Όσο κλιμακώνεται η στρατιωτική απάντηση του Ισραήλ απέναντι στους τρομοκράτες της Χαμάς, τα ερωτήματα σχετικά με την «επόμενη ημέρα» γίνονται ολοένα και πιο ουσιαστικά απαιτώντας καθαρές απαντήσεις. Πιο επιτακτικά είναι τα ερωτήματα σχετικά με την άρνηση του αραβικού κόσμου αφενός να υποδεχθεί παλαιστίνιους πρόσφυγες που επιθυμούν να εγκαταλείψουν τη νότια πλευρά της Λωρίδας της Γάζας και αφετέρου να συμμετάσχει στις δυνάμεις ασφάλειας και ειρήνης, μετά το τέλος των εχθροπραξιών.
Αυτή τη στιγμή στη Λωρίδα της Γάζας βρίσκονται περισσότεροι από 2 εκατ. άμαχοι Παλαιστίνιοι και περίπου 30.000 – 40.000 ένοπλοι τρομοκράτες που είναι ενταγμένοι σε διάφορες τρομοκρατικές ομάδες όπως είναι η Χαμάς, η Nasser Salah al-Din brigades, η Lion’s Den και η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ. Ομάδες οι οποίες τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2023, σύμφωνα με έρευνα της «The Washington Institute for Near East Policy» και του «Palestinian Center for Public Opinion» (PCPO) έχαιραν σε μεγάλο βαθμό της εμπιστοσύνης και της συμπαράταξης των Παλαιστινίων. Ένα γεγονός που είχαμε αναλύσει εδώ.
Και ενώ οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ κινούνται με αποτελεσματικότητα κατά των στόχων της Χαμάς, τι γίνεται με τους άμαχους; Γιατί καμία Αραβική χώρα δεν ανοίγει τις πύλες της να υποδεχθεί τους άμαχους πρόσφυγες; Γιατί σαν μοναδική διέξοδος για τους πρόσφυγες θεωρείται σύμφωνα με τις Αραβικές κυβερνήσεις η μεταφορά τους στις χώρες της Ευρώπης, που από τους ίδιους τους Παλαιστινίους αντιμετωπίζονται σαν εχθροί; Πού είναι το Κατάρ, που φιλοξενεί την ηγεσία της Χαμάς; Πού είναι ο Λίβανος, που αποτελεί ορμητήριο της Χεζμπολάχ;
Πού είναι η Ιορδανία, που έχει κοινά σύνορα με τη Δυτική Όχθη; Πού είναι η Αίγυπτος, που συνορεύει με τη Λωρίδα της Γάζας; Πού είναι η Συρία και ο Άσαντ, που επιτρέπει από το έδαφος του εκτόξευση ρουκετών εναντίον των πόλεων του Ισραήλ; Πού είναι η Τουρκία, που έχει συνταχθεί στο πλευρό της Χαμάς; Που είναι το Ιράν, που εξοπλίζει την τρομοκρατικές ομάδες της Λωρίδας της Γάζας; Πού είναι η Ρωσία, που καταγγέλλει νυχθημερόν το Ισραήλ;
Είναι φανερό πως καμία από τις χώρες που συντάσσονται στα λόγια με τα «δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού» και χαϊδεύουν τα αυτιά της Χαμάς, δεν είναι διατεθειμένη να φιλοξενήσει Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Και αυτό διότι δεν θέλουν να ανοίξουν την πόρτα σε ένα νέο πρόβλημα, όπως είναι το ριζοσπαστικό και εξτρεμιστικό Ισλάμ που ανθίζει όλα αυτά τα χρόνια στη Λωρίδα της Γάζας.
Οι περισσότερες Αραβικές χώρες βρίσκονται σε μια άλλη φάση της ιστορίας τους. Γεφυρώνουν τα προβλήματα που είχαν μεταξύ τους, αποκλιμακώνουν τις ιστορικές διαφορές που τους χώριζαν για δεκαετίες και αποκαθιστούν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ. Ανοίγοντας ταυτόχρονα νέους ενεργειακούς, ψηφιακούς και εμπορικούς δρόμους και συνεργασίες. Έχοντας εντάξει την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία με άλλους πολιτισμούς, στον τρόπο αντίληψης τους.
Επομένως, αρνούνται να φιλοξενήσουν πυρήνες Παλαιστινίων που έχουν γαλουχηθεί στο να λατρεύουν το θάνατο και την τρομοκρατία, που έχουν σαν όνειρο τη θυσία στον Προφήτη μέσω βομβιστικών ενεργειών αυτοκτονίας και που περιφρονούν την αξία της ίδιας της ζωής. Παράλληλα αν υποδεχθούν στα εδάφη τους έστω και προσωρινά τους Παλαιστίνιους, η Χαμάς θα έχει απωλέσει τις ανθρώπινες ασπίδες της και θα συντριβεί κατά κράτος.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας η σειρά των προβλημάτων που δημιούργησαν οι Παλαιστίνιοι, όπου και αν πήγαν. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), υπό την προεδρία του Γιάσερ Αραφάτ, που είχε μεταφέρει μετά τον πόλεμο του 1967 τη βάση της στην Ιορδανία, είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει δυο φορές τον βασιλιά Χουσείν.
Σαν αποτέλεσμα η Ιορδανία ξεκίνησε μια στρατιωτική εκστρατεία εναντίον της ΟΑΠ, και τον Ιούλιο του 1971 την εξανάγκασε να φύγει από την Ιορδανία αφού η ΟΑΠ είχε καταφέρει να δολοφονήσει τον Ιορδανό πρωθυπουργό. Η εκστρατεία ονομάστηκε «Μαύρος Σεπτέμβρης» και είχε σαν αποτέλεσμα τη μετεγκατάσταση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τότε στο Λίβανο. Η μετεγκατάσταση αυτή γέννησε ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο για πολλά χρόνια στο εσωτερικό του Λιβάνου, ανατρέποντας τη χριστιανική κυβέρνηση και μετατρέποντας το λεγόμενο «Παρίσι της Ανατολής» σε ένα “failed state”.
Αλλά και η εμπειρία από τις σχέσεις ανάμεσα στους Παλαιστινίους και το καθεστώς του Άσαντ στη Συρία βαραίνει αποτρεπτικά όσον αφορά την υποδοχή προσφύγων. Από τους περίπου 160 χιλιάδες Παλαιστίνιους που ζούσαν στον καταυλισμό του Γιαρμούκ το 2011, σήμερα ζουν εκεί λιγότεροι από 8 χιλιάδες. Οι Παλαιστίνιοι του συγκεκριμένου καταυλισμού είχαν συνταχθεί στο πλευρό του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), στρεφόμενοι με αυτόν το τρόπο κατά της κυβέρνησης του κράτους που τους φιλοξενούσε. Ο καταυλισμός του Γιαρμούκ είχε δεχθεί ανηλεείς βομβαρδισμούς από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Δαμασκού, καθ’ όλη τη διάρκεια των εχθροπραξιών ανάμεσα στον ISIS και στα κυβερνητικά στρατεύματα της Συρίας.
Αρκετά αργότερα, τον Αύγουστο 1990, οι Παλαιστίνιοι που ζούσαν από τη δεκαετία του ’80 στο Κουβέιτ, είχαν σταθεί στον πλευρό των τεσσάρων επίλεκτων μεραρχιών της φρουράς του Ιράκ, που είχαν εισβάλει στο χώρα που τους φιλοξενούσε, όντας οπαδοί του Μπααθισμού και του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν.
Με το ίδιο σκεπτικό οι χώρες του Αραβικού κόσμου αρνούνται να συμμετάσχουν στις δυνάμεις που θα επιβλέπουν και θα εξασφαλίζουν την ειρήνη και την ασφάλεια, στην περιοχή της Γάζας μετά το τέλος των επιχειρήσεων του Ισραηλινού στρατού κατά της Χαμάς και των υπολοίπων ένοπλων τρομοκρατικών ομάδων. Και είναι λογικό από την πλευρά τους. Διότι αν απαιτηθεί αυτή η προτεινόμενη αραβική ειρηνευτική δύναμη να συγκρουστεί με τους τρομοκράτες της Χαμάς και των υπολοίπων πυρήνων, θα προκύψει μεγάλο πρόβλημα στο εσωτερικό αυτών των χωρών.
Μέχρι πρότινος οι Αραβικές χώρες χρησιμοποιούσαν το «Παλαιστινιακό πρόβλημα» σαν μοχλό πίεσης απέναντι στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Δεν επιθυμούσαν τη λύση του ζητήματος, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιούσαν την ένταση για δικούς τους εσωτερικούς λόγους. Η στοχοποίηση της Δύσης και του Ισραήλ, αποτελούσε το Α και το Ω της εξωτερικής πολιτικής, των περισσοτέρων Αραβικών χωρών.
Σήμερα όλοι ανεξαιρέτως θέλουν να ξεμπερδεύουν με το καρκίνωμα, που λέγεται Χαμάς. Θέλουν να περάσουν οι διεθνείς ισορροπίες σε μια επόμενη φάση. Δεν αρκεί όμως μόνο να το θέλουν. Πρέπει να το αποδείξουν και στην πράξη.