Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την τεράστια νίκη της ΑΕΚ μέσα στη λεωφόρο του Παναθηναϊκού, η οποία στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους αντιπάλους της να κοιτάζουν μόνο το ποδόσφαιρο.
Αυτή η τρόπον τινά ποδοσφαιρική παραβολή που χρησιμοποίησε κάποια στιγμή στο ξεκίνημα της σεζόν ο Ματίας Αλμέιδα για την ομάδα του, χαρακτηρίζοντάς την ως ένα λαβωμένο λιοντάρι που όμως αν σε αρπάξει θα σε καταβροχθίσει, έλαβε την πλήρη επιβεβαίωσή της στα τελευταία δύο παιχνίδια της ομάδας, που εκτός από πολύ κόπο ήθελαν και τρόπο.
Και αυτός γιγαντώθηκε μέσα από την επιθυμία όλων των παικτών να αποδείξουν ότι έχουν απαντήσεις σε κάθε πρόβλημα, όπου αυτό κι αν δημιουργείται και πως κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα να αισθάνονται υπέρτεροι από όλους τους διεκδικητές των τίτλων στην Ελλάδα. Από όλους!
Εδώ ένιωσε έτσι μέσα στο Μπράιτον όπου οι ποδοσφαιριστές της πήγαν να αμφισβητήσουν το γεγονός ότι η ομάδα που κατά πολλούς παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη αυτή την περίοδο, θα μπορέσει να ισοπεδώσει αυτό που οι ίδιοι έχουν χτίσει. Αντί να χαλάσουν αυτοί τη δική της αύρα, φρόντισε εκείνη να ισοπεδώσει το πρώτο δικό τους ευρωπαϊκό πάρτυ. Με τρόπο ασύλληπτο, με πνεύμα αλύγιστο, με πίστη ότι τους έχει. Και τους είχε!
Η επικράτηση επί του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο, απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε πολύ περισσότερους λόγους από εκείνη για να πάρει αυτό το ματς θεωρώντας -και στηρίζοντάς το σε κάποιο ευφάνταστο σενάριο- ότι στερήθηκε το περυσινό πρωτάθλημα για μη αγωνιστικούς λόγους, ήταν τόσο εμφατική ώστε πέραν του ότι πιστοποιεί πως είναι ξανά το σύνολο από το οποίο θα εξαρτηθεί η κατάληξη του φετινού τίτλου, έδωσε στον αντίπαλό της να καταλάβει πως ακόμα απέχει σημαντικά από εκείνη σε θέματα αμιγώς ποδοσφαιρικά. Και μόνο σε αυτά.
Σίγουρα η ΑΕΚ αιφνιδιάστηκε με την απόφαση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να χρησιμοποιήσει επί της ουσίας δύο δεκάρια, παρά το γεγονός ότι ο ένας εξ αυτών ξεκινούσε τις προσπάθειες του από την πτέρυγα.
Δεν γνωρίζω αν ο προπονητής Παναθηναϊκού είχε την πληροφορία για τους έντεκα που επρόκειτο να παρατάξει ο Αλμέιδα, όμως η επιλογή του σίγουρα βόλεψε στο ξεκίνημα του αγώνα του Παναθηναϊκού απέναντι σε μία ΑΕΚ χωρίς καθαρό εξάρι -από τη στιγμή που ο Γιαννόπουλος δεν είναι πλέον τέτοιος- και με κεντρικό αμυντικό δίδυμο να αποτελείται από δύο παίκτες οι οποίοι έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί.
Όμως αυτό το φουριόζο ξεκίνημα των γηπεδούχων δεν είχε συνέχεια και παρά το γεγονός ότι η ΑΕΚ δέχτηκε ένα απίθανο και πολύ όμορφο γκολ, από αυτά που σπανίως μπαίνουν και κυρίως οφείλονται στην ικανότητα του ποδοσφαιριστή παρά σε μία ομαδική δουλεμένη προσπάθεια, βρήκε τον τρόπο να ισορροπήσει πολύ γρήγορα και να πάρει τα ηνία του αγώνα χάνοντας απίθανες ευκαιρίες για γκολ.
Ο Λιβάι Γκαρσία δεν κατάφερε σε τρεις απόλυτα ιδανικές περιπτώσεις να βρει δίχτυα, όμως ο Τσούμπερ του έδωσε ακόμα ένα μάθημα για το πώς πρέπει να πλασάρει μέσα από την περιοχή, έχοντας ψυχραιμία και ευστοχία στη φάση με την οποία η ΑΕΚ ισοφάρισε σε 1-1.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η Ένωση ήταν ξανά η ομάδα που έπαιζε για τη νίκη δίχως κανέναν ενδοιασμό ότι μπορεί να τα καταφέρει, ενόσω ο αντίπαλός της έδειχνε φόβο απέναντί της, της έδινε να καταλάβει ότι δεν μπορεί να της κάνει περισσότερο κακό, ενισχύοντας την πεποίθησή της ότι στο τέλος, θα το πάρει το ματς.
Αυτή η αίσθηση υπήρχε και στο τελευταίο παιχνίδι που έδωσαν οι δύο τους πριν από μερικούς μήνες για τα playoffs, μόνο που τότε οι πολλές χαμένες ευκαιρίες την κράτησαν στο 0-0. Δεύτερη φορά, όταν έχεις τόσο εμφανώς καλύτερη ομάδα, όταν είσαι τόσο υπέρτερος, αυτό δεν μπορεί να συμβεί.