Γάμος ομοφύλων: Οι δυσκολίες μιας μεταρρύθμισης

Την εβδομάδα αυτή, ξεκινάει ίσως η πιο έντονη εσωκομματική “αντιπαράθεση” για τη Νέα Δημοκρατία εδώ και πολύ καιρό. Από το απόγευμα της Δευτέρας, στα γραφεία στην οδό Πειραιώς, ο Άκης Σκέρτσος, στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, συνεπικουρούμενος από τους αντιπροέδρους του κόμματος Άδωνι Γεωργιάδη και Κωστή Χατζηδάκη, θα προσπαθήσει να ενημερώσει και να “πείσει” τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας για την ορθότητα της ρύθμισης αναφορικά με τον πολιτικό γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Η ρύθμιση γίνεται, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Μητσοτάκη, σε μια αναγνώριση της πραγματικότητας, με βάση τα συμφέροντα των παιδιών, τις λύσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προσέγγιση της προοπτικής της δικαιοσύνης και την αντιμετώπιση αδικιών και ανισοτήτων.

Ο αριθμός των βουλευτών που τελικά θα στηρίξουν την προωθούμενη ρύθμιση και η στάση της αντιπολίτευσης θα εξαρτηθούν πιθανότατα από μια εκστρατεία πειθούς όταν η εν λόγω ρύθμιση φτάσει στη Βουλή. Μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου να δηλώνει ότι το αποτέλεσμα της επίμαχης ψηφοφορίας δεν θα αποτελέσει πρόβλημα για την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, αλλά είναι σαφές ότι ένα “κύμα” αντιπολίτευσης θα έχει διαφορετικό αντίκτυπο από ένα “τσουνάμι”.

Οι αντιδράσεις για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας δεν αποτέλεσαν έκπληξη, με το προηγούμενο, μάλιστα, των μόλις 19 «γαλάζιων» ψήφων υπέρ στο σύμφωνο συμβίωσης το 2015, μεταξύ αυτών τότε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός επέλεξε να πάρει το ρίσκο και να βάλει τη σφραγίδα της κεντροδεξιάς σε μια σημαντική αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, όπου πρωτοστατούσε μέχρι σήμερα η κεντροαριστερά.

 Ο πρωθυπουργός συχνά δηλώνει πως δεν θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις ή αναγκαίες αλλαγές με βάση το πολιτικό κόστος ή τις δημοσκοπήσεις, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μάλλον υποδεικνύει την επιφυλακτική στάση της πλειοψηφίας. Αν την ακολουθήσει, η ρύθμιση για τον πολιτικό γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, ο οποίος είναι ήδη νόμιμος σε 36 χώρες σε όλο τον κόσμο, δεν θα βρίσκεται πλέον στην ατζέντα της κυβέρνησης.

Όπως δεν θα έμπαινε και το πρόσφατο νομοσχέδιο για το δικαίωμα εργασίας μεταναστών στη χώρα, που επίσης «χτύπησε» τα αντανακλαστικά μερίδας βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και χρειάστηκε η επιβολή κομματικής πειθαρχίας για την ψήφιση του. Με την ίδια λογική, ίσως να μην προχωρούσε ούτε η επιβολή προστίμων σε μεγάλες επιχειρήσεις, που αντιβαίνει στη φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, όπως παραδέχθηκε ο κ. Μητσοτάκης. Ή η φορολόγηση, με το νέο πλαίσιο, που θεσμοθετήθηκε, των ελεύθερων επαγγελματιών, μια ρύθμιση, που έφερε την κυβέρνηση «απέναντι» σε κοινωνικές ομάδες, που αποτελούν παραδοσιακό ακροατήριο της, ρύθμιση, που επίσης συνάντησε διστακτικότητα και στο εσωτερικό του κόμματος.

Ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να δώσει έμφαση σε μεγαλύτερο “άνοιγμα” προς το κέντρο, αλλά και προς την αντιπολίτευση, που διεκδικεί τον ίδιο χώρο και σπεύδει να διαφυλάξει ό,τι θεωρεί ότι έχει κερδίσει, χάθηκε με αυτόν τον τρόπο από όσους πιστεύουν ότι “το δίκιο της δεξιάς” χάνεται με αυτόν τον τρόπο, η Νέα Δημοκρατία προκαλεί αναταραχή ακόμη και στο εσωτερικό. Μέχρι σήμερα, ωστόσο, οι κινήσεις αυτές έχουν τύχει της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, η κυβέρνηση διατηρεί το προβάδισμά της και, παρά το γεγονός ότι δεν έχει ορατούς αντιπάλους, ο ίδιος παραμένει ο πιο άξιος άνθρωπος για τη θέση του πρωθυπουργού.

Πέντε μήνες αργότερα, η κοινή γνώμη προσέρχεται και πάλι στις κάλπες και το “διακύβευμα” των ευρωεκλογών είναι σημαντικό και για τις δύο πλευρές: η κυβέρνηση επιδιώκει την πολιτική επιβεβαίωση της εντολής της από τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου και η αντιπολίτευση διεκδικεί να βρεθεί στο “κάδρο” της κυβερνητικής επάρκειας. Μέτρο των ψηφοφόρων, οι πολιτικές επιλογές όλων έως τότε.