Μητσοτάκης: Οδηγούµε το εθνικό σκάφος µε σταθερή πυξίδα τον πολυδιάστατο εκσυγχρονισµό του

Για τις προκλήσεις στις οποίες καλείται να αντεπεξέλθει η Ελλάδα στη συγκυρία που διαμορφώνει η νέα εποχή, τοποθετείται με άρθρο του στο ειδικό τεύχος της Οικονομικής Επιθεώρησης με τίτλο «Ο κόσμος που έρχεται – 2024», ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

Για τις προκλήσεις στις οποίες καλείται να αντεπεξέλθει η Ελλάδα στη συγκυρία που διαμορφώνει η νέα εποχή, τοποθετείται με άρθρο του στο ειδικό τεύχος της Οικονομικής Επιθεώρησης με τίτλο «Ο κόσμος που έρχεται – 2024», ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

«Οδηγούµε το εθνικό σκάφος στα αχαρτογράφητα νερά́ του 21ου αιώνα µε σταθερή πυξίδα τον πολυδιάστατο εκσυγχρονισµό του», αναφέρει ο πρωθυπουργός μιλώντας για την κλιματική κρίση ως πρόβλημα, τον ψηφιακό εκσυχρονισμό, αλλά και την βελτίωση της ζωής των πολιτικών, παραθέτοντας το περιβάλλον μέσα στο οποίο η χώρα καλείται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του νέου αιώνα.

Αναλυτικά τα βασικά σημεία του άρθρου του πρωθυπουργού έχουν ως εξής:

• «Σήµερα, έχοντας τη σκυτάλη µιας πλούσιας κληρονοµιάς, οδηγούµε το εθνικό σκάφος στα αχαρτογράφητα νερά́ του 21ου αιώνα µε σταθερή πυξίδα τον πολυδιάστατο εκσυγχρονισµό του. Με ένα συνεκτικό σχέδιο µετασχηµατισµού της χώρας και στόχο να διαµορφώσουµε το συλλογικό µας πεπρωµένο, απέναντι σε στοιχήµατα, µε κυµαινόµενες εντάσεις και σε πολλά µέτωπα: από την κλιµατική κρίση και την ψηφιακή επανάσταση µέχρι τις γεωπολιτικές, οικονοµικές και κοινωνικές αλλαγές ενός διασυνδεδεµένου κόσµου. Αυτές τις παραµέτρους της νέας πραγµατικότητας, πάντως, δεν τις αντιµετωπίζουµε ως ανυπέρβλητα εµπόδια, όσο ως καταλυτές προόδου. Για παράδειγµα, µπορεί οι φυσικές καταστροφές να πολιορκούν, ήδη, τον πλανήτη ως συνέπεια της αλόγιστης ανθρωπογενούς παρέµβασης στο περιβάλλον. Όµως, ταυτόχρονα, λειτουργούν και ως σήµατα αφύπνισης, ώστε να αναληφθούν δράσεις χωρίς προηγούµενο σε όλες τις περασµένες δεκαετίες: από τη µία πλευρά, αναθεωρώντας τα δεδοµένα γύρω από τις προδιαγραφές των δηµοσίων υποδοµών. Και, από την άλλη, αυξάνοντας τις ταχύτητές µας προς την «πράσινη» µετάβαση».

• «Η χώρα κάνει και µια τεράστια προσπάθεια να καλύψει το χαµένο έδαφος για να βρεθεί στις πρώτες θέσεις της ψηφιακής εξέλιξης. Έχοντας ήδη εκσυγχρονίσει τη λειτουργία του κράτους, εστιάζει, τώρα, στη µετασχηµατιστική ισχύ της Τεχνητής Νοηµοσύνης, που θα αναδιαµορφώσει τον τρόπο µε τον οποίο ζούµε. Ο σχεδιασµός µας προβλέπει, πλέον, την ανάπτυξη ενός ισχυρού οικοσυστήµατος καινοτοµίας, τη συνεργασία µε τον ιδιωτικό τοµέα και, ιδίως, τη διά βίου κατάρτιση του εργατικού δυναµικού. Ώστε όλοι να αποκτήσουν εγκαίρως τις δεξιότητες και τα εφόδια που θα απαιτούνται προκειµένου να δράσουν στο σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον. Παράλληλα, αξιοποιούµε την ΑΙ σ’ όλες τις δηµόσιες πρωτοβουλίες: από την πάταξη της φοροδιαφυγής, την Πολιτική Προστασία και την Εθνική Άµυνα, µέχρι την Υγεία, την Παιδεία και την αύξηση της παραγωγικότητας. Μένοντας, όµως, και σε επιφυλακή για τη ρύθµιση και τον δηµοκρατικό έλεγχο των εκθετικών τεχνολογιών. Στόχος, άλλωστε, είναι η πατρίδα µας να εξελιχθεί και σε εισηγητή πρωτοβουλιών για µια υπεύθυνη και ηθική στροφή του ψηφιακού σύµπαντος».

• «Ύστερα από µια πολυετή οικονοµική κρίση, η Ελλάδα µάχεται και κερδίζει τις προκλήσεις του παρόντος: θωρακίζει την αποτρεπτική της δύναµη, ενισχύοντας τη φωνή της στο διεθνές προσκήνιο. Και παρουσιάζει διαρκή ανάπτυξη, µειώνοντας την ανεργία και αυξάνοντας το διαθέσιµο εισόδηµα των πολιτών της. Ταυτόχρονα, όµως, στρέφεται µε αυτοπεποίθηση και προς τις σύνθετες προκλήσεις του µέλλοντος. Με δροµολογηµένες πολιτικές είτε αυτές αφορούν το Περιβάλλον και τις γεωστρατηγικές και ενεργειακές ανακατατάξεις είτε την ξέφρενη εκτίναξη της τεχνολογίας, που δεν πρέπει να πάψει ποτέ να υπηρετεί τον άνθρωπο».

• «Από τα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, η χώρα εκπέµπει διεθνώς ένα σύνθηµα ανθεκτικότητας, προσαρµοστικότητας και ανίχνευσης της καινούργιας εποχής στα βήµατα του Οδυσσέα. Ξεπερνώντας, δηλαδή, τις επίκαιρες δοκιµασίες, ώστε να τις µεταλλάσσει σε πυροδότες συλλογικής προόδου. Όµως, ας µη γελιόµαστε. Απέναντι στις προκλήσεις που ανατέλλουν, οι κυβερνήσεις έχουν χρέος να αντιληφθούν τα χαρακτηριστικά ενός ήδη παγκοσµιοποιηµένου κόσµου. Με πρώτο από όλα ότι, στο εξής, κάθε µεγάλο πρόβληµα θα είναι κοινό. Συνεπώς θα προϋποθέτει και κοινή, διακρατική αντιµετώπιση. Την ίδια στιγµή, η Πολιτική οφείλει να µην αποστεί του ρολού για τον οποίο υπάρχει: να βελτιώνει, δηλαδή, τη ζωή των πολιτών, µειώνοντας τις αδικίες, µακριά από τα ακραία συνθήµατα του λαϊκισµού, που διαλαλεί εύκολες λύσεις στα δύσκολα προβλήµατα. Και µετατρέποντας τη συλλογική προκοπή σε ατοµική ευηµερία».