Ποιο είναι το πιο «δύσκολο» πράγμα στη δουλειά της; «Η έκθεση θέλει πολύ μεγάλη διαχείριση. Θέλει να είσαι στέρεος μέσα σου, με καλές και δυνατές σχέσεις γύρω σου και τα πόδια σου βιδωμένα στη γη. Σωματικά μου έχει συμβεί να μην έχω καλές αντοχές, ψυχικά όμως όχι» ανέφερε και πρόσθεσε: «Η κόρη μου δεν καταλαβαίνει ακόμα πολλά –και είμαι χαρούμενη γι’ αυτό- γιατί δεν τη βάζουμε εμείς σε μία ζωή που να καταλάβει ότι η μαμά της κάνει μια δουλειά που είναι διαφορετική. Ζει απλά, κανονικά. Και οι φίλοι μου με βοηθούν πολύ, είναι κανονικοί άνθρωποι. Υπάρχουν και “κανονικοί” δημοσιογράφοι που ζουν και παλεύουν για την καθημερινότητά τους. Υπάρχουν και οι “τζαζ”, που έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Πώς θα καλύψεις την καθημερινότητα από την οποία έχεις αποκοπεί; Την άλλη πλευρά δεν θα τη δεις ποτέ;».
«Δεν μου αρέσει που μεγαλώνω, αλλά είμαι ευγνώμων που μεγαλώνω από την άλλη. Κάνω γυμναστική, τους τελευταίους μήνες προσέχω περισσότερο τι τρώω. Δεν έχεις και τις ίδιες δυνατότητες στα 35 και στα 43 έτη, πρέπει να το συνειδητοποιήσεις αυτό. Είμαι στη φάση να θεωρώ δώρο ζωής το να ξυπνάω και να ανοίγω τα μάτια μου ή να περπατάω, είναι ευλογία» εξομολογήθηκε.
«Προσπαθώ να ξεχάσω τα αρνητικά γεγονότα όταν μιλάω με την κόρη μου. Δεν έχω βρει την απόλυτη ισορροπία στο πώς να την κάνω να προσέχει, αλλά να μην γίνει φοβική. Δουλεύουμε δύο άνθρωποι πάνω σε αυτό, κι εγώ και ο σύζυγός μου, επιδρούν και οι παππούδες οπότε το βρίσκουμε» ανέφερε ακόμα.
Η απώλεια της μητέρας της «Είχαμε συνήθεια να στολίζουμε με τις φίλες μου το χριστουγεννιάτικο δέντρο, και αυτό το είχε ξεκινήσει η μαμά μου. Είπα στην κόρη μου φέτος να έρθουν οι φίλες της να στολίσουμε το δέντρο. Το έκανα εικόνα… Είμαστε άνθρωποι με τα καλά και τα κακά μας, με τα δύσκολά μας, με τα σωστά μας, με τα λάθη μας, δεν υπάρχει το τέλειο, δεν το επιδιώκω κιόλας, δεν μπορώ και να το πετύχω, αλλά έχω πάψει και να το κυνηγάω. Αγαπάω πολύ τις ατέλειες στους ανθρώπους, αλλά θέλω κοντά μου αυτές που μου ταιριάζουν. Δεν μου ταιριάζουν όλες οι ατέλειες του κόσμου. Εγώ δεν μπορώ την τσιγκουνιά, είναι φρίκη, τραγωδία. Δεν μπορώ επίσης την «γκρίνια με πόδια», το ανικανοποίητο των ανθρώπων, δεν μπορώ την τοξικότητα. Στην καθημερινότητά μου είμαι ευχάριστη και εχέμυθη. Παροτρύνω τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα» δήλωσε κλείνοντας η Ράνια Τζίμα.