Αυτό είναι που έχει και μεγαλύτερη σημασία. Το γεγονός ότι παρά το γκολ δώρο και πάλι που τη φέρνει πίσω στο σκορ, όπως και κυρίως η (επίσης δώρο) αποβολή, η ΑΕΚ δεν πήγε άναρχα, ποδοσφαιρικά ανώμαλα και χωρίς σχέδιο να γυρίσει το ματς. Αντιθέτως συνέχισε όπως της έπρεπε: με υπομονή, κατοχή, σωστή ανάπτυξη και αξιοποίηση των στατικών φάσεων. Έβαλε κάτω την μπάλα, την κυκλοφόρησε σωστά, πήρε πράγματα από τους μέσους, αλλά και τους μπροστινούς της. Αυτό έγινε ακόμη και μετά το 2-2 όπου η ΑΕΚ άξιζε να βρει γκολ με τον Αραούχο (δοκάρι) και με τον υπέροχο και δραστήριο Ζίνι!
Ήταν μια νίκη που ήρθε με το πέναλτι του Άμραμπατ και είναι αποτέλεσμα της πρωταθληματικής ψυχής. Διότι προσωπικά αλλά και όλοι οι φίλοι του Δικέφαλου θα γνωρίζουν πως σε αντίστοιχο παιχνίδι προ Αλμέιδα εποχής, το συγκεκριμένο ματς παίζει να είχε το ίδιο σκορ, αλλά υπέρ του γηπεδούχου και όχι της ΑΕΚ. Όχι όμως πέρυσι και φέτος. Ειδικά τούτη τη χρονιά μετά την κατάκτηση του νταμπλ όπου η Ένωση έχει ποτιστεί από τη συγκεκριμένη νοοτροπία και επαναλαμβάνω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από την ημέρα που ήρθε ο Πελάδο στους “κιτρινόμαυρους”.