50 χρόνια από την ένταξη της Γερμανίας στον ΟΗΕ

Μόνο 50 χρόνια μέλος του ΟΗΕ η Γερμανία, θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς. Αλλά αυτό εξηγείται ιστορικά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ήθελε να είναι η μοναδική εκπρόσωπος του γερμανικού λαού θεωρώντας ότι αυτή και όχι η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας είχε τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Αρχές του 1970 η γερμανική κυβέρνηση υπό τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Βίλι Μπράντ άλλαξε πορεία και εξομάλυνε τις σχέσεις της με το Ανατολικό Βερολίνο, ανοίγοντας τον δρόμο για την ένταξη στα ΗΕ και των δύο γερμανικών κρατών, που έγινε σαν σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου του 1973 ως 133ο και 134ο μέλος. Η διπλή γερμανική εκπροσώπηση τελείωσε στις 3 Οκτωβρίου του 1990 με την Επανένωση, όπως και το ιδιαίτερο καθεστώς των 4 νικητριών δυνάμεων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μοίρασμα εξουσίας;

Από τότε η ενωμένη πλέον Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί για να αποκτήσει μόνιμη θέση με δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΕ, στο οποίο ανήκουν οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, η Βρετανία και η Γαλλία. Το επιχείρημα που προβάλλει είναι ότι η σύνθεση του Συμβουλίου δεν αντανακλά τη σημερινή γεωπολιτική κατάσταση. Ο Χένινκγ Χοφ από τη Γερμανική Εταιρεία Εξωτερικής Πολιτικής και συντάκτης του περιοδικού “Internationale Politik Quarterly” χαρακτηρίζει τον στόχο ως το «ιερό δισκοπότηρο της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής», αλλά βλέπει ελάχιστες πιθανότητες να υλοποιηθεί. Υποστηρίζει ότι τα υπάρχοντα μόνιμα μέλη δεν θέλουν να μοιραστούν την εξουσία. Αλλά και η ιδέα του Βερολίνου για μια μόνιμη έδρα για ολόκληρη της ΕΕ απορρίφθηκε. Γιατί θα σήμαινε ότι Γαλλία και Βρετανία, η οποία τότε ήταν μέλος της ΕΕ, θα έπρεπε να παραχωρήσουν τις θέσεις τους και την εξουσία τους, κάτι που και οι δύο απέρριψαν.

Ο Χένινγκ Χοφ, μιλώντας στη Deutsche Welle, βλέπει τη γερμανική κυβέρνηση ενώπιον διλήμματος. «Από τη μία πλευρά, το πιο σημαντικό εργαλείο, τουλάχιστον εννοιολογικά, που έχει η γερμανική εξωτερική πολιτική είναι να στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον ΟΗΕ για να εγκαθιδρύσει κάτι σαν παγκόσμια διακυβέρνηση, από την άλλη πλευρά βλέπει κανείς όμως ότι η δομή των ΗΕ χρειάζεται πραγματικά μεταρρύθμιση, αλλά δεν υπάρχει καμία προοπτική να συμβεί αυτό». Στην κυβερνητική συμφωνία του τρικομματικού συνασπισμού, στο κεφάλαιο «Πολυμέρεια», γίνεται ρητή δέσμευση του Βερολίνου στον στόχο μεταρρύθμισης του ΟΗΕ και τη δικαιότερη εκπροσώπηση όλων των περιοχών του κόσμου.