηφίσουν επειδή δεν του ήταν αρεστό το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας;

Τα στελέχη διαπιστώνουν πως η προηγούμενη ηγεσία, με όρους αδιαφάνειας για μία «παντελώς απολιτική και απρόσφορη υποψηφιότητα, η οποία τίποτε από τα πολιτικά ήθη και τις αξίες της Αριστεράς δεν σηματοδοτούσε. Αυτό έγινε απ’ αρχής μέχρι τέλους σε κλειστό κύκλο, χωρίς καμία συμμετοχή ούτε της υπαρκτής και δραστήριας αυτοδιοικητικής μας παράταξης ούτε των κομματικών οργανώσεων.»  Αυτό που μπορεί να σκεφτεί κάποιος είναι ότι το γεγονός πως δεν την είχαν αντιληφθεί όλα αυτά τα χρόνια, μαρτυρά, κατά το μάλλον ή ήττον, ένα είδος ιδιόμορφης πολιτικής εθελοτυφλίας.

Εκόντες – άκοντες, όμως, φέρνουν στην επικαιρότητα ένα ζήτημα το οποίο αποδεικνύει την βαθιά περιφρόνηση προς τις εσωκομματικές διαδικασίες, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία ως τρόπο άσκησης της πολιτικής και ως υπόδειγμα. Επισημαίνουν, λοιπόν, τα στελέχη ότι «οι τάσεις αρμόζει να λειτουργούν ως ρεύματα ιδεών και όχι ως μηχανισμοί εξουσίας που αποσκοπούν στην κατανομή θέσεων ευθύνης, την αύξηση της πολιτικής επιρροής και τη διευθέτηση των συσχετισμών δύναμης».

Για όσους γνωρίζουν την ιστορία και την ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ από την εμφάνισή του στην πολιτική μέχρι σήμερα, η δήλωση αυτή ακούγεται κάπως παράξενη. Μήπως νομίζουν ότι έχει ξεχαστεί η σκληρή εσωκομματική διαμάχη που οδήγησε στην εκδίωξη του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη προκειμένου να κατέβει ο Τσίπρας ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων; Ή μήπως έχουν ξεχάσει την περιβόητη «κωλοτούμπα» και την κομματική εκκαθάριση του πρώτου εξαμήνου του 2015 μετά την υπογραφή του τρίτου και πιο ακριβού μνημονίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει τις μάχες χαρακωμάτων όχι μόνο μέχρι την εκλογή νέας ηγεσίας, αλλά και μετά. Και μάλιστα, με μεγαλύτερο θυμό και μισαλλοδοξία. Κι αυτό γιατί το πρόβλημα δεν είναι πλέον πολιτικό: οι δύο υποψήφιοι για την ηγεσία δεν υποστηρίζουν πολύ διαφορετικές θέσεις. Αυτό που κυρίως διακυβεύεται, τόσο πριν όσο και μετά τις εσωκομματικές εκλογές, είναι η κατανομή των θέσεων και η δημιουργία νέων συσχετισμών δύναμης σε ένα κόμμα μέσα στα όρια ενός διαρκώς συρρικνούμενου εκλογικού ακροατηρίου.