Κώστας Αγοραστός: Υπεύθυνος ή αποδιοπομπαίος τράγος;

Στον κάµπο λένε «το χωριό πατήθηκε». Το πάτησε το νερό. Στα χωριά που «πατήθηκαν» κάποιοι έχουν χάσει τα πάντα. Σπίτια, γη, εξοπλισμό, τη σοδειά που περίμενε να πουληθεί. Στη συνήθη κουβέντα παρηγοριάς, ότι όλα ξαναγίνονται, αν έχει σωθεί η ζωή, απαντούν «όχι». Όσα πατήθηκαν, δεν ξαναγίνονται.

Δεν έχουν κουράγιο να τα ξαναφτιάξουν. Άλλωστε, ποιος ξέρει τι θα δουν όταν πέσει το νερό. Θα μπορούν να δουλέψουν τη γη; Και πότε; Θα μπορούν να ζήσουν στον τόπο τους; Ή ο τόπος τους, ευάλωτος καθώς είναι πια στις φυσικές καταστροφές, δεν υπάρχει πια;

Πολλοί εκτοπισμένοι ζουν τώρα χάρη στην αλληλεγγύη συγγενών και φίλων που τους άνοιξαν τα σπίτια τους. Ωστόσο, τα παιδιά δεν πήγαν χθες στο σχολείο. Δεν θα πάνε στο σχολείο για τις επόμενες εβδομάδες.

Σε αυτό το πλαίσιο, η δήλωση του Περιφερειάρχη Θεσσαλίας, ο οποίος ρώτησε δημοσίως αν θα έπρεπε να αναβληθούν οι εκλογές ενώ οι βροχές δεν είχαν ακόμη σταματήσει, εξακολουθεί να έχει απήχηση. Η δήλωση αυτή φάνηκε να εκφράζει τη βαθιά ανησυχία ενός πολιτικού συστήματος που προσανατολίζεται στην εκ νέου νομιμοποίησή του από το κοινωνικό σώμα.

Ανακυκλωμένα είναι και τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης – που μπορεί να έχει νωπή εντολή, αλλά δεν άλλαξε πρόσωπο, παρά μόνο καρέκλες. Ανακυκλωμένα και τα στελέχη της αυτοδιοίκησης, όπως ο Κώστας Αγοραστός που μετράει ήδη τρεις θητείες ως περιφερειάρχης.

Οι περισσότεροι ανώτεροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι προσπαθούν να μείνουν έξω από το κάδρο αυτής της καταστροφής. (Πρόκειται για μια δοκιμασμένη δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι αρμόδιοι υπουργοί για να αντιμετωπίσουν την παρενόχληση του Τύπου). Οι αξιωματούχοι της τοπικής αυτοδιοίκησης γνωρίζουν πλέον πολύ καλά ότι τα μέσα με τα οποία έχτισαν την καριέρα τους – να εμφανίζονται “επί τόπου” με φθορίζοντα αδιάβροχα – δεν αρκούν.

Η πρόκληση που περιμένει κυβέρνηση και αυτοδιοίκηση για την επόμενη τετραετία είναι τιτάνια. Μια νέα Θεσσαλία πρέπει να ξανασχεδιαστεί στον χάρτη.

Δεν είναι μόνο τα αντιπλημμυρικά έργα – που είναι, λένε, «αντιεμπορικά», επειδή δεν φαίνονται και δεν μπορούν να «εξαργυρωθούν» στην κάλπη. Είναι και η ανάγκη να προσαρμοστεί η παραγωγική ανασυγκρότηση στις νέες κλιματικές συνθήκες. Στον κάμπο οι φυσικοί πόροι –κυρίως το νερό– είχαν ήδη εξαντληθεί. Η επανάληψη του ίδιου μοντέλου δεν θα είναι βιώσιμη.

Το επείγον ερώτημα – και όχι μια κάλπη που πρέπει να αναβληθεί – είναι “ποιος”. Χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η χρηματοδότηση είναι διαθέσιμη. Ποιος θα σχεδιάσει τον κάμπο από το μηδέν και πώς;

Ποιος θα πείσει τους απελπισμένους κλιματικούς πρόσφυγες να τον ξαναχτίσουν διαφορετικά;