Βαθιές οι ρίζες της αντιπαράθεσης των δύο κομμάτων.
Ενώ πολλοί προοδευτικοί πολίτες και αναλυτές πιστεύουν ότι η συνεργασία μεταξύ των δύο κομμάτων της ευρύτερης κεντροαριστεράς, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, είναι η μόνη προοπτική αμφισβήτησης και ανατροπής της πολιτικής παντοδυναμίας για τη Δεξιά τα τελευταία χρόνια, η ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη δεν θέλει να συζητήσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μάλιστα, η αρνητική αυτή στάση παραμένει άκαμπτη, παρά το γεγονός ότι η πορεία του ΠΑΣΟΚ είναι ελάχιστα ανοδική και ο χρόνος που θα κληθεί να αποδείξει ότι διαθέτει μια ανταγωνιστική κυβερνητική πρόταση που θα αντικαταστήσει τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι άπειρος.
Και ο λόγος για αυτό δεν είναι τόσο η επαμφοτερίζουσα στάση του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος μπορεί μετά το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών να «έπαιξε» με το εν λόγω σενάριο, ωστόσο στο παρελθόν έχει μιλήσει με αρκετά απαξιωτικό τρόπο για το όμορο στο ΣΥΡΙΖΑ χώρο: «Αν θέλετε ένα κόμμα του 10-15% για να συνεργάζεται, προσφέροντας την αριστερή του καθαρότητα, με το κεντροδεξιό ΠΑΣΟΚ ώστε να έχουμε δήθεν κεντρώα κυβέρνηση, δεν είμαι εγώ ο καταλληλότερος.
Ας αφήσουμε τις αυταπάτες. Υπάρχει μόνο ο δρόμος της νίκης. Της αυτοδύναμης νίκης». «Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κεντροδεξιό κόμμα, το οποίο μέχρι σήμερα έχει αυτοπεριοριστεί, με ευθύνη των ηγετικών του στελεχών, σε έναν ρόλο ίσων αποστάσεων. Τελικά, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ λειτουργεί ως ένας ιδανικός για τη Ν.Δ. «Δούρειος Ίππος», μέσα από τον οποίο η Δεξιά μπορεί να λεηλατεί το Κέντρο».
Ο κύριος λόγος της αντιπαράθεσης
Ο κύριος λόγος που ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπαίνει καν σε τέτοιες συζητήσεις είναι ότι οποιαδήποτε αλληλεπίδραση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά γύρω από τη νέα ηγεσία του, θα προκαλούσε αρνητική αντανάκλαση στο ΠΑΣΟΚ και πολύ περισσότερο στο κοινό που θέλει να αποσπάσει από τη ΝΔ το ενδεχόμενο επιδείνωσης. Άλλωστε, η αντιπάθεια των ψηφοφόρων του κόμματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ είχε φανεί επανειλημμένα στην προεκλογική περίοδο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας επέμενε με αρκετή συνέπεια στη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και μάλιστα σε περιβάλλον απλής αναλογικής.
Αυτή η πολιτική εχθρότητα δεν οφείλεται μόνο στο τραύμα που προκάλεσε στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους του κέντρου η υπερβολική κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στο πρώην κόμμα της προηγούμενης κυβέρνησης. Αντανακλά επίσης έναν γενικότερο φυσιογνωμικό διχασμό μεταξύ των υποστηρικτών των δύο κομμάτων. Τα δύο κόμματα ακολούθησαν δύο διαφορετικές πορείες τα τελευταία χρόνια, παρά τους ελιγμούς που έκαναν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το πρώτο υπήρξε ανυποχώρητα αντικαθεστωτικό, ακόμη και όταν εφάρμοζε το Μνημόνιο, ενώ το δεύτερο επικαλέστηκε πάντα τον ρεαλισμό, ακόμη και όταν διολίσθησε στην εύκολη κριτική προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Επειδή, όμως, όλα αυτά όμως μοιάζουν πολύ μακρινά, προς το παρόν από την Χαριλάου Τρικούπη διαμηνύουν ότι επιδιώκουν να αυξήσουν την «κοινωνική ιπποδύναμη» του ΠΑΣΟΚ, κάτι που σε απλά λόγια μεταφράζεται σε σταδιακή άνοδο των ποσοστών του.
Όμως, επειδή η μάχη για τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές δεν είναι το τέλος του κόσμου ούτε και η βέβαιη αρχή ενός επόμενου, δηλαδή της πορείας του ΠΑΣΟΚ προς την πρώτη θέση, καλό είναι να τα κόμματα του προοδευτικού χώρου να επεξεργάζονται και πιο μακροπρόθεσμες στρατηγικές.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 4 '
Το σχόλιο σας