Ο Μητσοτάκης επέλεξε τη φυγή προς τα μπροστά

“Μεταρρύθμιση παντού» ήταν το εμβληματικό σύνθημα που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά την ομιλία του στο πλαίσιο της ΔΕΘ. Μια συνθήκη για την οποία ψηφίστηκε το 2019, καθώς είχε γίνει ευρεία κοινωνική συνείδηση ότι πρέπει να αλλάξουν οι αποστεωμένοι κρατικοί οργανισμοί, οι θεσμοί και η νοοτροπία.

Ως τώρα υπήρχε η αντικειμενική δικαιολογία της πανδημίας, που αναπροσανατόλισε τους κυβερνητικούς στόχους και επέβαλε την (φαινομενικά μη συνάδουσα με την ιδεολογία της ΝΔ), κοινωνική πολιτική των βοηθημάτων και των διαφόρων pass.

Ωστόσο, η έναρξη της δεύτερης τετραετίας, με τη συντριπτική εκλογική διαφορά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, λειτούργησε επαναπαυτικά. 

Αλλά τα γεγονότα λειτουργούν μερικές φορές ως αφυπνιστικό κάλεσμα, διακόπτοντας τη μελαγχολική ανάπαυση. Η Ρόδος και ο Έβρος (ακόμα και η Θεσσαλία, αν και πρόκειται για πρωτοφανή και μη διαχειρίσιμα 8 δισεκατομμύρια τόνους νερού) ήταν ένα ξυπνητήρι για τον πρόεδρο της κυβέρνησης. Όπως το έθεσε ο πρωθυπουργός, το γεγονός οδήγησε σε έναν “ριζικό επανασχεδιασμό για το αύριο”. Μια νέα αρχή.

Τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός δείχνει να έχει συνείδηση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας . Ακούει τις αιτιάσεις και τις επικρίσεις. Γι’ αυτό αναφέρθηκε «σε όσους λένε ότι δεν ξεκινήσαμε καλά» και τους απάντησε ότι «στο τέλος θα κερδίσουμε τον πόλεμο, όπως τον κερδίσαμε και την προηγούμενη 4ετία».

Είναι απολύτως θετική η άμεση συγκρότηση «Οργανισμού Διαχείρισης Υδάτων Θεσσαλίας» στα υπουργεία Περιβάλλοντος και Υποδομών. Και είναι πλέον θετικό το αίτημα συνδρομής από το εξωτερικό, από ειδικούς επιστήμονες που θα προσφέρουν τη γνώση και εμπειρία τους.

Το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι μέχρι τώρα βασιζόταν στη σοφία των ξένων εμπειρογνωμόνων, οι συστάσεις των οποίων ήταν καταχωνιασμένες στα συρτάρια των υπουργείων. Ο λόγος είναι η γνωστή οκνηρή στάση του ελληνικού δημόσιου τομέα και ο φόβος των πολιτικών ηγετών να συμπορευτούν με τα τοπικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Υποχρεωτική είναι και η αναγκαστική ασφάλιση κατά των φυσικών καταστροφών. Ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες έχουν υποχρεωτική ασφάλιση. Και, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, “είναι μια μορφή συλλογικής προστασίας στην οποία είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να συμμετέχουμε”.

Παρότι οι διαρροές της κυβέρνησης είχαν προϊδεάσει για «άδειο καλάθι» (καθώς η ΔΕΘ επί δεκαετίες δεν ήταν έκθεση καινοτομίας αλλά προεκλογικές εξαγγελίες οικονομικών παροχών), ξάφνιασε το ξεπάγωμα των τριετιών και το επίδομα προϋπηρεσίας από την 1η/1/2024. Βρίσκονταν σε αναστολή από το 2012 και θα ενεργοποιούνταν εφόσον η ανεργία έπεφτε κάτω του 10%. Δηλαδή σε ένα με δύο χρόνια.

Αναμενόταν επίσης μια αναφορά κατά της φοροδιαφυγής. Πρόκειται για μια υπόσχεση που κάθε κυβέρνηση και κάθε πρωθυπουργός από την ανεξαρτησία της έχει κατά καιρούς διατυμπανίσει. Και η αποτυχία της αντηχεί το ίδιο διαχρονικά. Αν ο κ. Μητσοτάκης καταφέρει να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα, θα είναι ορόσημο και σημείο αναφοράς στην 200χρονη ιστορία του κράτους. Εκτιμάται ότι θα προσπαθήσει. Ο λόγος είναι ότι, αφενός, η περίπτωση μιας φυσικής καταστροφής έχει δημιουργήσει την ανάγκη εξεύρεσης πρόσθετων οικονομικών πόρων για την αποκατάσταση των πληγών της. Από την άλλη πλευρά, οι οικονομικές δεσμεύσεις με το δημόσιο δημιούργησαν επίσης την ανάγκη εξεύρεσης πρόσθετων οικονομικών πόρων.

Θετικές και οι εξαγγελίες της αποδέσμευσης 2.500 αστυνομικών από τη φύλαξη δημοσίων προσώπων και η συμβολικοί μείωση της δικής του φρουράς κατά 50%, ώστε όλοι αυτοί οι αστυνομικοί να βρεθούν στον δρόμο. Ωστόσο, εναπομένει το ουσιαστικότερο. Ο εκσυγχρονισμός της αστυνομικής εκπαίδευσης, προκειμένου αυτή να γίνει πιο αποτελεσματική στη δημόσια προστασία.

Οι εξαγγελίες δεν αποτελούν πανάκεια. Ούτε επαφίονται την καλή θέληση της κυβερνητικής ηγεσίας. Μάλλον υπάρχει κάτι σοβαρότερο. Η συνειδητοποίηση ότι με αυτό το κράτος δεν πάει άλλο.