Η εκρίζωση της βίας

«Αυτή τη φορά το φτάνει πια θα γίνει πράξη» δήλωσε ο πρωθυπουργός μετά τις συναντήσεις που είχε με τον πρόεδρο της UEFA και τους ιδιοκτήτες των μεγάλων ΠΑΕ. «Το οφείλουμε στον Μιχάλη, το οφείλουμε στον Άλκη». Ωστόσο, τα μέτρα που ανακοίνωσε δεν φάνηκε να είναι πλήρως επαρκή για την εκπλήρωση της δέσμευσής του. Δεν αμφιβάλλει κανείς για τις προθέσεις του πρωθυπουργού να διαλυθούν οι σύνδεσμοι των οργανωμένων οπαδών ούτε για την ανάγκη να γίνεται πραγματικός έλεγχος στην είσοδο των οργανωμένων στα γήπεδα από την αστυνομία και όχι από τους σεκιουριτάδες των προέδρων που πολλοί είναι και «οργανωμένοι». Ούτε αμφιβάλλει κανείς και για την πρόθεση των ιδιοκτητών να υπερασπίσουν τις επενδύσεις τους. Αυτά όμως απέχουν πολύ από την υλοποίηση του «φτάνει πια».

Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι η οπαδική βία αποτελεί πρόσχημα, αλλά η πραγματική αλήθεια είναι ότι στη συνάντηση με τους ιδιοκτήτες των μεγάλων ποδοσφαιρικών συλλόγων δεν αναμενόταν να ληφθεί κάποια βαθιά και ουσιαστική δράση κατά της “οπαδικής βίας”. Μπορεί να ήταν η πρώτη αντίδραση στις δολοφονίες που συγκλόνισαν όλη την Ευρώπη. Η ηγεσία της κυβέρνησης γνωρίζει πολύ καλά ότι ακόμα και αν ένας «σύνδεσμος» διαλυθεί επίσημα, οι συμμορίες που ελέγχουν τις δραστηριότητές του θα συνεχίσουν την εγκληματική τους δράση, σκορπώντας υποσχέσεις για δολοφονίες και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά τους.

Η αντιμετώπιση της οργανωμένης οπαδικής βίας, η οποία σήμερα αποτελεί μάστιγα για τις ζωές των νέων, απαιτεί αποφασιστικότητα προς δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η αντιμετώπισή της ως κοινωνικό φαινόμενο, ξεκινώντας από το σχολείο. Στην εκπαίδευση, φαίνεται ότι η καταπολέμηση πρέπει να βασιστεί σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα αθλητισμού, πολιτισμού και κοινωνικών συμπεριφορών, μαζί με επαγγελματίες, όπως είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Το μοιρολατρικό «έτσι είναι τα παιδιά σήμερα», το οποίο απαλλάσσει από σωρεία ευθυνών την οικογένεια, το σχολείο ή το κράτος, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αποδοχή της βίας ως κοινωνικού κανόνα. Όταν το χέρι του δολοφόνου σκοτώσει τον (επόμενο) Άλκη ή τον (επόμενο) Μιχάλη, τα δάκρυα που θα χύσουμε όλοι μας – πολίτες και κυβέρνηση – θα μοιάζουν με κροκοδείλια δάκρυα.

Η άλλη πλευρά αφορά στην καταστολή. Ο Πρωθυπουργός αρκέστηκε να αναφερθεί σε ανεπάρκειες που η κυβέρνηση διά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη αναγνώρισε. Πέρα από την ανεπάρκεια του όρου αστοχία για να περιγράψει τα όσα συνέβησαν και οδήγησαν στη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή, άφησε κυριολεκτικά ανοικτό το κεφάλαιο «ασφάλεια των πολιτών». Ας ελπίσουμε ότι το μεγάλο ερώτημα θα απαντηθεί σύντομα, ότι δεν θα πρόκειται για μια ακόμη τυπική ΕΔΕ ή μια αλλαγή στο σχετικό εκτελεστικό της όργανο, αλλά για μια απόφαση που θα αλλάξει τη λογική σκέψης και δράσης των δυνάμεων που έχουν αναλάβει να προστατεύσουν τις ζωές των πολιτών.

Ο προαναγγελθείς πιθανός αποκλεισμός των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα είναι μια παραδοχή ότι η πολιτεία είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της ακραίας βίας, τιμωρώντας έτσι εκατοντάδες χιλιάδες φιλάθλους που θέλουν να δουν την ομάδα τους να αγωνίζεται, να πανηγυρίζουν και να γιορτάζουν την επιτυχία στις μεγάλες γιορτές του ποδοσφαίρου. Αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δήλωση. Θα ήταν μια ήττα για ένα κυβερνητικό σχήμα που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών δύο φορές στη σειρά, υποσχόμενο να αντιμετωπίσει τις χρόνιες παθογένειες του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας.