Ποιο μέλλον για την Νέα Αριστερά;

Οι πρώτες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης δίνουν στη Νέα Αριστερά ένα χαμηλό ποσοστό. Τα βιαστικά συμπεράσματα, ωστόσο, δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε για να δούμε τις δυνατότητές της. Το κλειδί είναι να πείσει πραγματικά ότι είναι πράγματι νέα, αλλά και με διάθεση αυτοκριτικής για το διάστημα της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου.

Φυσικά, η αναφορά του Αλέξη Χαρίτση στην “αριστερή σοσιαλδημοκρατία” δείχνει ότι αυτή η πορεία θα είναι μεγαλύτερη, σε αντίθεση με την άλλη. τη “δεξιά σοσιαλδημοκρατία”. Ο όρος “αριστερή σοσιαλδημοκρατία” γεννήθηκε ως πρόκληση για την ακροκεντρώα “τρομοκρατία των ιδεών” που θέλει τα πάντα να είναι κεντρικά σε ένα σύστημα όπου οι αριστερές-δεξιές διακρίσεις δεν ισχύουν. Αλλά στην ουσία, έτσι παραδίδεται η σοσιαλδημοκρατία στο ακραίο κέντρο, τη στιγμή κατά την οποία ιστορικά και πραγματικά ανήκει στην αριστερά.

Βέβαια, ανάλογα με την τάση που επικρατεί σε αυτό, είναι ένας άλλος χαρακτήρας που μερικές φορές κινείται προς τα αριστερά, μερικές φορές προς τα δεξιά. Αλλά ανεξάρτητα από την τάση, η σοσιαλδημοκρατία, ως το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, επικεντρώθηκε πάντα στο κέντρο της κοινωνίας. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν μια “φατρία” των αδύναμων, αλλά μια φατρία συμμαχίας με μια δυναμική κοινωνία. Επίσης, δεν σημαίνει ότι η σοσιαλδημοκρατία στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης θα γίνει σαν τη σοσιαλδημοκρατία της χειρωνακτικής υφής εργασία, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. 

 Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά καλούνται αρχικά να βρουν έναν τρόπο επικοινωνίας και κατανόησης, παρά μια τεχνητή ένωση, ένα απλό άθροισμα διαφορετικών κομματικών δυνάμεων. Αυτό όμως προϋποθέτει τη βιωσιμότητα της Νέας Αριστεράς, άρα προϋποθέτει την ενίσχυσή της ακόμη και από εκείνους που έχουν αμφιβολίες και αντιρρήσεις. Μέχρι στιγμής, οι κυριότερες είναι η δήλωση ότι το νέο κόμμα θέλει να δώσει απάντηση στην περιφρόνηση της αριστεράς και η αναφορά του κ. Χαρίση στην ανάγκη μιας αυτοκριτικής στάσης απέναντι σε “αυτό που ανεχόμαστε και τραυματίζουν το αξιακό μας σύστημα.”

Η νέα αριστερά πρέπει να προσπαθήσει να εκπροσωπήσει την αλληλεγγύη του κόσμου της δημόσιας και ιδιωτικής εργασίας με τον κόσμο της υγιούς επιχειρηματικότητας και τον κόσμο των ιδεών. Έτσι χτίζεται η ηγεμονία μιας πρότασης υπέρβασης της αντίληψης της ΝΔ για τη διάχυση του πλούτου από τη συγκέντρωσή του στα πάνω στρώματα (trickle down economy). Η νέα ηγεμονία πρέπει να επικεντρωθεί στον πραγματικό εχθρό, και αυτό δεν είναι ο γενικός και αόριστος νεοφιλελευθερισμός. Ο πραγματικός εχθρός είναι η κυριαρχία της ιδέας της εξάπλωσης του πλούτου και η διάδοση στο κέντρο της κοινωνίας απόψεων που υποστηρίζουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον Δαρβινισμό.

Επίσης, το κόμμα αυτό καλείται να στηρίξει τη διαχείριση και τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, ιδιαίτερα των τραπεζών και των χρηματιστηρίων, χωρίς να θέτει εμπόδια στην υγιή επιχειρηματικότητα και χωρίς να την προωθεί. Αυτό δημιουργεί μια εναλλακτική λύση στο “ΤΙΝΑ (=δεν υπάρχει εναλλακτική λύση)” των νέων φιλελευθέρων.