Αναφορικά με την εικόνα της, είπε: «Ποτέ δεν πίστευα ότι η εικόνα μου είναι κάτι τρομερό, δεν είμαι “γατζωμένη” σ’ αυτή. Εννοείται όμως, ότι δεν μου είναι ευχάριστο. Καμιά φορά μπορεί να τύχει να πιάσω μία παλιότερη φωτογραφία μου και να πω “Ρε παιδί μου, μεγαλώνουμε”. Το θέμα είναι να μεγαλώνουμε συμφιλιωμένοι με την κανονικότητα του πράγματος. Προσωπικά προσπαθώ να σκέφτομαι ποσά ωραία πράγματα έχει τύχει να μπορέσω να κάνω στη ζωή μου, πόσο ωραία πράγματα μου έχουν δοθεί. Δεν είμαι του “ανεκπλήρωτου”, δεν έχω σχέδιο, ούτε απωθημένα».
Τέλος, κατέληξε: «Πολλές φορές έχω αισθανθεί ευτυχία στη δουλειά, αν έχει βοηθηθεί κάποιος ή έχει αλλάξει κάτι. Το αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο που κάναμε με τη “Μεγάλη Εικόνα” το θεωρώ μία πολύ σημαντική ευκαιρία. Νιώθω βλάσφημη αν πω ότι κάναμε ντοκιμαντέρ, άλλα κάναμε μία πολύ καλή προσπάθεια καταγραφής. Θυμάμαι τις νύχτες μετά το Μάτι, σε κάποια έκτακτα, που είχαμε αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι μία κυβερνητική σύσκεψη που είχε γίνει τότε ήταν σικέ. Δηλαδή είχαμε μαρτυρίες που απεδείκνυαν ότι οι άνθρωποι έλεγαν πως δεν υπήρχαν νεκροί, ενώ ήξεραν ότι πάρα πολύ καλά ότι υπήρχαν. Δεν μπορώ να πω ότι είναι μια ευτυχής στιγμή, δεν υπήρχε τίποτα ευτυχές τότε για κανέναν μας σε αυτή τη χώρα, ένα δράμα ήταν. Αισθανόσουν όμως ότι επιτέλεσες με κάποιον τρόπο το «καθήκον» για το οποίο αγάπησες αυτή τη δουλειά».