Ελληνική διαιτησία: αν κάνουν λάθη και οι διαιτητές Α’ κατηγορίας…

Ας δούμε πρώτα τα δεδομένα: τον περασμένο Ιούνιο ο Τάσος Παπαπέτρου ανέβηκε τα σκαλιά της διαιτητικής ιεραρχίας. Εγινε διαιτητής Α’ κατηγορίας, απέκτησε δηλαδή το δικαίωμα να σφυρίζει σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ.Παράλληλα, πλησίασε ακόμη περισσότερο τον Τάσο Σιδηρόπουλο, τον μόνο Elite ρέφερι που έχει η Ελλάδα. Θα περίμενε, λοιπόν, ο οποιοσδήποτε, πως ο Παπαπέτρου θα αποκτούσε παραπάνω ηθικό και θα άφηνε τα λάθη κατά μέρος.

Δηλαδή, προφανώς και θα δικαίωνε όσους τον πιστεύουν και εκτιμούν πως είναι ο καλύτερος διαιτητής.

Αμ δε…Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Ο γιος του Γιάννη Παπαπέτρου, άλλοτε διαιτητή στα μεγάλα σαλόνια που έφτασε ψηλά χωρίς ποτέ να γίνει στη συνείδηση του κοινό ο «φοβερός διαιτητής», τα έκανε μαντάρα στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Το πώς τοποθέτησε τις γραμμές του VAR παραμένει ένα μυστήριο. Μπερδεύτηκε; Δεν θα έπρεπε. Κι όμως, ό,τι κι αν έγινε, είχε αυτό ως αποτέλεσμα τον μη καταλογισμό ενός κανονικού γκολ για τον Ατρόμητο. Γιατί «κανονικού»; Μα, όταν η ίδια η ΚΕΔ παραδέχεται το λάθος του Παπαπέτρου και τον βγάζει από τους ορισμούς (VAR ήταν) της επόμενης αγωνιστικής και στο Ατρόμητος – Αστέρας Τρίπολης, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Τι συμβαίνει, αλήθεια, με τους Ελληνες διαιτητής; Μήπως είναι ανάγκη να σφυρίζουν τα παιχνίδια, όλα τα παιχνίδια εννοείται, ξένοι; Είναι ξεκάθαρο πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Η δυνατότητα δεν υπάρχει και ας αποφύγουμε τις υπερβολές.

Το πώς τοποθέτησε τις γραμμές του VAR παραμένει ένα μυστήριο

Και επίσης, όσα λένε μεταξύ τους οι Ελληνες πως αδικούνται τόσα χρόνια και χάνουν ευκαιρίες επειδή δεν «παίρνουν δυνατά παιχνίδια στη Σούπερ Λίγκα», είναι μάλλον λόγια του αέρα. Το …τρένο της αξιοπιστίας χάνουν συνεχώς και αποδεικνύεται πως ούτε μπορούν και κυρίως δεν θέλουν να βελτιωθούν.

Ζουν σε μια κατάσταση λες και βρίσκονται σε λήθαργο. Αντί να προσπαθήσουν παραπάνω να επανέλθουν στο προσκήνιο και να δείξουν το (όποιο) ταλέντο τους, κάνουν βήματα προς τα πίσω. Και όταν τους δίνεται η ευκαιρία να βγουν μπροστά, τότε τρεκλίζουν, τρέμουν μπροστά στις ευθύνες και στα κρίσιμα νιώθουν απελευθέρωση, λύτρωση, όταν σφυρίζουν τη λήξη του αγώνα. Πετούν μια μπάλα που καίει από πάνω τους!

Συμβιβασμένοι στη μετριότητά τους και στην αδυναμία της ΚΕΔ και της ΕΠΟ να τους εξελίξει, συνεχίζουν να προκαλούν με αποφάσεις που φαίνονται με γυμνό μάτι πως είναι λανθασμένες. Όταν δε κάνει τέτοια τρανταχτά σφάλματα με τις γραμμές ο Τάσος Παπαπέτρου, ρέφερι Α’ κατηγορίας, τι μπορείς άραγε να περιμένεις από ρέφερι χαμηλότερης κλάσης;