Ελλάδα

Παναγιώτης Καραΐσκος: «Δεν με ένοιαζε αν θα πεθάνω ήθελα μόνο 5 ευρώ για την δόση μου»

Παναγιώτης Καραΐσκος: «Ηξερα ότι έπαιζα τη ζωή μου κορόνα γράμματα»

Σίγουρα έφτασες πολύ κοντά στον θάνατο.

Στα δύο χρόνια της ηρωίνης το σκεφτόμουν κάθε φορά που έπινα. Οι παρέες μου ήταν όλοι χρήστες. Πήγαινα στο κέντρο για να προμηθευτώ τη δόση μου, περπατούσα πάνω σε σύριγγες, έβλεπα άτομα πεσμένα χάμω από υπερβολική δόση, μέχρι που έφτασα κι εγώ κοντά στον θάνατο εκείνη τη μέρα, μέσα στο σπίτι μου. Είναι τέτοια η ψυχοσύνθεση του εθισμένου χρήστη που δεν τον νοιάζει η ζωή, έχει παραιτηθεί. Δεν βρίσκει νόημα πουθενά, όλα του φταίνε. Δεν ξέρει καν αν αυτό που παίρνει είναι καθαρό ή νοθευμένο. Καταλαβαίνει ότι μπορεί να πεθάνει και το αποδέχεται απόλυτα.

Και πώς επιβιώνει; Τι τρώει;

Εμένα δεν με ενδιέφερε το φαγητό. Ηθελα μόνο 5 ευρώ για να κάνω χρήση. Πρώτα να γεμίσει το κεφάλι με ουσίες και μετά το στομάχι. Αρκεί ένα πατατάκι, κάτι που ζητιανεύαμε σε κάποιο μαγαζί, ποντάροντας στη φιλανθρωπία και στο συναίσθημα. Είναι πιο τίμιο αυτό παρά να κλέψεις. Εάν σήμερα βρω ένα πορτοφόλι γεμάτο λεφτά, φυσικά θα το παραδώσω. Τότε όμως θα έπαιρνα τα χρήματα και θα το πετούσα. Εννοείται ότι κι εγώ παρουσίαζα παραβατικές συμπεριφορές και έκανα μικροκλοπές. Ποτέ όμως δεν θα λήστευα μια γιαγιά ή έναν παππού.

Και πότε κατάλαβες πια ότι κέρδισες τη μάχη;

Αυτό έγινε το 2013, όταν τερμάτισα στον πρώτο μαραθώνιο της ζωής μου, χωρίς προπόνηση, χωρίς τίποτε. «Φίλε, κερδίσαμε, βρήκαμε αυτό που ψάχναμε» είπα μόλις ένιωσα το ηλεκτροσόκ. Είμαι από το 2017 στην εθνική ομάδα και βγάζω αρκετά χρήματα για να ζω από τον αθλητισμό, ενώ παράλληλα προπονώ και ένα γκρουπ αθλητών. Είμαι υγιής στο κορμί, το μυαλό, πάνω απ’ όλα στην ψυχή. Τα σκοτάδια με δυνάμωσαν. Εάν αποκτήσω παιδί, θα του διηγηθώ την ιστορία μου μόλις φτάσει σε ηλικία για να την καταλάβει. Δεν θέλω να την ακούσει από τρίτους.

«Eίδα τους δικαστές να κλαίνε από συγκίνηση» Η οικογένεια μου αναγκάστηκε να δανειστεί πάνω από 10.000 ευρώ για να πληρωθεί η εγγύηση και να μην προφυλακιστώ. Τότε είχαμε ένα καφενεδάκι και τα φέρναμε τσίμα τσίμα. Προσπαθούσαμε να κερδίζουμε αναβολές της δίκης, με πρωτοβουλία των δικηγόρων μας, ώστε να δείξω ότι στο μεταξύ γύρισα σελίδα στη ζωή μου. Επιασα διάφορες δουλειές, πήγα στρατό, αλλά κι εκεί συνέχισα τη χρήση. Οταν τελικά έγινε το δικαστήριο ήμουν ήδη πρωταθλητής στον μαραθώνιο. Σπούδασα και νοσηλευτική χειρουργείου με τη βοήθεια του ΚΕΘΕΑ. Γύρισα προς την έδρα και είδα τους δικαστές να κλαίνε από συγκίνηση πριν να με αθωώσουν. Είχαν πια περάσει δέκα χρόνια και δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακάνω τα ίδια λάθη.