2024: Έτος επιβίωσης για τον ΣΥΡΙΖΑ

Το 2024 είναι ουσιαστικά ένα έτος υπαρξιακής επιβίωσης για τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Οι ευρωεκλογές στις 9 Ιουνίου θα είναι το πρώτο σοβαρό crash test για την Κουμουνδούρου, και το πρώτο από το 2008, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ακόμα αρχηγός του κόμματος.

Οι εκλογές είναι κρίσιμες, πρώτα απ’ όλα όσον αφορά τις αντοχές της αντιπολίτευσης. Μέχρι στιγμής, οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν δείξει καλή σύγκριση με τα ποσοστά του Ιουνίου 2023. Ωστόσο, από αυτό εξαρτάται όχι μόνο η επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και οι επόμενες ημέρες του στην κρίσιμη περίοδο μεταξύ των ευρωεκλογών και των επόμενων εθνικών εκλογών.

Τα στελέχη της Κουμουνδούρου γνωρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σε δεινή θέση αν πέσει κάτω από τα ποσοστά που σημείωσε το 2023. Ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης έχει βάλει στόχο τη νίκη, και όπως λένε στενοί συνομιλητές του, αυτό είναι λογικό από τη δική του σκοπιά και από τη λογική της αναδιοργάνωσης των δυνάμεων του κόμματος σε ένα ανοδικό αφήγημα.

Εδώ, θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή σε ορισμένες πτυχές που δείχνουν ότι το 2024 είναι έτος επιβίωσης για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η θεωρία του ενάμιση κόμματος, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία κυρίαρχη και άλλα κόμματα με διαφορετικές δομές εξουσίας, είναι επικίνδυνη για την εδραίωση του ΣΥΡΙΖΑ τη νέα χρονιά. Αυτό δεν θα είναι μόνο μια δυσμενής μεταβλητή για τον Κουμουνδούρου, αλλά θα δυσχεράνει ακόμη περισσότερο τη δική του στρατηγική αναδιοργάνωσης ή και συμμαχιών: το 2024 θα είναι καθοριστικό για το αν ο χάρτης της πολιτικής σκηνής θα επιστρέψει σε διακομματική δυναμική ή θα παραμείνει ως έχει.

Εδώ, βέβαια, αυτό έχει πρόσθετες επιπτώσεις, αλλά ο έτερος πόλος του δυνητικού δικομματισμού μάλλον δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ είναι πλέον μετρήσιμη για πολλούς από τους δημοσκόπους, και ακόμη και με φόντο τις ευρωεκλογές, η δεύτερη θέση είναι πιθανή για την Χαριλάου Τρικούπη. Αν σε αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κάνει τις δικές του κινήσεις σε περίπου 100 δήμους, με εξαίρεση το κέντρο της Αθήνας, και η διεκδίκηση της ΚΕΔΕ στη μάχη κατά του Χάρη Δούκα ως υποψηφίου της, η εικόνα αλλάζει. Ο ανταγωνισμός στον προοδευτικό χώρο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και η φημολογούμενη άνοδος του ΚΚΕ, διαμορφώνει νέα δεδομένα για το πώς κινείται στρατηγικά ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους γειτονικούς πόλους.

Είναι βέβαιο πως η Κουμουνδούρου θα παλέψει μέχρι τέλους για την επιβίωσή της και τη διατήρηση της εξουσίας της, καθώς το σύστημα της απλής αναλογικής δεν είναι πλέον αποτελεσματικό για προσκλήσεις και συμμαχίες. Από την άλλη, η ολομέτωπη επίθεση που επιχειρεί κατά της κυβέρνησης δεν είναι μόνο αιχμηρή, αλλά και θεσμική και αποκαλύπτει μια διαφορετική πρόταση.

Πρέπει να είναι και περιεκτική σε σχέση με άλλους χώρους και να ισορροπεί μεταξύ αριστεράς και κέντρου. Για παράδειγμα, η μάχη για τα πανεπιστήμια θα δοθεί κυρίως από το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του, η κεντρική μάχη γύρω από τη ΝΔ θα δοθεί από το ΠΑΣΟΚ. Και επίσης στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πέραν του ΚΚΕ και η Νέα Αριστερά όπου οι πληροφορίες τη θέλουν να αποκρυσταλλώνεται ως κόμμα ενώ ήδη έχει συγκροτήσει και οργανωτικό γραφείο και θα έχει γραφεία στο κέντρο της Αθήνας άμεσα. Και εξ αριστερών θα υπάρχει εξίσωση δύσκολη.

Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ επιτείνει, ακόμη, το γεγονός πως το κόμμα με τα ποσοστά των εθνικών εκλογών είναι μικρομεσαίο και αυτό από την 1η Ιανουαρίου θα αντανακλά και στα οικονομικά του, αφού από τα 8 εκατ. ευρώ της κρατικής χρηματοδότησης πέφτει στα τεσσεράμισι. Η όλη μεταβολή θα απαιτήσει γενναίες αναδιαρθρώσεις στο εσωτερικό του κόμματος και ενόψει του συνεδρίου στα τέλη Φεβρουαρίου και προφανώς ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου.