Δεν “χωράνε” μαζί Μπερνάρ, Τζούρισιτς-Τραγικός Χουάνκαρ, επιμένει ο Γιοβάνοβιτς – Ιδιο πρόβλημα με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ

Το αποτέλεσμα σαφέστατα και πάντα όχι απλά μετράει, αλλά είναι το ζητούμενο στο ποδόσφαιρο και ειδικά όταν μιλάμε για ευρωπαϊκά παιχνίδια και ομίλους ευρωπαικων διοργανώσεων.

Απ’ αυτή την άποψη δεν είναι κακό φυσικά, το να μετράει καθαρά από πλευρα βαθμολογική ο Παναθηναϊκός τις αποσκευές που έφερες από το Ισραήλ στην Αθήνα μετά το παιχνίδι με την Μακάμπι Χάιφα.

Ο ένας βαθμός σε συνδυασμό με τους τρεις που πήρε κόντρα στην Βιγιαρεάλ, είναι καλός, τον κρατάει στην κορυφή του ομίλου, όμως ταυτόχρονα το αποτέλεσμα του άλλου παιχνιδιού του ομίλου η νικη δηλαδή της Βιγιαρεάλ επί της Ρεν δεν ήταν και τόσο καλό γι’ αυτόν.

Κι αυτό γιατί οι θεωρητικά δύο ισχυρότερες ομάδες του ομίλου,έμειναν και οι δυο ζωντανές στην διεκδίκηση των δύο θέσεων που οδηγούν σε πρόκριση και το χειρότερο και τις δύο ο Παναθηναϊκός τις έχει εκτός έδρας στον δεύτερο γύρο των ομίλων του Γιουρόπα.

Αυτά σε σχέση με αυτό καθ αυτό το αποτέλεσμα.

Το οποίο όπως είπαμε σαν αποτέλεσμα δεν είναι κακό και δεν προκαλεί τριγμούς και φοβερά και τρομερά πράγματα στην ατμόσφαιρα του Παναθηναϊκού.

Το κακό όμως είναι, όταν το αποτέλεσμα αρχίσει και ‘χρησμιοποιείται| μόνο επικοινωνιακά ή σαν “επιχείρημα” για το αν πρέπει να “γκρινιάξουμε” ή όχι για όσα είδαμε στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Άλλο κι αυτό πάλι με την ευκαιρία.

Δεν ξέρω ποιος σοφός του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας έχει εφεύρει αυτή την δημοσιογραφία, αλλά εδώ έχει εξελιχθεί πλεον σε κανόνα αντί για κάποιο… υστερόγραφο, το να γράφουμε κατεβατά ή να μιλάμε με τις ώρες όχι για το ποδόσφαιρο, το αποτέλεσμα και όλα τα σχετικά, αλλά για το τι είδους… συναισθήματα και εντυπώσεις θα “πρέπει” να έχει ο καθένας μας μετά από κάθε παιχνίδι.

Λες και το καθήκον του κάθε ενός που ασχολείται με το συγκεκριμένο “λειτούργημα” είναι να… παρέμβει και να  διαμορφώσει την ατμόσφαιρα που θα… πρέπει να επικρατεί σε κάθε ομάδα και όχι το να συμβάλλει με όσες γνώσεις και δυνατότητες έχει στο να γίνει μία όσο γίνεται καλύτερη και ορθότερη ποδοσφαιρικά κουβέντα για κάθε παιχνίδι που καλούμαστε να συζητήσουμε.

Τέλος πάντων, αυτό είναι μεγάλη ιστορία και δεν μπορούμε να την εξαντλήσουμε και πολύ περισσότερο να την λύσουμε κιόλας εδώ πέρα και κυρίως τώρα.

Για να επιστρέψουμε λοιπόν στο παιχνίδι.

Αρχικά είναι εντελώς λάθος η προσέγγιση πως ο Παναθηναϊκός… κατάφερε να φύγει αλώβητος και… πήρε τον βαθμό της ισοπαλίας κόντρα στην Μακάμπι. Με βάση την εικόνα της Μακάμπι που είδαμε, ο Παναθηναϊκός πρακτικά έχασε την ευκαιρία να πάρει μια πολυτιμότητα τη νίκη στην οικονομία της βαθμολογίας των ομίλων που θα του επέτρεπε να κοιτάει από ασφαλή απόσταση τους υπόλοιπους τρεις και ειδικά Βιγιαρεάλ και Ρεν.

Για την ακρίβεια λοιπόν, ο Παναθηναϊκός… παραχώρησε ισοπαλία έπειτα από μια μέτρια στα όρια της κακής εμφάνιση σ’ αυτή την Μακάμπι που είδαμε.

Το ότι αυτή η Μακάμπι κατάφερε τελικά όχι απλά να πάρει ισοπαλία από τον Παναθηναϊκό, αλλά να τον υποχρεώσει να φύγει από το παιχνίδι με κορυφαίο και μακράν των υπολοίπων των Μπρινιόλι και να νοιώθει και… ανακούφιση κιόλας γι αυτό, δεν είναι πρόβλημα της Μακάμπι, αλλά πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό.

Και προβλημα που δεν έχει να κάνει μόνο με το συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά πρόβλημα που αρχίζει πια και κάνει εντονότερη την παρουσία του από πλευράς αποδοσης και προβλημάτων στην αγωνιστική συμπεριφορά που αρχίζει και παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός.

Κια πρόβλημα επίσης, που έχει κάνει ήδη την εμφάνισή του και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ και γενικότερα και έχει κοστίσει ήδη στον Παναθηναϊκό πέντε χαμένους βαθμούς μέσα στην Λεωφόρο με το ξεκινημα σχεδόν του πρωταθλήματος.

Καθαρά ποδοσφαιρικά αυτή την στιγμή, τα προβλήματα για τον Παναθηναϊκό εντοπίζονται στα εξής. Ακόμα δεν έχει καταφέρει ο Γιοβάνοβιτς να βρει μια τριαδα στο κέντρο στην οποία θα παίζουν ΚΑΙ ΟΙ  ΤΡΕΙΣ από σωστά έως καλά σε κάθε παιχνίδι.

Συνήθως παίζει καλά ο ένας, χάνονται οι άλλοι δύο, βοηθάει πότε πότε ο ένας παίζει για κανά εικοσαλεπτο καλά αλλά εξαφανίζεται μετά ο δεύτερος και ο τρίτος και πάει λέγοντας.

Κι αυτό έχει να κάνει φυσικά με την χημεία των παικτών που χρησιμοποιούνται κάθε φορά, έχει να κάνει με το ότι σπάνια παίζουν οι ίδιοι για δυο και τρία σερί παιχνίδι λόγω των πολλών υποχρεώσεων, αλλά έχει να κάνει και με τα επιμέρους χαρακτηριστικά και δυνατότητες το κάθε παίκτη ξεχωριστά που διαθέτει ο Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο χώρο.

Για παράδειγμα είναι πλέον φανερό και ποδοσφαιρικά αλλά και “συμπεριφορικά” από τις αντιδράσεις και την γλώσσα του σώματος του καθενός από τους δύο και όταν παίζουν, αλλά κυρίως όταν δεν παίζουν ή γίνονται αλλαγή, ότι Μπερνάρ και Τζούρισιτς δεν μπορεί να συνυπάρχουν στην ιδια τριάδα του κεντρου με συνηθισμένο τρόπο αυτής της συνύπαρξης το τράβηγμα του Μπερναρ αριστερα για να “χωρέσει” ο Τζούρισιτς στην έναρξη του παιχνιδιου, αλλά στην συνέχεια ο Μπερνάρ να φεύγει από τα αριστερά και να πέφτει ουσιαστικά πάνω στον Τζούρισιτς με αποτέλεσμα και οι δύο τους να έχουν προβλήματα συνοχής και απόδοσης και η αριστερή πλευρά να είναι εντελώς γυμνη ειδικά όταν αριστερά πίσω παίζει ο συνεχώς ντεφορμέ και κάποιες στιγμές επικίνδυνος φέτος Χουανκάρ.

Αυτό το θέμα θα πρέπει να το λύσει κάποια στιγμή ο Γιοβάνοβιτς και μια και είπαμε για τον Χουανκάρ, να επισημάνουμε εδώ ότι καΙ στο Ισραήλ ο Ισπανός ήταν τραγικός, ήταν πηγή κινδύνου ακόμα και σε φάσεις που δεν υπήρχε η παραμικρή προϋπόθεση για κάτι επικίνδυνο από πλευράς Μακάμπι και είναι τουλάχιστον απορίας άξιο και το γιατί επιμένει στην χρησιμοποίησή του ο Γιοβάνοβιτς την στιγμή που υπάρχει και ο Μπλαντενοβιτς Και για το ότι έμεινε σχεδόν μέχρι το τέλος στο παιχνίδι χθες.

Από κει και πέρα.

Είναι φανερό πως ο Ιωαννίδης έχει τραβήξει τεράστιο λούκι και βάρος μέχρι τώρα και κάπου δεν μπορεί να αντέξει σε υψηλό επίπεδο.

Κι αυτό όχι γιατί παίζει συνέχεια.

Αυτό δεν είναι πρόβλημα.

Ποδοσφαιριστής είναι, νέο παιδί στα ντουζένια του είναι, αλίμονο αν δεν μπορούσε να παίξει συνεχόμενα παιχνίδια.

Αυτή είναι η “δουλειά του” άλλωστε , όπως και κάθε ποδοσφαιριστή εδώ που τα λέμε.

Το θέμα είναι ο τρόπος που αναγκάζεται και παίζει συνεχώς, γιατί αυτό είναι το “επίπονο” της ιστορίας που τον κουράζει και τον βγάζει σε αρκετά παιχνίδια -όπως και χθες- νωρίς νωρίς εκτός μάχης ουσιαστικά από πλευράς δυνάμεων.

Κι αυτός ο τρόπος, είναι με λίγα λόγια ότι πρακτικά αναγκάζεται να κάνει ταυτόχρονα μέσα στο γήπεδο και την δουλειά του φορ, και την δουλειά του παίκτη… πίσω από τον φορ, αλλά πολλές φορές; και την δουλειά των πλάγιων μεσοεπιθετικών του Παναθηναϊκού που συνήθως φέτος ε΄ναι λίγο πολύ ανύπαρκτοι.

Κι εδώ το θέμα δεν είναι να πάρει ανάσες ο Ιωαννιδης για να αντέχει να κάνει τρεις και τέσσερις δουλειές μέσα στο γήπεδο.

Το θεμα είναι να μπορέσουν κάποια στιγμή οι άλλοι να κάνουν σωστά τις δουλειές τους, ώστε ο Ιωαννίδης να αφοσιωθεί σ’ αυτό που μπορεί και κάνει καλύτερα και που είναι και ο ρόλος του, δηλαδή στην δουλειά του επιθετικού κορυφής στην ενδεκάδα και την τακτική του Παναθηναϊκο΄τυ.

Αυτά σε γενικές γραμμές είναι τα προβλήματα που παρουσίασε και στο Ισραήλ ο Παναθηναϊκός και αυτά είναι τα θέματα και τα “στοιχήματα” ταυτόχρονα που πρέπει να απασχολήσουν τον Γιοβανοβιτς από εδώ και πέρα.

Και σιγά σιγά να αρχίσει να συνειδητοποιεί και αυτός και ο Παναθηναϊκός, πως κάποια από’ αυτά θα παραμείνουν τετοια και απλά θα ¨μπαλώνονται” προσωρινά σε κάθε παιχνίδι με εσωτερικές μεταθέσεις; και αλλαγές και οριστική αντιμετώπισή πια με βάση τα έχουμε δει μέχρι τώρα, θα μπορεί να γίνει μόνο στην μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, εκεί που ο Παναθηναϊκός θα πρέπει απο τωρα να δει τις περιπτώσεις δ΄δυο τουλάχιστον εξτρέμ για την βασική ενδεκάδα και ενός ακόμα φορ κοντά στους Ιωαννίδη, Σπόραρ αλλά και Γιερεμέγιεφ που ξεπρόβαλε εσχάτως.

Πηγή: sportdog.gr