Ένα νέο πολιτικό τοπίο

Το κόμμα Κασσελάκη είναι πλέον πραγματικότητα και το νέο “Κόμμα της Αριστεράς και της Οικολογίας”, το οποίο σχηματίστηκε από 11 βουλευτές και εκατοντάδες μέλη του κόμματος που αποσχίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά από μια θυελλώδη εσωκομματική διαδικασία τον περασμένο μήνα, θα λάβει σύντομα σάρκα και οστά.

Η ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη στη θέση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τυχαία. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένου σχεδιασμού από την πλευρά της ηγεσίας του κόμματος, με την ενεργό συμμετοχή ή τουλάχιστον την ευνοϊκή αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα, και την υλοποίηση δύο βασικών πολιτικών συμπερασμάτων. Πρώτον, η διαχείριση του Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως το 2019 έχει αφήσει ένα μη αναστρέψιμο στίγμα στο κόμμα και λειτουργεί ως μη αναστρέψιμο βάρος στη συνείδηση του εκλογικού σώματος. Δεύτερον, σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής κανονικότητας, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απέρριψε τις αριστερές πολιτικές που προκλήθηκαν κυρίως από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και επέλεξε με συντριπτική πλειοψηφία πολιτικές από τον κεντρώο ή κεντροαριστερό ιδεολογικό χώρο. Έτσι, σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις εδραιώθηκε η πολιτική και εκλογική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας.  Αυτό οδήγησε στη δημιουργία του “νέου ΣΥΡΙΖΑ”, ο οποίος είναι απαλλαγμένος από το ιδεολογικό πλαίσιο της προηγούμενης κυβέρνησης και της κυβέρνησης 2015-2019, καθώς και από όσους σημάδεψαν τις επαχθείς μνημονιακές πολιτικές του καθεστώτος.

Έτσι, επιλέχθηκε ένας νέος και ωραίος ηγέτης με νεοφιλελεύθερο παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα στοχοποιήθηκαν με παραπλανητικό πολιτικό τρόπο οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα, ως εάν να ήταν αυτοί που αποφάσισαν τις σκληρές μνημονιακές πολιτικές, για τις οποίες η πλειοψηφία των ψηφοφόρων απέρριψε τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για πολιτική ανεντιμότητα για να εξαγνιστεί ο Αλέξης Τσίπρας από την οργή των μνημονίων και να αποδοθούν όλες οι ευθύνες στους τότε υπουργούς. Βέβαια, μόνο ένας αφελής μπορεί να πιστέψει ότι ενώ ο Αλέξης Τσίπρας ήταν απλώς πρωθυπουργός, την απόφαση για την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης την πήραν αποκλειστικά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Γιώργος Κατρούγκαλος και η βοηθός και διάδοχός του στο υπουργείο Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου. Δυστυχώς, όμως, η αφέλεια περισσεύει σε μια χώρα όπου η προσωπολατρεία είναι ευρέως διαδεδομένη. Έτσι, στην αντιπολίτευση και στην Αριστερά δημιουργήθηκε με οδυνηρό τρόπο ένα νέο θέαμα που επηρεάζει το σύνολο της πολιτικής κατάστασης στη χώρα: η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η αβεβαιότητα για το αν το κόμμα της “Αριστεράς και της οικολογίας” θα βρει συμπάθεια στο εκλογικό σώμα.

Θα χρειαστούν αρκετές ακόμη εβδομάδες μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση και να αποτυπωθεί η νέα κατάσταση στις δημοσκοπήσεις. Ωστόσο, η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ γέμισε αισιοδοξία το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη σχεδιάζει πλέον νέες βάσεις για να καταστεί κυρίαρχη δύναμη στον ευρύτερο “προοδευτικό χώρο”, όπως λέει ο Γιώργος Παπανδρέου. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ απορροφά μόνο ένα μέρος των απογοητευμένων από τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρων, με το ΚΚΕ να αποτελεί τον άλλο υποδοχέα. Η Νέα Δημοκρατία είναι σαφές ότι δεν είναι ιδιαίτερα αναστατωμένη από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και είναι σαφές από τη συζήτηση στη Βουλή ότι έχει ληφθεί η στρατηγική απόφαση να αντιμετωπιστεί το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης ως ο κύριος αντίπαλος και όχι ο “νέος ΣΥΡΙΖΑ” των Κασσελάκη και Πολάκη. Ωστόσο, η δυνατότητα επιλογής υποψηφίου της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσφέρεται από την απόλυτη πολιτική κυριαρχία που καταγράφεται δραματικά στις δημοσκοπήσεις. Ωστόσο, υπάρχουν και παγίδες εφησυχασμού, χαλαρότητας και υποχώρησης της ενότητας της Νέας Δημοκρατίας. Κλασικό παράδειγμα είναι οι αξιοπρόσεκτες διαφοροποιήσεις του κ. Αντώνη Σαμαρά και του κ. Μάκη Βορίδη τις τελευταίες ημέρες σε βασικούς τομείς μεταρρυθμίσεων και πολιτικής που προωθεί το Μέγαρο Μαξίμου.

Όλοι πάντως φαίνεται πως έχουν θέσει ως το επόμενο πολιτικό ορόσημο τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Όχι πάντως ως πεδίο αντιπαράθεσης συγκεκριμένων πολιτικών για το μέλλον της Ευρώπης και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά απλά για μια κυνική αναμέτρηση δυνάμεων με στόχο τις επιμέρους pole position για το μεγάλο γκραν πρι των επόμενων εθνικών εκλογών. Οι πολιτικές ανακατατάξεις δεν πρέπει αφενός να αποπροσανατολίσουν την Κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία από το δρόμο των μεταρρυθμίσεων, αφετέρου όμως πρέπει να κινητοποιήσουν τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις.