Οι συντάξεις των δικαστών και ο κίνδυνος της δημοσιονομικής εκτροπής

Οι δικαστές δεν μπορούν να ασκούν δημοσιονομική πολιτική και μάλιστα με αποφάσεις «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», προς όφελος αυτών που τις εκδίδουν. Και το Ελεγκτικό Συνέδριο, με την απόφαση του, οι συντάξεις των τριών ανωτάτων δικαστικών που προσέφυγαν σε αυτό, να επανέλθουν στα προ των μνημονιακών περικοπών επίπεδα, προ του 2012, απειλεί με νέο δημοσιονομικό εκτροχιασμό το Ασφαλιστικό.

Το φάντασμα των νέων ελλειμμάτων εύκολα θα μπορούσε να κάνει την εμφάνιση του, αφού η απόφαση ανοίγει το δρόμο για προσφυγές από το σύνολο των 5.000 συνταξιούχων δικαστικών, αλλά ακόμη και από τους βουλευτές, των οποίων οι συντάξεις είναι συνδεδεμένες με αυτές των δικαστικών. Και υπολογίζεται πως το κόστος μόνο για τους δικαστικούς θα μπορούσε σε μια τέτοια περίπτωση να φτάσει στα 500 εκατ – 1 δισ ευρώ.

Εδώ υπάρχουν τρία ζητήματα. 

Το ένα είναι πολιτικό. Δεν είναι καθήκον του δικαστή να παρεμβαίνει στη δημοσιονομική πολιτική, η οποία είναι μία από τις βασικές λειτουργίες του κράτους, στο συνταξιοδοτικό σύστημα, που είναι ο λόγος για την κατάρρευση της οικονομίας και την πτώχευση το 2010.1 δεδομένου ότι η απόφαση απαριθμεί ειδικούς μισθούς, είναι απαραίτητο μόνο να εξεταστεί τι θα συμβεί εάν ανοίξουν οι μέθοδοι προσφυγής σε άλλες κατηγορίες. Η απόφαση λαμβάνεται τώρα τόσο από το Ελεγκτικό Συνέδριο όσο και από το Μισθοδικείο.

Το δεύτερο είναι ότι πρόκειται για απόφαση ηθικά ελέγξιμη. Τρεις ανώτατοι δικαστές, πρώην πρόεδροι του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, προσέφυγαν στο όργανο στο οποίο υπηρετούσαν και ανέθεσαν στους νεότερους συναδέλφους τους να επιλύσουν το συνταξιοδοτικό τους πρόβλημα, οι οποίοι και τους δικαίωσαν. Ενισχύει το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών προς τον θεσμό όταν βλέπουν πως όταν εκδικάζονται θέματα που αφορούν τους ίδιους τους λειτουργούς της, οι αποφάσεις είναι συνήθως ευνοικές;  Διότι, τα πάντα ξεκινούν από την παραδοχή ότι δεν μπορούν να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στην Δικαιοσύνη.

Το τρίτο πρόβλημα είναι κοινωνικό. Τι μήνυμα στέλνει μια τέτοια απόφαση στην κοινωνία; Ποιο παράδειγμα είναι οι μνημονιακές περικοπές συντάξεων δικαστών και βουλευτών (που ψήφισαν την παραίτηση αναδρομικών συντάξεων για να δείξουν στην κοινωνία ότι έχουν βάλει την πλάτη σε αυτό) έχουν απορριφθεί μέχρι στιγμής, ειδικά αν έχουν γίνει πολλές προσφυγές στο δικαστήριο για μείωση μισθών και συντάξεων της μνημονιακής εποχής.

Η οικονομία έχει πληρώσει ακριβά στο παρελθόν ανάλογες αποφάσεις του Μισθοδικείου και ανωτάτων δικαστηρίων. Όπως το 2008, όταν είχαν υιοθετηθεί αναδρομικά από την αρχή του έτους οι αυξήσεις στους μισθούς των δικαστών, τις οποίες είχε ορίσει το 2006 το Μισθοδικείο με σειρά αποφάσεών του, προκαλώντας τη δυσφορία της τότε κυβέρνησης, κύκλοι της οποίας έλεγαν πως δεν είναι δυνατόν η δημοσιονομική πολιτική να επιβάλλεται με δικαστικές αποφάσεις και μάλιστα προς όφελος αυτών που εκδίδουν την απόφαση.