Η κρίσιμη πρόκληση για τον Άδωνι Γεωργιάδη

Προχθές ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, το οποίο ρυθμίζει τα του εργασιακού χρόνου. Αυτό είναι το βασικό αντικείμενο του νόμου. Και για αυτό, όπως υποστηρίζουν τα συνδικάτα, έγινε η χθεσινή απεργία, που όπως φάνηκε δεν ήταν και ιδιαίτερα επιτυχημένη. Υπάρχει όμως στον ψηφισθέντα νόμο μια διάταξη που στέλνει στο αυτόφωρο όποιον απεργό εμποδίζει τους εργαζόμενους να πάνε να εργαστούν, διότι δε θέλουν να συμμετάσχουν στην απεργία και συγχρόνως αυτός καλείται να πληρώσει πρόστιμο 5.000 ευρώ.

Όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα, οι απεργίες στον ιδιωτικό τομέα συνοδεύονται πάντα από αποκλεισμούς των χώρων εργασίας, έτσι ώστε αν κάποιος θέλει να εργαστεί, να μην μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτούς. Αυτή η πρακτική ήταν μία από τις αιτίες της αποβιομηχάνισης της χώρας, ιδίως τη δεκαετία του 1980.

Η απεργία δεν πρέπει να είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού ή επιβολής, ακόμη και αν πρόκειται για καθαρά συνδικαλιστικό αίτημα. Οι απεργίες αποτελούν δημοκρατικό δικαίωμα και θα πρέπει συνεπώς να διακρίνεται ότι έχουν εθελοντικό χαρακτήρα. Το κράτος πρέπει στη συνέχεια να χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς του για την προστασία και των δύο δικαιωμάτων. Αυτό ακριβώς προβλέπει ο νόμος Γεωργιάδη.

Και το στοίχημα του Άδωνι είναι η εφαρμογή του νόμου. Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα υπάρχουν νόμοι που ψηφίζονται, αλλά δεν εφαρμόζονται. Για να μην πάμε πολύ πίσω, να υπενθυμίσουμε στο αναγνώστη ότι υπάρχει νόμος που προνοεί πορείες λίγων διαδηλωτών να μην κλείνουν τους δρόμους, αλλά οι αρμόδιες Αρχές τον έχουν ξεχάσει, μαζί και η πολιτική ηγεσία που τον έφερε στη Βουλή.

Ποιος είναι ο αντίπαλος του Αδώνι; Μα φυσικά ο άριστα οργανωμένος μηχανισμός του ΚΚΕ, που κυριαρχείται από το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», ένα σύνθημα που περιφρονεί βαθύτατα το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Βέβαια, μπροστά σε ένα σοβαρό και αποφασισμένο Κράτος όλοι οι μηχανισμοί, ακόμα και οι καλύτερα οργανωμένοι, παραλύουν. Συντρίβονται, αν δε συμμορφωθούν. 

Υπάρχει όμως ένα σοβαρό και οργανωμένο κράτος; Θα μπορούσε να συγχωρεθεί κανείς αν είναι σκεπτικιστής. Υπάρχει ένας νόμος αδράνειας στις κρατικές δομές και ο Άδωνις το γνωρίζει. Γι’ αυτό και προχθές, στη Βουλή, είπε στον κ. Παφίλη ότι θα παρακολουθήσει προσωπικά την εφαρμογή του νόμου. Αν δηλαδή η εισαγγελία κάνει τη δουλειά της και αν η ΕΛΑΣ εκτελεί τις εισαγγελικές εντολές. Το διακύβευμα δεν είναι ο Άδωνις, αλλά το δημοκρατικά οργανωμένο κράτος και οι αρνητές του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Επειδή στον Άδωνι πιστώνονται πολλές κυβερνητικές επιτυχίες -να υπενθυμίσω το ξεμπλοκάρισμα της επένδυσης στο Ελληνικό, την επαναλειτουργία των ναυπηγείων, το καλάθι του νοικοκυριού κ.α.- αυτή η πορεία αποτελεί μια εγγύηση πως ο νέος εργασιακός νόμος θα εφαρμοστεί πλήρως. Αν το κατορθώσει αυτό, θα είναι μια νίκη πρωτίστως ιδεολογική, διότι φέρνει τη νομιμότητα σε ένα χώρο που επικρατούσε για δεκαετίες ο τραμπουκισμός της Αριστεράς. Η τήρηση των νόμων και ο σεβασμός της τάξης είναι από τους βασικούς πυλώνες της φιλελεύθερης – αστικής δημοκρατίας.