Αντζ Ποστέκογλου: Ο Έλληνας Άγγελος της Τότεναμ
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 14 '
Πηγή Φωτογραφίας: ΠΗΓΗ: Theguardian.com - "I am pretty blessed".
Ο Άγγελος Ποστέκογλου (Αντζ για τον ποδοσφαιρικό πλανήτη), ο Ελληνοαυστραλός προπονητής που ανέλαβε τον Ιούνιο την Τότεναμ, έχει εξελιχθεί στο πιο καυτό όνομα της φετινής Premier League, όντας η καλύτερη απόδειξη πως όταν κυνηγάς τα όνειρά σου με επιμονή μπορείς να δικαιωθείς και χωρίς να χρειαστεί να παραβιάσεις τις αρχές σου.
Οταν στις αρχές Μαΐου κυκλοφόρησαν οι πρώτες φήμες που ήθελαν τον Ντάνιελ Λίβι, ισχυρό άνδρα της Τότεναμ, να σκέφτεται την πρόσληψη του Ποστέκογλου στις τάξεις των οπαδών της ομάδας προέκυψαν έντονες αντιδράσεις. Οι φίλοι των Σπερς έφτιαξαν μέχρι και γκρουπ στα social media, με τα hashtags «#NoToAnge» και «#NoToPostecoglou» να συγκεντρώνουν ατελείωτα likes.
Στις 6 Ιουνίου, ο λονδρέζικος σύλλογος ανακοίνωσε την πρόσληψη ενός πρώην προπονητή της σκωτσέζικης Σέλτικ (ο οποίος έφυγε από τη Γλασκώβη έχοντας κερδίσει πέντε από τους έξι τίτλους που θα μπορούσε να κερδίσει τα τελευταία δύο χρόνια) και η οργή ανέβηκε, αλλά δύο μήνες αργότερα όλα άλλαξαν δραματικά. Οι ομάδες αυτές εξαφανίστηκαν από τα social media και από το “ποιος είναι ο Ποστέκογλου” έφτασαν στο να τραγουδούν οι οπαδοί της Τότεναμ διασκευές του Robbie Williams για τον δικό τους Άγγελο.
«So when I’m lying in my bed, thoughts running through my head (Οταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, οι σκέψεις τρέχουν στο κεφάλι μου).
Pochettino is dead, I’m loving Big Ange instead (Ο Ποτσετίνο είναι νεκρός, αγαπώ τον Μεγάλο Αντζ αντί γι’ αυτόν) And through it all, we ’re playing the way we want to (Και μέσα απ’ όλα αυτά, παίζουμε με τον τρόπο που θέλουμε).
Big Ange Postecoglou, whether I’m right or wrong (Ο μεγάλος Αντζ Ποστέκογλου, είτε έχω δίκιο είτε όχι) You can keep your Pochettino, Conte and Mourinho, and even Christian Gross (Μπορείτε να κρατήσετε τον Ποτσετίνο, τον Κόντε και τον Μουρίνιο, ακόμα και τον Κρίστιαν Γκρος).
Cause everywhere we go, I’m loving Big Ange instead (Γιατί όπου κι αν πάμε, εγώ αγαπώ τον Μεγάλο Aντζ αντί γι’ αυτούς)».
Σε ηλικία πέντε ετών, ο Άγγελος Ποστέκογλου βίωσε την πρώτη έντονη αλλαγή στη ζωή του, η οποία διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο πατέρας του Δημήτρης Ποστέκογλου και η σύζυγός του Βούλα αποφάσισαν να αφήσουν ό,τι είχαν και δεν είχαν και να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία για τα παιδιά τους, τη 10χρονη Λίζα και τον 5χρονο Άγγελο, αναζητώντας ένα ασφαλέστερο περιβάλλον από την Ελλάδα του Τζάγκτα. ‘Οι άνθρωποι λένε ότι πηγαίνουν σε άλλες χώρες για μια καλύτερη ζωή. Οι γονείς μου πήγαν στην Αυστραλία όχι για μια καλύτερη ζωή, αλλά για να μου δώσουν την ευκαιρία να έχω μια καλύτερη ζωή’, είπε σε ένδειξη τιμής προς αυτούς.
Καθώς το αστέρι του άρχισε να λάμπει και όλοι άρχισαν να τον ρωτούν για τη φιλοσοφία του και ποιος τον ενέπνευσε όσον αφορά την προπονητική, η απάντησή του ήταν μάλλον αρκετά απογοητευτική. ‘Κανείς συγκεκριμένος δεν υπήρξε πρότυπο. Η φιλοσοφία μου επικεντρώνεται γύρω από τρεις λέξεις. Και αυτή ήταν επίσης μια αγαπημένη ατάκα του πατέρα του. Του δικού του ήρωα, ο οποίος πέθανε πριν από λίγα χρόνια, αλλά η φωνή του οποίου εξακολουθεί να τον παρακινεί να προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Και λίγο πριν τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία, όταν έσκυψε να τον φιλήσει, του είπε απλά: “Σ’ αγαπώ. Κάτω η μπάλα, μπαμπά”.
Η προσαρμογή του Άγγελου σε μια χώρα όπου δεν γνώριζε κανέναν και όπου έβλεπε τον πατέρα του να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν ήταν εύκολη. Προσαρμόστηκε σιγά σιγά, όχι άμεσα.
Σκληρός, λιγομίλητος, θιασώτης της πειθαρχίας, ο Δημήτρης λάτρευε το ποδόσφαιρο, το οποίο στο μυαλό του Αγγελου έγινε ο συνδετικός τους κρίκος. Ολες τις ημέρες, ως μαθητής, έπρεπε να ξαπλώνει νωρίς, αλλά το βράδυ της Δευτέρας ήταν η μέρα τους. Κάθονταν στο σαλόνι κι απολάμβαναν τον ποδοσφαιρικό αγώνα της εβδομάδας, για να ακολουθήσουν λίγο αργότερα οι πρώτες τους επισκέψεις τους στο Middle Park, την έδρα της Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, της ομάδας της ελληνικής Ομογένειας.
Εκεί όπου είδε για πρώτη μια άγνωστη πλευρά του πατέρα του καθώς μεταμορφωνόταν σε άλλον άνθρωπο. Χαρούμενος, εκδηλωτικός, χωρίς τους φραγμούς της ξένης γλώσσας, συνομιλούσε με άλλους ομογενείς, φώναζε στους διαιτητές, έκανε παρατηρήσεις στους προπονητές κι ο Αγγελος την ίδια ώρα έφτιαχνε στο παιδικό του μυαλό έναν φανταστικό ποδοσφαιρικό κόσμο, όπου ο ίδιος πρωταγωνιστούσε και ο πατέρας του φούσκωνε από περηφάνια. Αυτός ήταν η κινητήρια δύναμη που τον ώθησε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια (ακόμη και το γεγονός ότι δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής του κόσμου), καταφέρνοντας από τα τσικό της Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς να φτάσει στην πρώτη ομάδα και να γίνει αρχηγός της κατακτώντας δύο πρωταθλήματα.
Μόνο το 1990, όταν κέρδισε το πρωτάθλημα για δεύτερη φορά, οι πιο σκληροί κριτές του τον ένωσαν με εκείνους που τον είχαν εκθρονίσει. Η South Melbourne Hellas νίκησε στον τελικό τους Melbourne Knights, εκείνος σκόραρε στα πέναλτι και το κοινό ξεσηκώθηκε. Καθώς αυτός και οι συμπαίκτες του έκαναν τους γύρους του θριάμβου, ένιωσε ξαφνικά μια δυνατή έλξη από κάποιον. ‘Ήταν ο πατέρας μου, 55 ετών, και πήδηξε πάνω από τα κάγκελα! Χορέψαμε και τρέξαμε σε όλο το μήκος του γηπέδου. Αυτό ήταν το ταξίδι μας…”
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας