Ο Γιοβάνοβιτς ακόμα «ψάχνεται» και δεν θα… καθίσει πάνω στη μιντιακή αποθέωση του Μπρινιόλι

Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι τόσο έμπειρος από διεθνείς διοργανώσεις (Champions League Eυρώπης και Ασίας, εκτός από όλα τα μικρότερου βεληνεκούς) που δεν θα ασχοληθεί με τα «πρώτος και αήττητος» που γράφουμε εμείς. Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, είναι τόσο έξυπνος και ταπεινός που θα καθίσει ήρεμα με τους συνεργάτες του κατά τη διάρκεια της διακοπής να κάνει τη σύνοψη και την ανασκόπηση του δεύτερου κύκλου της εφετινής σεζόν, χωρίς να εξετάζει μόνο τα αποτελέσματα. Ο πρώτος ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό από τη Μπράγκα. Ο επόμενος συμπεριελάμβανε τρία παιχνίδια στην επαρχία, δύο εντός έδρας ντέρμπι και δυο πολύ δύσκολα «ευρωπαϊκά» ματς στην εκκίνηση του ομίλου, πριν από τις δυο καθοριστικές αναμετρήσεις με τη Ρεν που είναι αήττητη στη Γαλλία (2-5-0) και χθες ηττήθηκε στην Ισπανία με χαμένο πέναλτι στο 90’…

Το χθεσινό ήταν από τα παιχνίδια που σκληραγωγούν πάρα πολύ τον «νέο». Όχι, ψαρωμένος δεν είναι πια, αφού πέρασε από κοτζάμ «Βελοντρόμ» εφέτος. Όμως η χθεσινή δοκιμασία σε μια από τις πιο σκληρές έδρες για ομάδες αυτού του βεληνεκούς (μην νομίζετε ότι θα αντιμετωπίσει πιο φανατικό κοινό ο Παναθηναϊκός στη Γαλλία ή στην Ισπανία…) θα χρησιμεύσει πάρα πολύ στους Πράσινους. Διότι ήταν μια δοκιμασία και σωματική και πνευματική επί 95 λεπτά. Πνευματική όχι μόνο για τους παίκτες, αλλά και για τον Γιοβάνοβιτς, ο οποίος αποφάσισε να αφήσει σε τρίτο σερί παιχνίδι (Αστέρας – ΠΑΟΚ – Μακάμπι Χάιφα) τον Ρουμπέν Πέρεθ θεωρώντας προφανώς ότι α) στα δύσκολα παιχνίδια ο Ισπανός κρατά λόγω των χαρακτηριστικών του πολύ «πίσω» την ομάδα του και παίζει ρόλο στις αποστάσεις των γραμμών β) ο Αράο είναι πιο ταχύς σωματικά, παίρνει πολύ πιο γρήγορες αποφάσεις, προσπαθεί περισσότερο για κλεψίματα και συνολικά ταιριάζει περισσότερο στον «καινούριο», πιο μοντέρνο και όχι τόσο «συντηρητικό» πια τρόπο παιχνιδιού του Τριφυλλιού.

Αργησε πάρα πολύ στις αλλαγές…

Ναι, πάλι άργησε στις αλλαγές του ο Ιβάν. Γεγονός. Αργησε πάρα πολύ δεδομένης της εικόνας του Παναθηναϊκού από το 46’ έως το 70’! Το ματς χθες δεν πήγαινε καλά, όπως εναντίον της Βιγιαρεάλ, όπου πάλι η πρώτη του αλλαγή ήταν στο 68′, πάλι Ιωαννίδης – Σπόραρ! Δυο φορές ο Μπρινιόλι και από μία ο Βιλένα και ο Σένκεφελντ με καθοριστικά τάκλιν έχουν αποτρέψει το 1-0 από το 46’ έως το 70’, διάστημα στο οποίο η Μακάμπι όχι μόνο έχει ολοκληρωτική υπεροχή και τέσσερις σπουδαίες φάσεις για γκολ, αλλά ταυτόχρονα δεν απειλείται καθόλου από το Τριφύλλι! Ηταν το διάστημα που ο 35χρονος Σερί «γλύκανε» και τακτοποίησε όλο το παιχνίδι τους στον κεντρικό άξονα, το διάστημα στο οποίο οι τρεις χαφ του Παναθηναϊκού τα είχαν χαμένα, το διάστημα στο οποίο οι Πράσινοι δεν είχαν ούτε ένα σημείο αναφοράς στο παιχνίδι τους: κουρασμένος και εξουδετερωμένος ο Ιωαννίδης, «λίγος» με τη μπάλα στα πόδια ο πάντα φιλότιμος Μαντσίνι, απέμεινε ο Μπερνάρ να του ακουμπάς τη μπάλα…

Ο Γιοβάνοβιτς ακόμα ψάχνεται, είναι φανερό. Αναζητεί τα πιο ταιριαστά δίδυμα, τις καλύτερες ισορροπίες στη μεσαία γραμμή, πού είναι πιο αποδοτικός ο Μπερνάρ, πολλά. Ακόμα δοκιμάζει! Αν ήθελε να πάει στα… σίγουρα και να μην το «ψάξει ακόμα βαθύτερα, θα έβαζε χθες Πέρεθ – Βιλένα – Τζούρισιτς και θα καθάριζε. Θα του έλεγε κάποιος κάτι; Όχι. Τους πιο ξεκούραστους θα είχε χρησιμοποιήσει σ’ αυτή την περίπτωση. Όμως κάθε παιχνίδι για τον Ιβάν (όπως και για τον Μαρτίνεθ και για τον Λουτσέσκου σ’ αυτή την περίοδο) είναι και μια δοκιμή. Τεστάρεις, βλέπεις, προχωράς, αποφασίζεις. Αν θες να προοδεύσεις, έτσι κάνεις στις θέσεις όπου υπάρχουν επιλογές. Ετσι έγινε βασικός ο Βαγιαννίδης πριν από τον τραυματισμό του. Ετσι έγινε ο Αράο. Ετσι έγινε βασικός ο Τσέριν. Ετσι (ξανα)έγινε βασικός ο Μπερνάρ. Αξιολογείς την ατομική απόδοση, αξιολογείς το ταίριασμα των ρόλων συγκεκριμένων παικτών, βλέπεις και τις μετρήσεις του καθενός και προχωράς.

Ακόμα ψάχνεται μεσοεπιθετικά και καλά κάνει!

Θα το βρει από τη μέση και μπροστά ο Γιοβάνοβιτς, είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Ηδη έχει παρουσιάσει βελτίωση μεσοεπιθετικά και αυτό δεν οφείλεται κυρίως στην ενίσχυση με τον Βιλένα και τον Τζούρισιτς (έχει κάνει άλλες μεταγραφές μεσοεπιθετικά και δεν το ξέρουμε;), αλλά στη δουλειά που έχει γίνει στον Παναθηναϊκό από τον Ιούλιο. Εκεί που δύσκολα θα βγάλει άκρη είναι αμυντικά. Κυρίως στα «ευρωπαϊκά» ματς και στα ντέρμπι, αλλά μπορεί να γίνει κάποια κουτσουκέλα και στο πρωτάθλημα, ποτέ δεν ξέρεις. Θα πει εύλογα κάποιος “Ρε Γιάννη τι λες, από τις 32 ομάδες του Europa League μόνο ο Παναθηναϊκός, η Σλάβια Πράγας και η Καραμπάγκ έχουν διατηρήσει το μηδέν στις δυο πρώτες αγωνιστικές». Σωστό! Αλλά το χθεσινό «μηδέν» δεν ήταν σαν το «μηδέν» της Βιγιαρεάλ και της Μαρσέιγ: τότε ο καταπληκτικός στα συγκεκριμένα ματς Παναθηναϊκός επέτρεψε από μία καθαρή ευκαιρία στον αντίπαλό του!

Ο Γιοβάνοβιτς δεν είναι βλαξ να «καθίσει» πάνω στη λογική medιακή αποθέωση του Μπρινιόλι. Εκείνος και οι συνεργάτες του θα καθίσουν να αναλύσουν πώς και γιατί έφτασε στο σημείο να είναι ο Ιταλός κίπερ ο MVP εναντίον της καλής, αλλά και όχι δα και… τρομακτικής Μακάμπι, η οποία εκτός όλων των άλλων είχε κρατήσει στον πάγκο τον βασικό γκολτζή φορ της (Πιερό), τον βασικό επιτελικό μέσο της (Σερί) και τον βασικό αμυντικό μέσο της (Αλί Μοχάμεντ). Δηλαδή όλο τον άξονά της! Να λέμε ότι ο Παναθηναϊκός έπαιζε με τους ίδιους (κουρασμένους) αμυντικούς στα τελευταία παιχνίδια, να λέμε όμως τι συμβαίνει και στον αντίπαλο…

Το θέμα είναι τι συμπεράσματα θα βγάλει απ’ αυτή την ανάλυση. Διότι απ΄ ότι φαίνεται ο «τίμιος» Γεντβάι μπορεί να είναι καλύτερος ακόμα και του Μάγκνουσον με τη μπάλα στα πόδια και στο build up, μπορεί να «διαβάζει» ορισμένα κοψίματα α λα Χένρικσεν, όμως είναι αργός, αδύναμος στη «σώμα με σώμα» μονομαχίες, έχει πολλές φορές λανθασμένες τοποθετήσεις όταν παίζει «ψηλά» ο Παναθηναϊκός (χθες «έφαγε» τέσσερις μπάλες στην πλάτη του) και γενικά με δυναμικούς και ταχείς αντιπάλους, θα υπάρχει πρόβλημα όλη τη σεζόν. Πώς θα μπορέσει να το «καμουφλάρει» όλο αυτό ο Γιοβάνοβιτς, είναι δικό του ζήτημα. Βάσει των χαρακτηριστικών του Κροάτη, νομίζω πως δεν θα είναι εύκολο στα ντέρμπι και στην Ευρώπη αν ο Παναθηναϊκός συνεχίσει – σωστά – να υποστηρίζει την αλλαγή στο στυλ του.

Υ.Γ.1: Ισχύει: «είναι δείγμα μεγάλης ομάδας να μην χάνει όταν είναι χειρότερη του αντιπάλου της». Οταν όμως είναι καλύτερη του αντιπάλου της και δεν νικά (όπως με τον ΠΑΟΚ;) Αυτό τι είναι; Δείγμα «μικρής ομάδας»; Μακριά από «τσιτάτα» γενικώς λέω ‘γω…

Πηγή: gazzetta.gr