H «Guernica» του Πάμπλο Πικάσο με τα χρώματα της Παλαιστίνης
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 8 '
Πηγή Φωτογραφίας: The Terrorist Attack at Nova Music Festival, 2023. Courtesy of Zoya Cherkassky-Nnadi and Fort Gansevoort
Η τέχνη υπήρξε και θα υπάρχει ως ένα μέσο αντίστασης σε δύσκολους καιρούς. Μια κραυγή δημοκρατίας και έμπνευσης σε καιρούς οι οποίοι βάφονται με αίμα και επικαλύπτονται με αισθήματα φρίκης και θλίψης. H γνωστή «Guernica» του Πάμπλο Πικάσο έχει στιγματίσει την ιστορία της σύγχρονης και μοντέρνας τέχνης καθώς εκτός από το – καθαρά- εικαστικό κομμάτι και την τεχνική του ζωγράφου έχει αλληλεπιδράσει έως σήμερα- δυστυχώς- με πολλές πολεμικές συρράξεις που έχουν πληγώσει την ανθρώπινη ζωή.
Πολλοί από εμάς, υποπτεύομαι (αισιόδοξα πάντα), πως θα έχουμε ‘’πέσει’’ πάνω στην «Guernica», όχι ασπρόμαυρη αλλά με τα χρώματα της Παλαιστίνης. Πριν, ξεκινήσουμε οι πολιτικές αναλύσεις και οι προβληματισμοί, αξίζει να εξετάσουμε το θέμα λίγο πιο απλά και ανθρώπινα…
Το έργο αυτό όπως και αρκετά άλλα («Τα νέα του πολέμου» – Louisa Starr Canziani – 1900, «Σκηνή Πολέμου» – Maximilien Luce – 1914-1918, «Ο μεγάλος πόλεμος» – Rene Magritte 1964
«Πόλεμος» – Marc Chagall, 1966, «Το Πρόσωπο του Πολέμου» -Salvador Dali 1941, «STOP THE WAR» BANKSY (1974) επιχείρησαν να αποτυπώσουν το πρόσωπο του πολέμου με έναν λιγότερο βίαιο τρόπο. Οι φρικαλεότητες του πολέμου δεν έχουν χρώματα και τρομαχτικές όψεις και διαστάσεις. Όμως, η δημιουργία λαχταράει να ξεπεταχτεί εκεί απ’ όπου η δυστυχία έχει αλυσοδέσει τα πάντα και βυθίζεται στον πάτο.
Η καλλιτεχνική αποτύπωση των πολέμων αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα μέσο διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης. Η Guernica γεννήθηκε στο εργαστήρι του Πικάσο, στο Παρίσι και αποτέλεσε την προσωπική του – και ύστερα συλλογική- αντίδραση στον βομβαρδισμο της πόλης Γκουέρνικα, μια περιοχή στην πόλη των Βάσκων στην βόρεια Ισπανία η οποία και βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς Ναζί και Ιταλούς Φασίστες στην περίοδο του Ισπανικού Εμφυλίου.
Αρχικά, ο Πικάσο είχε επεξεργαστεί να προσθέσει χρώμα στο έργο, υπό την μορφή κόκκινων δακρύων στις μορφές του, όμως δεν το υλοποίησε ποτέ. Η μονοχρωματικότητα αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό του έργου. Παρατηρώντας, πιο προσεκτικά τον πίνακα, θα συνειδητοποιήσουμε πως οι main characters είναι γυναίκες. Η μία κρατάει στο χέρι στιβαρά το καντήλι (συμβολισμός για την ελπίδα) και η μία από αυτές, κρατάει στα σπλάχνα της το νεκρό παιδί της. Το σημείο αυτό, είναι σοκαριστικό και απόλυτα φρικτό… Δυστυχώς ξαναβλέποντας το μου έρχονται εικόνες από την Λωρίδα της Γάζας με μανάδες και πατεράδες να κρατάνε τα σάβανα των παιδιών και βρεφών τους.
Δεν είναι ευρύτερα γνωστό πως ο επίσημος Γερμανικός Οδηγός για το Παρίσι είχε υποτιμήσει το έργο, με την κριτική ότι απεικονίζει κομμάτια- σχέδια τα οποία οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είχε ζωγραφίσει, ακόμη και ένα παιδί. Μάλιστα, δεν θεωρούταν πάντοτε αξιοζήλευτο έργο, καθώς έχει κατηγορηθεί ως ότι αποτελούσε ευχαρίστηση μόνο για τη εκλεπτυσμένη μπουρζουαζία, ακόμη και πως δεν αποτύπωνε με κανέναν τρόπο την καταπίεση και την εξαθλίωση…
Λέγεται επίσης, πως είχε πλησιάσει ένας Γερμανός της Gestapo τον Πάμπλο Πικάσο και ακολούθησε η εξής στιχομυθία:
Εσείς το κάνατε αυτό; Όχι, εσείς το κάνατε!
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας