Λαγούτης: «Ο εθισμός στο τζόγο σε καταπίνει και κάνει κουμάντο στο μυαλό σου»

Ο Πέτρος Λαγούτης έκανε μια προσωπική εξομολόγηση για τον εθισμό που είχε στον τζόγο στο παρελθόν. Ο ηθοποιός έδωσε συνέντευξη στην εκπομπή «Δύο στις 10» της ΕΡΤ και μίλησε ανοιχτά για το πρόβλημα που είχε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Petros (@petros_lagoutis_official)

Αρχικά, ανέφερε: «Ο εθισμός σε καταπίνει και βασικά κάνει κουμάντο στο μυαλό σου. Χάνεις τον εαυτό σου, είσαι έρμαιο του εκάστοτε εθισμού σου. Φυσικά και υπάρχουν όμως αναλαμπές και από μια τέτοια αναλαμπή πρέπει να πιαστείς για να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς και πάλι».

Και συνέχισε: «Οι άνθρωποι στο ΚΕΘΕΑ κάνουν ένα απίστευτο έργο και εγώ θα τους το χρωστάω σε όλη μου τη ζωή αυτό το πράγμα. Η περίοδος αυτή είναι ένα ταξίδι προς το φως, που πάλι όμως δεν είναι ότι από την αρχή είναι όλα ροζ. Μάλλον στην αρχή είναι όλα ροζ, μετά σιγά σιγά περνώντας ο καιρός καταλαβαίνεις ότι το στοίχημα δεν είναι μόνο να ξεφύγεις από τον εθισμό σου αλλά πρέπει να αλλάξεις κομμάτια μέσα σου που σε οδήγησαν εκεί πέρα».

Ενώ, πρόσθεσε σχετικά με τη διαδικασία της απεξάρτησης: «Οπότε ξεκινάς ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που όσο προχωράς και σε γνωρίζεις καλύτερα, τόσο αρχίζεις και δημιουργείς τις προϋποθέσεις για να βγεις στο φως. Και τελειώνοντας αυτό το ταξίδι, το μεγαλύτερο κέρδος δεν είναι ότι γλίτωσες από αυτό στο οποίο βρισκόσουν, αλλά ότι βρήκες το καινούργιο. Γι’ αυτό συνηθίζουν οι άνθρωποι που έχουν κάνει απεξάρτηση για να μιλάνε για τον παλιό τους εαυτό και τον καινούργιο τους εαυτό. Δηλαδή υπάρχει για εμένα ο παλιός Πέτρος και ο καινούργιος Πέτρος. Τα δεύτερα γενέθλια που λέμε. Είναι σαν μια μεγάλη τομή στη ζωή σου, που ξεκινάς ένα καινούργιο ταξίδι».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Petros (@petros_lagoutis_official)

Επίσης, μίλησε για τη σχέση του με τα παιδιά του εν μέσω της εξάρτησής του: «Ένα πράγμα που δεν έχασα ποτέ ήταν η σχέση μου με τα παιδιά και η επαφή μου με τα παιδιά. Ακόμα και στα πιο δύσκολά μου ήταν το μόνο κομμάτι που δεν άφησα να επηρεαστεί, όσο μπορούσα τουλάχιστον. Ήμουν δίπλα τους, τους μιλούσα. Δεν νομίζω ότι ένιωσαν ποτέ: “Πωπω ο μπαμπάς! Τι του συμβαίνει…”».