EDITOR'S PICK

Έτσι κατάφερε και άρπαξε τα Γλυπτά του Παρθενώνα ο Ελγιν

Η αποστολή, λοιπόν, ενός διπλωμάτη με πολύ καλές διασυνδέσεις, που καταγόταν από τους βασιλείς της Σκωτίας, ήταν από μόνη της μια χειρονομία φιλίας προς τους Τούρκους

Μπορούμε να την αξιολογήσουμε με δεδομένο το τι συνέβη στην πραγματικότητα με τα Γλυπτά που έμειναν στην Ακρόπολη (επειδή οι άνθρωποι του Ελγιν δεν κατάφεραν να τα αφαιρέσουν όλα) σε σχέση με αυτά που στάλθηκαν στην Αγγλία. Σε αντίθεση με τους δηλωμένους φόβους του Ελγιν, τα Γλυπτά που παρέμειναν στην Αθήνα δεν εξαφανίστηκαν. Μετά το 1833, όταν οι Οθωμανοί εγκατέλειψαν την Ακρόπολη και την παρέδωσαν στο νέο ελληνικό κράτος, η Ακρόπολη και τα μνημεία της έγιναν επίκεντρο εθνικής υπερηφάνειας. Η προστασία, η αποκατάσταση και η ανάδειξη της κληρονομιάς της Αθηναϊκής Χρυσής Εποχής ήταν ύψιστη προτεραιότητα για κάθε ελληνική κυβέρνηση έκτοτε. Φυσικά, τα μνημεία και τα τεχνουργήματα του Ιερού Βράχου δεν έχουν γλιτώσει εντελώς από ζημιές, σημειώνει ο Κλαρκ. Σημάδια από πυρκαγιά κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1820, κατά την οποία η Ακρόπολη άλλαξε χέρια πολλές φορές, παραμένουν ορατά μέχρι σήμερα.

Τα τελευταία χρόνια, τα περιγράμματα ορισμένων Γλυπτών έχουν φθαρεί από την ατμοσφαιρική ρύπανση, ένα πρόβλημα ιδιαίτερα οξύ τη δεκαετία του 1980. Αλλά οι άνθρωποι του Ελγιν προκάλεσαν επίσης ζημιές, τόσο στα Γλυπτά που αφαίρεσαν όσο και στην υποκείμενη δομή του Παρθενώνα. («Ημουν υποχρεωμένος να είμαι λίγο βάρβαρος», έγραψε κάποτε ο Λουζιέρι στον Ελγιν). Στη συνέχεια, το 1802, ένα από τα πλοία του Ελγιν ναυάγησε έξω από τη Μάλτα και τα Γλυπτά που μετέφερε βυθίστηκαν μαζί του, ανελκύστηκαν όμως τρία χρόνια αργότερα μετά από προσπάθειες του διπλωμάτη. Ωστόσο, ακόμη και μετά την άφιξή τους στο Βρετανικό Μουσείο, έτυχαν ατελούς φροντίδας. Το 1938, για παράδειγμα, «καθαρίστηκαν» με διάλυμα οξέος. Σήμερα, με το πλεονέκτημα της απόστασης των δύο αιώνων, ο ισχυρισμός του Ελγιν ότι η απομάκρυνση των θησαυρών από την Ακρόπολη ήταν μια ευγενής πράξη, είτε ως προς την πρόθεσή της είτε ως αποτέλεσμα, είναι στην καλύτερη περίπτωση αμφίβολος. Ωστόσο, η δηλωμένη ανησυχία του για τη διατήρηση της δόξας της αρχαίας Αθήνας εγείρει μια ενδιαφέρουσα γραμμή σκέψης. Ας υποθέσουμε ότι ανάμεσα στα κίνητρά του -προσωπική εξύψωση, ανταγωνισμός με τους Γάλλους και ούτω καθεξής- η ευημερία των γλυπτών ήταν στην πραγματικότητα το πρωταρχικό μέλημα του Ελγιν.

Πώς θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί καλύτερα αυτός ο σκοπός σήμερα; Μήπως με την τοποθέτηση των Γλυπτών του Παρθενώνα σε ένα μέρος όπου θα είναι απολύτως ασφαλή, εξαιρετικά καλά συντηρημένα και θα εκτίθενται το ίδιο εξαιρετικά για την απόλαυση όλων; Το Μουσείο της Ακρόπολης, που άνοιξε το 2009 στους πρόποδες του Παρθενώνα, είναι ιδανικός υποψήφιος. Χτίστηκε με στόχο να στεγάσει τελικά όλα τα σωζόμενα στοιχεία της ζωφόρου του Παρθενώνα, τονίζει ο Μπρους Κλαρκ, και κλείνει το άρθρο του στο Smithsonian λέγοντας ότι αν ο Ελγιν νοιαζόταν πραγματικά για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, και αν ήταν σήμερα μαζί μας, θα ήθελε τώρα να τα δει στην Αθήνα…