Για κάποιο λόγο συνειδητοποίησα ότι αυτή η γυναίκα ήρθε να μου βάλει τα δύο πόδια σε μια σαγιονάρα. Βρέθηκε αυτή που θα με κάνει άνθρωπο. Γυρνάμε την Κυριακή από το Ναύπλιο, πάει να φύγει προς το σπίτι της και της είπα “Από αύριο μένουμε μαζί”. Ήταν 10 Οκτωβρίου του 2009. Συμπληρώνουμε αισίως 15 χρόνια. Γνωριστήκαμε από το Facebook. Ήμουν δύο μήνες στην Πάρο, το μαλλί είχε μακρύνει και είχα γυρίσει εσπευσμένα για ένα αφιέρωμα στον πατέρα μου. Και την πρώτη φορά που την είδα από κοντά ήρθε σπίτι μου μαζί με έναν άνθρωπο που με κούρεψε».
«Συνειδητοποίησα ότι για τη μητέρα είναι τραυματική εμπειρία ο πρόωρος τοκετός. Μπορεί να έχεις ενοχές ή ότι κάτι έκανα, ή ότι δεν έπρεπε να φάω τα σουβλάκια, να οδηγήσω, να χορέψω. Μπορεί να σκεφτείς “θα έχει κάποιο πρόβλημα αυτό το παιδάκι;”. Μας κάνει ό,τι γουστάρει. Είναι αρχηγός της οικογένειας, του σχολείου, της παρέας. Νομίζω ότι όλα τα παιδιά πρέπει να βγαίνουν στους 8 μήνες γιατί στους 9 καίγονται».
«Το Λιόνα βγήκε ως εξής. Όταν έμεινε έγκυος η γυναίκα μου, μου λέει ότι το νιώθει διαφορετικά. Λέω θα είναι αγόρι. Πετάω στο τραπέζι ως υποψήφιο όνομα αγοριού Τίγρης. Τίγρης Βαρθακούρης. Και οι δύο κόρες μου έχουν δύο ονόματα, ποιος με εμποδίζει να είναι Γιάννης Τίγρης Βαρθακούρης; Γεννήθηκε πρόωρα, βγήκε ένα μήνα νωρίτερα. Πηγαίναμε στο μαιευτήριο, όλα κοιμόντουσαν και έβλεπες ένα μωράκι να δίνει μπουνιές στον αέρα. Μας έλεγαν οι νοσοκόμες ότι είναι λιονταράκι. Δεν ήθελα πολύ να βγάλω το Ντάρι να το βάλω στα νησιώτικα και να κρατήσω το Λίο και το Να και να το βάλω στο Λιόνα! Από το λιονταρίνα βγήκε το Λιόνα».