Ο Άγιαξ έδειξε πόσο εύκολα θα… προλάβει τον Ολυμπιακό η ΑΕΚ – Υπάρχει “θέμα” με τον Πόνσε

Ο Σταύρος Καζαντζόγλου ξεχωρίζει τα κομμάτια που κάνουν τη διαφορά σε αυτήν την ΑΕΚ και πόσα δείχνουν γι’ αυτήν την ομάδα. Για να κρίνεις κάποιες φορές μια κατάσταση, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω. Στην προκειμένη περίπτωση, για να κρίνουμε σωστά το παιχνίδι της ΑΕΚ με τον Αγιαξ, πρέπει να κάνουμε δύο βήματα πιο πίσω. Να πάμε στην κλήρωση των ομίλων και να αναλογιστούμε τις σκέψεις που υπήρχαν στη βαθιά πλειοψηφία του κόσμου, στο άκουσμα των αντιπάλων. Όσο ευοίωνα και εάν έβλεπε κάποιος την κατάσταση, θα περίμενε πιθανότατα οριακά πως η ΑΕΚ θα έκλεινε τη φάση των ομίλων στην τελευταία θέση συγκεντρώνοντας 1-2 βαθμούς, ίσως και δίχως νίκη.

Δεν ξέρω τι θα συμβεί τελικά. Είναι περίεργος όμιλος, όπου όλες οι ομάδες είναι ικανές για το καλύτερο και κάποιες φορές το χειρότερο. Αλλά μόνο και μόνο, πως μπορείς να συμπεριλαμβάνεις την ΑΕΚ δίπλα σε παραδοσιακά μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου όπως ο Αγιαξ και η Μαρσέιγ, κοντά σε μια ομάδα μοντέλο σαν την Μπράιτον, αποτελεί μια τεράστια κατάκτηση του Αλμέιδα και των παικτών του. Εάν μάλιστα δεις πως στο τέλος της 2ης αγωνιστικής η ΑΕΚ είναι στην κορυφή με τέσσερις πόντους, δύο βαθμούς απόσταση από τον επόμενο και δίχως να χάσει, είναι λόγος να χαμογελάς.

Νοοτροπία νικητή

Η ΑΕΚ έδειξε και κόντρα στον Αγιαξ πως είναι ποτισμένη πλέον με τρομερή νοοτροπία νικητή. Είναι μια ομάδα που δεν καταλαβαίνει από το όνομα του αντιπάλου, την αγωνιστική κατάσταση που βρίσκεται και τις απουσίες που έχει. Μπαίνει και παίζει για τη νίκη σε όλα τα παιχνίδια, δεν σταματά σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να προσπαθεί γι’ αυτήν. Κάποιες φορές θα πετύχει, κάποιες όχι, αλλά η ουσία δεν αλλάζει.

Φαίνεται, πως ακόμα και χωρίς τον Λιβάι Γκαρσία που πλέον άπαντες κατανόησαν και πίστεψαν πόσο σημαντικός είναι για το παιχνίδι της ΑΕΚ, με διαιτησία που σίγουρα δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις ως ευνοϊκή για εκείνην, η ομάδα του Αλμέιδα μπήκε και έπαιξε με ό,τι είχε. Βρέθηκε πίσω στο σκορ, έχασε το μυαλό της, αλλά βρήκε ξανά τον τρόπο να επιστρέψει και να πάρει τουλάχιστον την ισοπαλία. Και σίγουρα, με την ευκαιρία του Γιόνσον στο φινάλε, μένει και ένα γαμώτο για την πιθανότητα νίκης.

Αν θέλουμε να δούμε αγωνιστικά το παιχνίδι, αναμφίβολα η απώλεια του Τσούμπερ ήταν κρίσιμη για την ΑΕΚ. Δεν χρειάζονται μετά Χριστόν προφήτες, αλλά και σε αυτό το ματς πίστευα πως ήταν πιο αρμονικό για την εικόνα της Ενωσης να παίξει με ένα «ψευτοεννιάρι» στην επίθεση. Θα μπορούσε να καλύψει αυτόν το ρόλο ο Ελβετός ή εάν υπήρχε ίσως έπαιζε από την αρχή ο Αραούχο στην κορυφή ή να μετακινούνταν ο Αμραμπατ.

Είναι φανερό πως ο Πόνσε ακόμα δεν έχει βρεθεί μέσα στην ομάδα, αλλά και παράλληλα πως δεν είναι το στυλ του φορ που ταιριάζει για ματς που στηρίζονται στην ταχύτητα, σε κόντρες και γρήγορο τρανζίσιον. Αυτά ήταν τα στοιχεία που χτυπούσε ο Αγιαξ με τους «δαίμονες» που έχει στην επίθεση του, κάθε φορά που έκανε ανάκτηση της μπάλας στη μεσαία γραμμή. Ετσι κάπως, από ένα φάουλ που δεν δόθηκε και ένα γρήγορο αράουτ έφυγε ο Μπερβάιν και μετά ζόρια.

Μαεστρικός Αλμέιδα

Πάντα ένα θέμα είναι η αντίδραση. Πως ο Αγιαξ είναι «φωτιά» στην επίθεση και φτιάχνει εύκολα φάσεις. Πως μπορεί να σκοράρει δίχως να πιεστεί ιδιαίτερα, σε μια άμυνα της ΑΕΚ μάλιστα που στην αρχή έδειχνε να ψάχνεται, ίσως και λόγω της απραξίας των Βίντα και Μουκουντί. Αλλά η ΑΕΚ δεν παράτησε το ματς. Εστω και εάν ο Γκατσίνοβιτς ήταν εξαφανισμένος – μέχρι να δεχθεί την… κλωτσιά στο κεφάλι, γιατί μετά πήρε μπροστά – και ο Πινέδα είχε στιγμές που κλεινόταν άριστα από τους Ολλανδούς.

Οι αλλαγές του Αλμέιδα αυτήν τη φορά ήταν αριστοτεχνικές. Ειδικά αυτή με τον Αραούχο στην κορυφή και τον Μάνταλο πιο πίσω, εκτιμώ πως άλλαξε τον ρου του αγώνα. Ηταν φανερό, πως όσο ο χρόνος περνούσε, με τη βοήθεια του κόσμου της και με το πάθος που υπήρχε στην ομάδα και την πίεση που ασκήθηκε στον Αγιαξ, το γκολ θα ερχόταν. Ηρθε από σέντρα λουκούμι του Αμραμπατ και καρφωτή κεφαλιά του Βίντα. Αναμφίβολα μίλησε η εμπειρία.

Οσα δείχνει για το μέλλον

Το θέμα για την ΑΕΚ είναι πως μπορεί να θεωρεί πια κεκτημένη τη νοοτροπία νικητή. Την άρνηση στην ήττα. Την πίστη πως μπορεί να επικρατήσει επί κάθε αντιπάλου, όποιο και εάν είναι το όνομα του. Όλα αυτά, για μια ομάδα που έψαχνε να βρει τον δρόμο της και ταλανιζόταν από τυχάρπαστους και μίκυ μάους που βρίσκονταν στο δρόμο της, δεν είναι καθόλου μικρό. Είναι η βάση για κάθε επιτυχία ως τώρα και για όσες έρχονται μελλοντικά.

Η 2η αγωνιστική του Europa League φανέρωσε πολλά και για τα εντός συνόρων. Δεν χρειάζεται κανείς να… μασάει από διαφορές που προκύπτουν μέσα από συγκεκριμένες συγκυρίες και είναι περιστασιακές. Εχει δρόμο πολύ και κανείς δεν είναι φόβητρο. Αρκεί βέβαια, η ΑΕΚ να βρει τις ισορροπίες της και να μην πηγαίνει πάντα σε ρισκαδόρικες επιλογές, που κάποιες φορές βγαίνουν και άλλες καταλήγουν σε αποτυχία