Στον αστερισμό της μεταπολιτικής;

O όρος που φορέθηκε όσο τίποτε στον δημόσιο λόγο αυτές τις ημέρες ήταν η λεγόμενη μεταπολιτική. Τον χρησιμοποίησαν κατά κόρον οι αντίπαλοι του Στέφανου Κασσελάκη  για να δώσουν έμφαση ή ερμηνευτικά σχήματα στη δική του υποψηφιότητα και παρουσία στην εκλογή νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ θα βρει κανείς μομφή στην κυριαρχία της εικόνας, στην ασάφεια του πολιτικού του λόγου, σε μια νέα θεώρηση της αριστείας που εκείνος έφερε, σε μια στρατηγική «αντι-Μητσοτάκη» που φαίνεται να ελκύει επιθετικά ένα μέρος της βάσης του κόμματος και να διαμορφώνει αμηχανία στο παλιό απαράτ. Ηλθε όμως μόνος και εντελώς απ’ το παράθυρο της Κουμουνδούρου ο Κασσελάκης; Κι αν ένα μέρος της μεταπολιτικής είχε ήδη με δόσεις εισαχθεί και στο τοπίο της Αριστεράς;

Για παράδειγμα, τι ακριβώς είναι η εκλογή προέδρου απ’ τη βάση και μάλιστα το δικαίωμα σε έναν πολίτη να προσέλθει την ίδια μέρα της κάλπης, να δώσει δύο ευρώ, να γίνει μέλος και να ψηφίσει; Αυτό, ξέρετε, ως διαδικασία πέρασε επί ημερών του Αλέξη Τσίπρα.

Και μπορεί να διαφώνησαν ορισμένοι τότε, όμως η όλη διαδικασία πέρασε και καταστατικά έδινε τη δυνατότητα στο κάθε μέλος να διεκδικήσει την προεδρία του χώρου. Πριν όμως από τα διαδικαστικά, που είναι πάντα και πολιτικά, είχαμε και θέματα στρατηγικής του χώρου.

Οχι τυχαία, στην πρώτη κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη Κυριακή δεν προσήλθαν περίπου 40.000 μέλη που μπορεί να έχουν πια επιβεβαιωθεί στις λίστες, αλλά ούτε στις οργανώσεις δεν υπάρχει εικόνα για εκείνους – μήπως ορισμένοι ψηφίζουν ακόμη και ΝΔ;

Η δοσολογία της μεταπολιτικής είχε και άλλα στάδια. Ποιος θα το έλεγε, για παράδειγμα, πως θα υπήρχε κόμμα της Αριστεράς που θα έφτανε στην εξουσία, ενώ την ίδια ώρα θα είχε μικρή παρουσία σε δήμους, περιφέρειες, συνδικάτα – σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, νεολαία, τοπικούς συλλόγους σε γειτονιές;

Προφανώς το κομματικό φαινόμενο διανύει κρίση στη χώρα μας και όχι μόνον. Και προφανώς οι ταυτίσεις των πολιτών είναι πιο χαλαρές σήμερα απ’ ό,τι ήταν τη δεκαετία του ’80 ή του ’90. Μέρος της κρίσης αυτής ήταν και είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Που έμοιαζε ήδη απ’ το 2015 να τσαλαβουτάει σε δύο εποχές. Σε μια πολύ παλιά, όταν το κόμμα ήταν στο επίκεντρο, και σε μια νέα, όταν ήδη οι μεταπολιτικές ήταν παρούσες. Ολα αυτά καλύπτονταν από την προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα που ενοποιούσε με χαρισματικό τρόπο έτερα ρεύματα και τάσεις. Και υπήρχε ζωντανό μέχρι την κάλπη του Μάη του 2023 και το σενάριο ή η ελπίδα της κυβερνώσας Αριστεράς που επίσης κάλυπτε μέρος των παθογενειών.

Ολα αυτά μεταβλήθηκαν με την αποχώρηση Τσίπρα. Βασικά φάνηκε πως ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι κόμμα αρχηγικό. Ο Τσίπρας επέβαλε το Πολιτικό Κέντρο (άλλοτε πρωινός καφές) που παρέκαμπτε συχνά τα συλλογικά όργανα. Και ύστερα ήλθε ο Κασσελάκης. Πατώντας στη νέα σχέση του κόσμου με την πολιτική μέσω του κινητού τηλεφώνου, καθώς και στην επικοινωνία, που όμως είναι πια μέρος της πολιτικής, όχι υποκατάστατό της. Εδώ έχει βάλει το χέρι του και ο σημερινός Πρωθυπουργός με τις επικοινωνιακές στρατηγικές του. Γι’ αυτό ο Κασσελάκης δεν θα πρέπει απλώς να απασχολεί την Αριστερά ή τον ρευστό ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει να δουν το όλο φαινόμενο με προσοχή όλες οι πλευρές του πολιτικού τοπίου.