Mέχρι πότε Ηνωμένες Πολιτείες και Ιράν θα μπορούν να κρατήσουν τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή σε χαμηλή ένταση, ώστε να μην οδηγηθούν σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο; Και μέχρι πού φθάνει ο έλεγχος της Ισλαμικής Δημοκρατίας στους πληρεξουσίους της;
Εν μέσω της «θύελλας» που έσπειρε η Χαμάς με την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, ο φόβος ήταν ότι, αργά ή γρήγορα, σε μια από τις επιθέσεις των πληρεξουσίων του Ιράν θα σκοτώνονταν Αμερικανοί στρατιώτες, προκαλώντας σκληρή απάντηση των ΗΠΑ και τότε η κατάσταση θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο.
Για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα οι Ηνωμένες Πολιτείες μετρούν τώρα απώλειες από εχθρικά πυρά στη Μέση Ανατολή. Τρεις Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 30 τραυματίστηκαν σε επίθεση με drone κατά αμερικανικής βάσης στη βόρειοδυτική Ιορδανία, στα σύνορα με τη Συρία. Το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ στην Ιορδανία αριθμεί 2.900 μέλη.
Είναι μία εξαιρετικά σοβαρή στιγμή για το Πεντάγωνο και την κυβέρνηση Μπάιντεν (και δη σε προεκλογική περίοδο), με τον Αμερικανό πρόεδρο να κατηγορεί «υποστηριζόμενες από το Ιράν ριζοσπαστικές ένοπλες ομάδες που δρουν στο έδαφος της Συρίας και του Ιράκ», και να διαμηνύει ότι οι υπαίτιοι θα λογοδοτήσουν «στο χρόνο και με τον τρόπο που εμείς θα επιλέξουμε».
Η αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτική, δεδομένου ότι από τη μία πλευρά δεν μπορούν να αφήσουν δίχως ικανή απάντηση το θάνατο στρατιωτών τους και ο Τζο Μπάιντεν θα δεχθεί ισχυρές πιέσεις γι’ αυτό, αλλά από την άλλη δεν θέλουν να κλιμακώσουν περαιτέρω μία ήδη έκρυθμη κατάσταση. Αυτή είναι μία εξίσωση όμως που γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Δεν είναι σαφές γιατί η αεράμυνα απέτυχε να αναχαιτίσει το μη επανδρωμένο αεροσκάφος που έπληξε τα ξημερώματα της Κυριακής την αμερικανική βάση στην Ιορδανία και ως φαίνεται «σηκώθηκε» από τη Συρία. Τους τελευταίους τρεισήμισι μήνες έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 158 επιθέσεις εναντίον αμερικανικών και συμμαχικών τους δυνάμεων στο Ιράκ και τη Συρία δίχως στην πλειονότητά τους να έχουν προκαλέσει σοβαρούς τραυματισμούς ή καταστροφές στις εγκαταστάσεις.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες που εδώ και χρόνια προσπαθούν να απεμπλακούν από τη Μέση Ανατολή, βρίσκονται ξανά στη ζώνη του πυρός. Είχαν ήδη ένα σημαντικό στρατιωτικό αποτύπωμα στην περιοχή πριν από τον πόλεμο στη Γάζα, με πάνω από 30.000 στρατιώτες. Μετά την 7η Οκτωβρίου η Ουάσινγκτον ενίσχυσε τη στρατιωτική της παρουσία με περίπου 1.200 μέλη στρατιωτικού προσωπικού, χιλιάδες άλλους που υπηρετούν στα αεροπλανοφόρα και μια εκστρατευτική μονάδα πεζοναυτών περίπου 2.000 ατόμων.
Σε ορισμένες ζώνες, όπως το Ιράκ και τη Συρία, η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ συμπίπτει με εκείνη του Ιράν και των συμμάχων του.
Η πρόσφατη απόφαση του Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, να εξαπολύσει αεροπορικές επιδρομές κατά των Χούθι, αφού αρχικά αντιστάθηκε σε πιέσεις για δράση των ΗΠΑ απέναντι στα πιόνια του Ιράν στην Υεμένη, αποτελεί σαφή αλλαγή στρατηγικής. Το Ισραήλ έχει εντείνει, επίσης, τις επιθέσεις του κατά των πληρεξουσίων του ισλαμικού καθεστώτος, ιδίως στον Λίβανο και τη Συρία.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν βαδίζει επί ξυρού ακμής, μεταξύ αποτροπής και κλιμάκωσης, και οι συνεργάτες του παραδέχονται ότι δεν μπορεί να προβλεφθεί το μέλλον.
Η Ριμ Μομτάζ του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (IISS) παρατηρεί από πλευράς της ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν τώρα μία στρατηγική πρόκληση: «Πρέπει να αποκαταστήσουν την ελευθερία της ναυσιπλοΐας και να διασφαλίσουν το διεθνές εμπόριο στην Ερυθρά Θάλασσα, και παράλληλα να διασφαλίσουν ότι τα άλλα μέτωπα δεν θα κλιμακωθούν σε πραγματικό πόλεμο».
Μία ανάλογη «ισορροπία τρόμου» έχει φανεί ότι προσπαθεί να τηρήσει και το Ιράν, καθώς η υποδαύλιση των εντάσεων το ωφελεί μόνο μέχρι ενός σημείου. Εάν αυτές οι σχετικά χαμηλού επιπέδου συγκρούσεις κλιμακωθούν και εξελιχθούν τελικά σε ολοκληρωτικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, αυτό θα έθετε σε κίνδυνο την αυξανόμενη επιρροή της Τεχεράνης στην περιοχή, θα επέφερε πλήγμα στον λεγόμενο «άξονα της αντίστασης» και θα προκαλούσε προβλήματα στο εσωτερικό του Ιράν, όπου το καθεστώς μόλις ένα χρόνο πριν κλυδωνιζόταν από κύμα διαδηλώσεων τις οποίες και κατέστειλε βίαια.
Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι μέχρι πού φθάνει ο έλεγχος του Ιράν στους πληρεξουσίους του και αν οι αρχηγοί τους είναι σε θέση να αντιληφθούν -και να μην παρερμηνεύσουν- τις αμερικανικές και ισραηλινές κόκκινες γραμμές. Το Ιράν θα μπορούσε να κινδυνεύει να παρασυρθεί από τους ίδιους τους πληρεξουσίους του.
Πηγή:liberal